Czy chcesz, aby Twoi uczniowie zrozumieli 3 różne rodzaje ironii w literaturze?
Czy chcesz, aby Twoi uczniowie potrafili samodzielnie rozpoznać i wyjaśnić ironię?
Czy chcesz, aby nauka o ironii naprawdę sprawiała im przyjemność ?
Zatem trafiłeś we właściwe miejsce! Tutaj, w Storyboard That, opracowaliśmy scenorysy, lekcje i ćwiczenia, które pomogą Ci nauczyć trzech rodzajów ironii i definicji każdego z nich. Jeśli naprawdę chcesz, aby Twoi uczniowie poznali tę koncepcję, zapoznaj się z poniższymi ćwiczeniami, które pozwolą im stworzyć własne scenariusze lub znaleźć przykłady z bieżącego badania lub jednostki powieści!
Większość uczniów może nie znać definicji ironii, ale mogą powiedzieć, że ją znają, kiedy ją zobaczą! Najprawdopodobniej Twoi uczniowie mogą podać różne przykłady ironii, nie zdając sobie sprawy, czy są to zwroty akcji, czy sarkazm. Merriam Webster twierdzi, że definicja ironii w literaturze polega na użyciu słów do wyrażenia czegoś innego niż dosłowne znaczenie, a zwłaszcza jego przeciwieństwa . W literaturze istnieją różne rodzaje ironii.
Jakie są rodzaje ironii? Autorzy mogą wykorzystać ironię w swoich opowiadaniach na wiele sposobów. Dystans między tym, co postać mówi, a tym, co faktycznie ma na myśli, jest esencją dobrej definicji ironii. W dziełach literackich często pojawiają się przypadki, w których autor odkrywa coś, co jest przeciwieństwem tego, czego się spodziewano. Może też istnieć różnica między zrozumieniem sytuacji przez postać a rzeczywistością, jaka ona jest w rzeczywistości. Krótko mówiąc, istnieją przykłady ironii werbalnej , sytuacyjnej i dramatycznej , które pojawiają się w większości dzieł literackich!
Wyrażenia sarkastyczne i ironiczne nie ograniczają się do literatury. Życie codzienne obfituje w przypadki, które obserwowane bystrym okiem mogą wywołać humor w przyziemnych sprawach i dodać odrobinę rozrywki do naszych codziennych zajęć.
Ironia to zabieg literacki, w którym wybrane słowa są celowo użyte do wskazania innego znaczenia niż dosłowne. Ironia często mylona jest z sarkazmem. Sarkazm jest w rzeczywistości formą werbalnej ironii , ale sarkazm jest zwykle celowo obraźliwy. Kiedy mówisz: „Och, świetnie!” po tym jak twój drink rozlał się na twoje drogie nowe ubrania, tak naprawdę nie masz na myśli, że incydent był pozytywny. Ten rodzaj bezpośredniej ironii charakteryzuje się jasnym i zamierzonym wyrażeniem czegoś przeciwnego do tego, co naprawdę się myśli lub czuje, pozostawiając niewiele miejsca na błędną interpretację i często używany dla efektu humorystycznego lub satyrycznego. W tym przypadku użycie słowa „wielki” ironicznie wskazuje na wyższe negatywne implikacje, mimo że samo sformułowanie jest pozytywne. Jednak definicja w literaturze jest znacznie bardziej obszerna! Istnieje o wiele więcej przykładów, które definiują lub wykazują ironiczne wyrażenia w literaturze niż tylko sarkazm. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o różnych rodzajach ironii.
W literaturze istnieją trzy różne rodzaje ironii: ironia werbalna, sytuacyjna i dramatyczna . Podzbiór tego typu literackiego może się różnić w obrębie literatury, a w danym dziele może występować więcej niż jeden przykład. Nauczyciele mogą prowadzić dyskusje w klasie, aby wskazać przykłady trzech typów ironii lub elementów ironii w danym nowatorskim badaniu. Uczniowie mogą tworzyć scenorysy, aby śledzić przykłady i dołączać definicje oraz dowody tekstowe, aby wykazać, że rozumieją tę kluczową technikę literacką.
