Uitvinding van het Aquaduct

Nog steeds een ongelooflijke technische prestatie, aquaducten gaven de mensheid toegang tot schoon stromend water, wat de volksgezondheid en sanitaire voorzieningen aanzienlijk verbeterde. Aquaducten leverden stromend water voor mijnbouw, frezen, landbouw en tuinieren.

Waterleiding

Kopieer dit Voorbeeld — Of — Maak je Eigen Storyboard

Meer opties

Ontwikkeling van aquaducten

Aquaducten zijn door de mens gemaakte structuren die water via de zwaartekracht van het ene punt naar het andere transporteren. Het woord aquaduct komt van het Latijnse woord aqua , wat 'water' betekent, en ducere , wat 'leiden' betekent - het woord betekent letterlijk 'water leiden'. De Romeinen staan ​​bekend om hun aquaducten en worden beschouwd als de grote ingenieurs van deze technologie. Soortgelijke systemen genaamd qanats werden honderden jaren geleden gebruikt door de Perzen, Indianen en Egyptenaren. De Assyriërs bouwden in ongeveer 691 vGT een aquaduct dat lijkt op de structuur van een Romeins aquaduct. Dit aquaduct werd gebruikt om vers water naar de stad Nineve te brengen en was 10 meter hoog en 275 meter lang over een vallei. Toch was het vroegste gebruik van aquaducten door de Minoïsche beschaving rond de 2.000 v.Chr. Deze waren gemaakt van omgekeerde kleitegels en soms pijpen, die water over een korte afstand droegen, de contouren van het land volgend.

Terwijl andere beschavingen aquaducten bouwden, bouwden de Romeinen een systeem dat het kapitaal van hun rijk diende en een belangrijke technische prestatie bleef. In de loop van 500 jaar werden in totaal 11 aquaducten aangelegd om water naar Rome te brengen van afstanden tot 92 km. Sommige hiervan zijn nog steeds in gebruik tot op de dag van vandaag. Niet alle aquaducten staken over valleien over stenen bogen. Velen bestonden uit ondergrondse structuren gemaakt van steen en terracotta pijp; hout, leer, lood en brons werden ook gebruikt. Door de zwaartekracht stroomde het water door de leidingen en door verschillende distributietanks in de stad. Deze aquaducten leverden ook de fonteinen, baden en zelfs privévilla's van Rome. De Romeinen bewaarden gewoonlijk geen water en het overschot werd gebruikt om riolen weg te spoelen en zo bij te dragen tot de sanitaire voorzieningen van de stad. Door aquaducten uit te vinden die de boog gebruikten, konden de Romeinen grotere systemen bouwen en met nieuwe materialen zoals beton en waterbestendig cement konden ze water langs de meest rechtlijnige weg vervoeren.

Aquaducten werden nog efficiënter gemaakt met de uitvinding van de omgekeerde sifon, omdat het de zwaartekracht toestond om water door de buizen omhoog te duwen. De Romeinen beschikten over gadgets om de druk te beheersen en de waterstroom, opslagreservoirs, bezinktanks en maasfilters te reguleren. Water kan zelfs worden "opgefrist" door het via een cascadesysteem te beluchten. Hoewel er in de buurt van de aquaducten geen agrarische activiteiten waren toegestaan, waren ze wel interessant voor boerderijen, omdat de afvoerkanalen water voor irrigatie opleverden. De eerste eeuw CE was getuige van een groot deel van de constructie van aquaducten - waarschijnlijk in verband met de verspreiding van het Romeinse rijk. De kennis van engineering nam toe en de aquaductprojecten groeiden in omvang, evenals de vaardigheden waarmee ze werden gebouwd.

Aquaducten zijn nog steeds te zien in Griekenland, Italië, Frankrijk, Spanje, Noord-Afrika en Klein-Azië. De systemen vervielen echter in verval toen de centrale Romeinse macht in de 4e en 5e eeuw verslechterde. Tijdens de meeste Middeleeuwen keerden mensen in West-Europa terug naar het verkrijgen van water uit putten en rivieren. Na verloop van tijd begonnen aquaductsystemen opnieuw te worden gebruikt, met name rond kloosters, en tegen de 14e eeuw had de stad Brugge een systeem gebouwd. Dit systeem bestond uit één stortbak waaruit water werd gepompt door een wiel met emmers aan een ketting door ondergrondse leidingen.

Tegen de 18e eeuw waren er stoompompen geïntroduceerd, evenals verbeterde druksystemen. Deze innovaties resulteerden in verdere veranderingen en verbeteringen, omdat er beter pijpmateriaal nodig was. Terwijl moderne aquaducten de visuele aantrekkingskracht van de Ouden missen, zijn ze superieur. Moderne aquaducten zijn honderden kilometers lang en bieden een constante aanvoer naar grote stedelijke centra en irrigatieprojecten. De staat Californië heeft het langste aquaductsysteem ter wereld, met water van ongeveer 700 km (440 mijl). Over het algemeen zorgen aquaducten voor een constante toevoer van water naar gebieden met beperkte natuurlijke waterbronnen. Daarnaast hebben aquaducten bijgedragen aan sanitaire voorzieningen, technische vooruitgang, publiek entertainment en diverse andere noodzakelijke activiteiten, waaronder mijnbouw, landbouw en frezen.

Maak je eigen Storyboard

Probeer het gratis!

Voorbeelden van de effecten van aquaducten

• De bouw en verfijning van aquaductsystemen geavanceerde engineering, wat leidde tot meer innovaties, waaronder de stoompomp en druksystemen.


• Dankzij een constante toevoer van water konden mannen en vrouwen meer tijd besteden aan andere activiteiten, zoals werk, filosofie, zaken doen en onderwijs, wat allemaal heeft bijgedragen aan een meer geciviliseerde samenleving.


• De aanleg van aquaducten bood banen, droeg bij tot de economie van Rome en resulteerde in de groei van engineering als een veld.


• De gestage aanvoer van stromend water betekende dat grotere populaties konden worden ondersteund, wat heeft bijgedragen aan het proces van verstedelijking.


• Aquaducten verminderden de door water overgebrachte ziekte door het aantal stagnante of besmette waterbronnen te beperken. Ze verbeterden ook de sanitaire voorzieningen en de volksgezondheid.


• Aquaducten leverden boerderijen en mijnsites, wat resulteerde in technologische vooruitgang in en de groei van deze industrieën.