Echo Door Pam Muñoz Ryan

Karakters

Activiteit Bekijken

Woordenschat

Activiteit Bekijken

Thema's, Symbolen en Motieven

Activiteit Bekijken

Perceeloverzicht

Activiteit Bekijken

Het Verhaal van Otto

Activiteit Bekijken

Het Verhaal van Friedrich

Activiteit Bekijken

Het Verhaal van Mike

Activiteit Bekijken

Het Verhaal van Ivy

Activiteit Bekijken

Favoriete Quote

Activiteit Bekijken

Instelling

Activiteit Bekijken

Filmposter

Activiteit Bekijken

Karakters Vergelijken

Activiteit Bekijken

Essentiële vragen voor Echo

1. Wie zijn enkele van de hoofdpersonen en met welke uitdagingen worden zij geconfronteerd?
2. Welke symbolen en motieven komen in de roman voor? Hoe helpt de symboliek je de personages en hun motivaties beter te begrijpen?
3. Welke thema's komen in de roman voor?
4. Welke boodschappen, lessen of moraal probeert de auteur aan de lezer over te brengen?
5. Hoe gebruikt de auteur muziek om de personages door het hele verhaal heen met elkaar te verbinden?
6. Wat is bildungsroman in de literatuur , en hoe is dit boek een voorbeeld?

Echo- samenvatting

De roman is verdeeld in vier verschillende delen: Otto's verhaal aan het eind van de 19e eeuw in Duitsland; Friedrichs verhaal in 1933 in Duitsland; Mike's verhaal in 1935 in Pennsylvania; en Ivy's verhaal in 1942 in Zuid-Californië.

Proloog: Otto's verhaal

Echo begint met een jonge jongen genaamd Otto die eind 19e eeuw verstoppertje speelde in het Zwarte Woud in Duitsland. De auteur vertelt ons dat het vijftig jaar duurt vóór de ‘oorlog die een einde maakt aan alle oorlogen’, oftewel WWI. Otto verstopte zich voor zijn vriendin Mathilde, op wie hij verliefd is. Hij kocht die dag een boek en een mondharmonica van een reizende vrouw. Terwijl hij wachtte tot hij gevonden werd, verveelde hij zich en ging zitten en begon te lezen. Het boek was een sprookje genaamd "De 13e mondharmonica van Otto Messenger". Hij voelde zich tot het boek aangetrokken omdat zijn naam in de titel stond.

Het boek beschrijft een koning en een koningin die ernaar verlangden dat kinderen erfgenamen van de troon zouden worden. Toen de koningin echter een meisje baarde, was de verschrikkelijke en onverschillige koning boos. Alleen een jongen kon troonopvolger zijn, dus vond hij een dochter nutteloos. Hij liet de vroedvrouw in het geheim het kind meenemen en vertelde de radeloze koningin dat de baby tijdens de bevalling was overleden.

De vroedvrouw was een vriendelijke en zorgzame vrouw. In plaats van het hulpeloze kind aan de wolven over te laten, zoals de koning had opgedragen, bracht ze de baby naar haar neef, een heks die in het bos woonde. De vroedvrouw wist dat de heks niet in staat zou zijn de beste moeder te zijn, maar ze dacht dat dit veel beter was dan het kind achter te laten om in het bos te sterven. De vroedvrouw gaf de kleine baby een speciale zegen voordat hij vertrok. Ze zei: “Je lot is nog niet bezegeld. Zelfs in de donkerste nacht zal een ster schijnen, een bel luiden, een pad onthullen.”

De koningin beviel nog twee keer, elk met een tussenpoos van twee jaar. Elke keer was het een dochter en de reactie van de koning was hetzelfde. Elke keer deed de vroedvrouw wat zij dacht dat goed was: vertrouwde de baby's toe aan de heks en gaf ze de speciale zegen. De heks noemde ze harteloos Eins, Zwei en Drei (Eén, Twee, Drie).

Otto was zo verdiept in het lezen dat hij, toen hij opkeek van het boek, besefte dat hij verdwaald was in het bos. Terwijl hij zijn weg probeerde te vinden, kwam hij drie meisjes tegen. Het waren Eins, Zwei en Drei! Toen hij zei dat het de meisjes uit zijn boek moesten zijn, vroegen ze hem hun verhaal verder te lezen.