| Ironia słowna | Definicja ironii werbalnej ma miejsce wtedy, gdy postać używa słów, aby oznaczać coś innego niż to, co wydaje się oznaczać lub jakie zwykle jest zamierzone znaczenie. | Sytuacyjna ironia | Istota ironii sytuacyjnej polega na rozbieżności między tym, co ma nastąpić, a tym, co faktycznie się dzieje, często odgrywając kluczową rolę w budowaniu napięcia w narracji. | Dramatyczna ironia | Znaczenie ironii dramatycznej polega na tym, że publiczność jest bardziej świadoma tego, co się dzieje, niż postać. |
|---|
Werbalne przykłady ironii pojawiają się, gdy postać mówi jedno, ale w rzeczywistości ma na myśli coś przeciwnego. Definicja ironii werbalnej ma miejsce wtedy, gdy postać ma na celu znaczenie kontrastujące z dosłownym lub zwykłym znaczeniem słów. Ironia werbalna często pojawia się w formie sarkazmu lub suchego humoru. Może jednak być również bardziej subtelny i złowieszczy, jak pokazuje poniższy przykład z „Beczki Amontillado”. Wielu uczniów jest dobrze zaznajomionych z ironią werbalną, niezależnie od tego, czy o tym wiedzą, czy nie! Często mogą powiedzieć jedno, a mieć na myśli coś zupełnie przeciwnego: „Mamy dzisiaj zadanie domowe? Yay!”.
Innym doskonałym przykładem ironii werbalnej, którą możesz podzielić się z uczniami, jest sytuacja, gdy ktoś wygląda przez okno na ponurą, deszczową pogodę i wykrzykuje: „Co za piękny dzień!”. lub jeśli zawsze spóźniasz się na zajęcia, ale powiedz swoim znajomym, że „na pewno wygrasz szkolną nagrodę za punktualność”. Są to wyraźne przykłady zamierzonego znaczenia będącego przeciwieństwem zwykłego znaczenia wyrażenia. Uczniowie z pewnością znajdą w ciągu dnia przykłady ironii werbalnej. Angażującym wprowadzeniem do ironii jest poproszenie uczniów o wymyślenie werbalnych przykładów ironii jako dzwonka. Mogą używać Storyboard That do tworzenia wizualizacji pasującej do pisemnego przykładu. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że tego dnia usłyszeli lub powiedzieli coś ironicznego!
Wielu pisarzy na przestrzeni dziejów umiejętnie posługiwało się ironią werbalną. Jednym z najbardziej znanych przykładów jest „Skromna propozycja” Jonathana Swifta (1729). W tym klasycznym dziele satyrycznym Swift używa werbalnej ironii, aby czytelnik uwierzył, że jego „skromna propozycja” wykorzenienia ubóstwa w Irlandii jest rozsądnym argumentem. W rzeczywistości jest to obrzydliwe i oburzające, ale Swift osiąga swój cel, jakim jest wskazanie bezdusznego wyzysku biednych w Irlandii przez bogate elity i właścicieli ziemskich
.W obrębie głównej kategorii ironii werbalnej znajdują się podkategorie: sarkazm, niedopowiedzenie, przesada i ironia sokratejska ; nazwany na cześć słynnego starożytnego greckiego filozofa Sokratesa. Ironia sokratejska ma miejsce wtedy, gdy postać zadaje pytanie, udając niewiedzę, chcąc skłonić osobę odpowiadającą do ujawnienia własnej niewiedzy. Technika, za pomocą której bohater udaje niewiedzę, jest często stosowana przez zręcznych prawników podczas dramatów na sali sądowej. Sam Sokrates stosował tę technikę, czyli metodę sokratyczną, aby uczyć swoich uczniów, stymulować krytyczne myślenie i prowadzić ich do głębszego zrozumienia.
Przykłady ironii sytuacyjnej pojawiają się, gdy w historii dzieje się coś odwrotnego do oczekiwań czytelnika. Ironia werbalna odnosi się do słów postaci. Ironia sytuacyjna pojawia się jednak, gdy sytuacja jest odmienna od oczekiwanej. Popularne przykłady, którymi można podzielić się z uczniami zajmującymi się ironią sytuacyjną, to: doradca małżeński rozwiódł się, spaliła się remiza strażacka, okradziono komisariat policji lub zasnąłeś, czytając książkę o bezsenności! To wszystko przykłady sytuacji, w których można by się spodziewać jednej rzeczy w danej sytuacji, a dzieje się odwrotnie. Łatwym przykładem ironii sytuacyjnej w literaturze, na którą warto zwrócić uwagę uczniów, jest koniec „Czarnoksiężnika z krainy Oz”, kiedy Dorota budzi się i zdaje sobie sprawę, że to wszystko było snem! Ironia sytuacyjna w literaturze zapewnia czytelnikowi zaskakujący zwrot akcji i może pomóc w pogłębieniu zrozumienia postaci lub tematów. Ironia sytuacyjna zwykle pokazuje czytelnikowi, że nie wszystko jest tym, czym się wydaje: pozory nie zawsze pokrywają się z rzeczywistością.
