Obawiając się, że Rzym utraci swoją demokrację pod rządami Cezara, Brutus zgadza się zabić swojego przyjaciela w imię Rzymu. Spiskując z innymi senatorami, Brutus i Kasjusz dźgają Cezara na śmierć Cezara w dniu jego koronacji. Juliusz Cezar wypowiada słynne słowa: „Et tu, Brute?” wskazując na jego głębokie poczucie zdrady.