Het ging verder toen de koningin uiteindelijk een jongen baarde, terwijl Eins, Zwei en Drei de heks diep in het bos moesten dienen in een leven vol sleur. Met de geboorte van een zoon was de koning dolgelukkig en kondigde hij de baby aan als zijn eerste kind, de troonopvolger. Na een paar jaar stierf de wrede koning en verbrak de vroedvrouw eindelijk haar stilzwijgen over de drie zussen in het bos en vertelde het aan de jonge kroonprins en zijn moeder, de koningin. Ze verlangden ernaar de meisjes te zien en ze naar huis te brengen waar ze thuishoorden. De vroedvrouw ging ze halen om ze terug te brengen naar hun moeder en broer. Maar de egoïstische heks wilde haar bedienden niet verliezen. Ze sprak wraakzuchtig een vloek uit om Eins, Zwei en Drei in de val te lokken en te voorkomen dat ze het bos voor altijd zouden verlaten! De vloek zei: 'Een boodschapper heeft je gebracht. Een en dezelfde moet je naar buiten brengen. Je mag niet in aardse vorm vertrekken. Je geest wordt geboren in een houtblazer. Je redt een ziel van De donkere deur van de dood, anders zul je steeds verder wegkwijnen."

Op dit punt eindigt "De 13e mondharmonica van Otto Messenger" en zijn er alleen nog blanco pagina's over. Eins, Zwei en Drei bevestigden dat het verhaal waar is en dat ze inderdaad sinds de vloek van de heks vastzaten in het bos. Ze geloven dat Otto's mondharmonica de sleutel tot hun redding was. Ze spelen allemaal muziek op de mondharmonica en doordrenken deze met hun energie. Vervolgens hielpen ze Otto in veiligheid. Zijn uitzinnige ouders vinden hem nadat ze urenlang naar hem hebben gezocht. Terwijl Otto veilig het bos verliet, was hij verdrietig dat niemand zijn verhaal geloofde. Alleen Mathilde geloofde hem. Om zijn ouders een plezier te doen, stopte hij na een tijdje met het vertellen van het verhaal van Eins, Zwei en Drei, en legde hij het boek en de mondharmonica jarenlang weg.

Deel één: Friedrichs verhaal

Friedrich Schmidt werd geboren met een moedervlek die de helft van zijn gezicht bedekt. Terwijl Friedrichs liefhebbende vader, Martin, zijn creativiteit aanmoedigde en hem geruststelde, behandelden Friedrichs misleide leeftijdsgenoten hem vreselijk vanwege zijn uiterlijk. Om Friedrich van hun kwelling te behoeden, gaf Martin hem thuisonderwijs. Hij nam Friedrich ook mee als leerling bij de mondharmonicafabriek in Trossingen. Martin en zijn broer, Friedrichs joviale oom Gunter, werkten daar. De fabrieksarbeiders waren vriendelijk en Friedrich floreerde in zijn mondharmonicabouw, zijn studie en zijn muziek. In 1933 veranderden de zaken echter snel ten kwade in Duitsland toen Hitler aan de macht kwam.

Friedrich hield van muziek en droomde ervan ooit een groot dirigent te worden. Hij kon altijd muziek in zijn hoofd horen spelen. Dit was een troost en vreugde voor hem. Maar toen hij een onzichtbaar orkest wild dirigeerde, kreeg hij de spot van zijn collega's. Op een dag hoorde Friedrich vanuit een verlaten werkruimte een mondharmonica naar hem toe roepen. Zijn oom Gunter had hem mondharmonica geleerd en Friedrich kon zien dat dit bijzonder was. Er stond een rode M op. Iedereen die Friedrich op de mondharmonica hoorde spelen, was het erover eens dat deze een bijzonder ongebruikelijke toon had. Elke keer dat hij het speelde, werd hij vervuld met een gevoel van empowerment en vertrouwen.