W obrębie głównej kategorii ironii sytuacyjnej znajdują się podkategorie. Jedną z podkategorii jest ironia kosmiczna : w której występuje element nadprzyrodzony, taki jak siła wyższa, taka jak Bóg, los lub Wszechświat, który tworzy ironię sytuacji. Ironia poetycka , znana również jako sprawiedliwość poetycka, jest rodzajem ironii sytuacyjnej, w której ostatecznie sytuacja powoduje, że prawy lub cnotliwy charakter zostaje nagrodzony, a ich wrogowie ukarani. Ironia historyczna to kolejna podkategoria ironii sytuacyjnej, w której wynik zdarzenia jest odwrotny do zamierzonego. W tym przypadku perspektywa czasu pozwala bohaterowi lub czytelnikowi spojrzeć na wydarzenie historyczne jako na ironię, ponieważ jego wynik był taki, jakiego nigdy się nie spodziewano. Utalentowany pisarz zręcznie wpleci odpowiednie elementy w swoją historię, tworząc bogaty gobelin humoru i niespodzianki, który będzie wywierał trwały komiczny efekt na czytelnikach.
Klasyczne opowieści zawierające ironię sytuacyjną to:
Znaczenie ironii dramatycznej jest podobne do ironii sytuacyjnej. Jednakże, z dramatyczną ironią, widz lub czytelnik wie coś, czego nie wiedzą główny bohater lub pozostali bohaterowie. W kontekście tragedii greckiej ironia dramatyczna często odgrywa kluczową rolę. Fakt, że czytelnik jest świadomy czegoś, czym postać nie jest, tworzy dramat, napięcie i napięcie, gdy kibicujesz bohaterowi, aby „rozgryzł to”. W przypadkach dramatycznej ironii historia może zakończyć się pomyślnie. Podzbiorem ironii dramatycznej jest ironia tragiczna. Jak sama nazwa wskazuje, jest to przypadek, w którym nie wszystko kończy się dobrze. Widzowie wciąż mają dostęp do większej ilości informacji niż sam bohater i są świadomi, że brak informacji ze strony bohatera doprowadzi do tragicznego końca. W wielu klasycznych dziełach literackich tragiczny upadek czcigodnego człowieka spowodowany dramatyczną ironią stanowi przejmujące przypomnienie nieodłącznej złożoności ludzkiej kondycji.
Uczniowie mogą być zdezorientowani różnicą między ironią dramatyczną a ironią sytuacyjną. Główną wskazówką, na którą powinni zwrócić uwagę uczniowie, jest to, co wie publiczność ? Czy jesteśmy świadomi tego, co się dzieje? Czy autor chciał, aby czytelnik wiedział, że istnieje kontrast między tym, w co wierzy bohater, a rzeczywistością? Jeśli tak, to jest to przykład dramatycznej ironii. Podobnie, jeśli odkryjemy ten kontrast wraz z postacią, jak w przypadku głównego zwrotu akcji, który nas zaskakuje, jest to ironia sytuacyjna.
Nauczyciele mogą dostosować poziom szczegółowości i liczbę komórek wymaganych do zadań w oparciu o dostępny czas zajęć i zasoby.
W wielkich dziełach literackich można znaleźć wiele przykładów ironii werbalnej. Doskonałym przykładem ironii werbalnej w „Beczki Amontillado” jest sytuacja, gdy niczego niepodejrzewający Fortunato jest prowadzony na śmierć przez swojego byłego znajomego, Montresora. Gdy Montresor zwabia go do katakumb, wypytuje Fortunato o jego samopoczucie. Montresor zauważa, że Fortunato ma kaszel, który staje się coraz dotkliwszy w miarę podróży po katakumbach. Pyta, czy Fortunato chciałby zawrócić. Fortunato odpowiada: „Nie umrę na kaszel”. Montresor świadomie odpowiada: „Prawda – prawda”. Publiczność czeka i na koniec dowiaduje się, że było to w rzeczywistości użycie ironii werbalnej. Montresor zdawał się mieć na myśli, że kaszel jest nieszkodliwy, ale mówił też, że planuje zabić Fortunato.
W Wielkich nadziejach , kolejnym wspaniałym przykładzie ironii w literaturze, zarówno Pip, jak i widzowie nie wiedzą, kto jest jego dobroczyńcą. Przez całą powieść czytelnik jest przekonany, że dobroczyńcą jest rzeczywiście bogata panna Havisham. Dzięki jej działaniom i zbiegom okoliczności, że Pip mieszka i uczy się u swoich kuzynów Pockets, czytelnik spodziewa się, że to będzie ona. Ostatecznie Magwich, skazaniec Pip, któremu okazał życzliwość w młodym wieku, okazuje się być prawdziwym dobroczyńcą Pipa. To odkrycie kłóci się z oczekiwaniami Pipa i publiczności, generując sytuacyjną ironię.
Tragiczna ironia, forma ironii dramatycznej, pojawia się w Romeo i Julii , kiedy Julia zmuszona jest wypić eliksir nasenny, aby uniknąć ślubu z Paryżem. Musi to zrobić, ponieważ jest już żoną wygnanego Romea. Kiedy Romeo dowiaduje się, że nie żyje, publiczność wie, że ona żyje. Następnie zabija się, a gdy Juliet się budzi, widzi go martwego i również odbiera sobie życie. Widzowie wiedzą, że można było temu wszystkiemu zapobiec, gdyby list zakonnika dotarł do Romea, co uczyniłoby całą historię jeszcze bardziej tragiczną.
Istnieje wiele przykładów ironii w opowieściach, klasycznych i współczesnych, książkach i filmach. Poniżej znajduje się scenorys przykładów ironii w popularnych opowiadaniach „Małpia łapa” WW Jacobsa , „Dar Trzech Króli” O. Henry’ego , „Opowieść podręcznej” Margaret Atwood i „Loteria” Shirley Jackson.
„Małpia łapa” WW Jacobsa to klasyczny przykład wykorzystania ironii jako kluczowego narzędzia literackiego. Każde z życzeń osób posiadających małpią łapę okazuje się mieć nieoczekiwane lub ironiczne skutki.
Ironia pojawia się w „Darze Trzech Króli” O. Henry’ego, gdy czytelnik obserwuje, jak Della i Jim poświęcają swoje najcenniejsze rzeczy, aby kupić sobie nawzajem idealne prezenty, tylko po to, aby te same prezenty stały się bezużyteczne.
W „Opowieści podręcznej” Margaret Atwood można znaleźć wiele przykładów ironii, które warto rozwikłać. Akcja rozgrywająca się samotnie w dystopijnym świecie, w którym Republika Gilead, totalitarna, patriarchalna teokracja, ogranicza wolność i prawa reprodukcyjne, czyniąc swoich obywateli nieszczęśliwymi, a wszystko to w imię stworzenia „idealnego społeczeństwa”, jest najwyższą ironią losu.
„Loteria” Shirley Jackson to opowiadanie, które było tak szokujące, że wywołało kontrowersje, gdy zostało wydane po raz pierwszy w 1948 roku. Cała fabuła jest przepełniona ironią, ponieważ oczekiwanym wynikiem na loterii jest wygranie upragnionej nagrody. Jednak wynik tej loterii był znacznie bardziej złowieszczy.
Poeta X Elizabeth Acevedo to powieść napisana wierszem, która oferuje uczniom wiele przykładów ironii w poezji. Matka Xiomary jest pobożną chrześcijanką i wychowuje córkę w kościele. Jednak religia oparta na pokoju jest używana przez jej matkę jako broń. Ironia sytuacyjna surowych kar i znęcania się nad matką kontrastuje z ideą, że chrześcijaństwo opiera się na miłości i zrozumieniu. Nawet imię Xiomary jest przykładem ironii w tej historii. Jej imię oznacza „gotowy do bitwy”. Xiomara mówi, że jej matka: „Dała mi ten dar walki i teraz przeklina, jak dobrze mu podołałam”. Ironią losu jest to, że jej imię nadane z miłością przez matkę jest także przykładem buntu Xiomary przeciwko matce.
Inne dzieła poetyckie zawierające przykłady ironicznych sytuacji i ironicznych przykładów figur retorycznych to:
Ironia to środek retoryczny lub figura retoryczna, w którym występuje rozbieżność między tym, co się mówi, a tym, co ma na myśli, lub między tym, co się dzieje, a tym, czego się oczekuje. Często wiąże się to z kontrastem pomiędzy wyglądem a rzeczywistością. Dodaje głębi i złożoności językowi, pozwalając na warstwy znaczeń i interpretacji.
Trzy rodzaje ironii to ironia sytuacyjna, ironia słowna i ironia dramatyczna. Te typy mogą się różnić w obrębie literatury i wszystkie mogą być użyte w jednej powieści.
Ironia werbalna ma miejsce, gdy ktoś mówi coś, ale ma na myśli coś przeciwnego. Jest to forma sarkazmu lub sposób wyrażania swoich poglądów w sposób humorystyczny lub stanowczy. Na przykład, jeśli mocno pada deszcz i ktoś powie: „Co za piękny dzień!”
Ironia sytuacyjna ma miejsce, gdy istnieje rozbieżność między tym, czego się oczekuje, a tym, co faktycznie się dzieje. Wiąże się to ze zrządzeniem losu lub zaskakującym obrotem wydarzeń. Przykładem ironii sytuacyjnej jest na przykład spalenie remizy strażackiej.
Dramatyczna ironia ma miejsce, gdy publiczność lub czytelnik zdaje sobie sprawę z czegoś, czego nie wiedzą bohaterowie opowieści. Tworzy to napięcie i niepewność, ponieważ widzowie wiedzą o sytuacji więcej niż bohaterowie.