Friedrich speelde ook cello, net als zijn vader, die vroeger in een symfonieorkest optrad. Zijn zus Elisabeth speelde piano, en het gezin kreeg een band door muziek en speelde vaak samen. Terwijl Elisabeth echter een opleiding tot verpleegster volgde, werd ze, tot groot ongenoegen van haar vader, gehersenspoeld door de ideologie van Hitler. Friedrichs vader was openhartig over zijn verzet tegen Hitlers onverdraagzame, barbaarse beleid. Hierdoor werd Martin gearresteerd door nazi-bruinhemden en naar concentratiekamp Dachau gestuurd! Mensen in Dauchau werden gemarteld en tot de dood toe bewerkt. Friedrich en oom Gunter bedachten een geheim plan om hem eruit te krijgen en riskeerden zelfs de "hitlerite" Elisabeth om hulp te vragen bij het redden van haar vader. Verrassend genoeg kwam Elisabeth langs en stuurde Friedrich en oom Gunter in het geheim genoeg geld om de bewakers van Dachau om te kopen en de vrijlating van hun vader veilig te stellen. Friedrich wist dat hij niets waardevols mee kon nemen op zijn missie om zijn vader te redden. Hij plaatste zijn gewaardeerde mondharmonica in een doos in de Trossingen Harmonica Factory om naar klanten ergens in de wereld te worden verzonden. Alles was klaar voor zijn ontsnapping, maar toen Friedrich op de trein naar Dachau stapte, werd hij opgemerkt door nazi-soldaten! Toen ze hem probeerden te arresteren, hoorde Friedrich prachtige muziek in zijn hoofd. Hij begon zijn denkbeeldige orkest wild te dirigeren! Hier laat de auteur de lezer in spanning achter.

Deel twee: Mike's verhaal

Mike Flannery en zijn kleine broertje Frankie woonden in 1935 in het weeshuis van Bishop, net buiten Philadelphia. Ze hadden een liefhebbende moeder die stierf toen ze jong waren. Daarna werden ze opgevoed door hun goedhartige en muzikale grootmoeder totdat ze ziek werd. Ze stuurde ze naar Bishop's omdat daar een piano stond waarop ze konden spelen. Ze leerde Mike piano spelen toen hij nog heel jong was, en hij was erg getalenteerd. Maar dat van Bishop was niet wat het leek voor hun grootmoeder. De directrice van Bishop's was de gewetenloze en corrupte mevrouw Pennyweather. Mevr. Pennyweather behandelde de weeskinderen slecht en oneerlijk. Ze was zelfs van plan de jongere weeskinderen, zoals de jonge Frankie, naar een staatsweeshuis te sturen met erbarmelijke omstandigheden. Ze gaf de voorkeur aan oudere jongens die voor nabijgelegen boeren konden werken, zodat ze het geld dat ze verdienden in het geheim in haar zak kon steken. Mike was bang dat hij en Frankie uit elkaar zouden gaan en wilde Frankie wanhopig uit het staatsweeshuis houden. Helaas waren er in die tijd niet veel mensen die weeskinderen adopteerden. Het was tijdens de Grote Depressie, en het waren voor de meeste mensen bijzonder moeilijke tijden.

Het geluk van Mike en Frankie veranderde toen een advocaat, de heer Howard, arriveerde op zoek naar een jongen die piano kon spelen. Dit leek een mysterieus verzoek. Mevrouw Pennyweather nam aan dat dit kwam omdat hij hun piano ging kopen en zij graag wat geld wilde verdienen. Mike, een wonderkind op de piano, speelde samen met Frankie, en de twee jongens waren onder de indruk van de advocaat. De heer Howard onthulde dat hij niet geïnteresseerd was in de aankoop van de piano, maar in feite op zoek was naar een jongen die kon spelen, aangezien zijn werkgever, mevrouw Sturbridge, zelf een gepensioneerde concertpianist was en zij een kind moest adopteren. De jongens waren zo blij om samen geadopteerd te worden en waren geïntrigeerd door het idee van de rijke mevrouw Sturbridge. Het probleem was dat mevrouw Sturbridge, toen ze aankwamen, erg van streek leek te zijn door het idee. Het leek erop dat ze ze toch niet wilde adopteren.

Meneer Howard verzekerde de jongens dat alles goed zou komen. Mevrouw Sturbridge (Eunice) negeerde de jongens echter wekenlang, ondanks hun inspanningen. De heer en mevrouw Potter, de tuinman en huishoudster, hielpen bij de zorg voor de jongens. Meneer Potter leerde ze zelfs mondharmonica spelen nadat meneer Howard in de winkel een heel speciale mondharmonica voor ze had gekocht. Mike bleek net zo getalenteerd op de mondharmonica als op de piano. Elke keer dat hij het instrument bespeelde, was hij vervuld van zelfvertrouwen.

Ten slotte werd de waarheid onthuld dat mevrouw Sturbridge gedwongen werd de jongens te adopteren vanwege een wens in het testament van haar overleden vader. Ze had op tragische wijze haar eigen zoon verloren en was nog steeds in de rouw. Daarom was ze zo terughoudend om de jongens te leren kennen. Mike smeekte mevrouw Sturbridge om Frankie in ieder geval te adopteren. Hij vreesde voor Frankie als hij teruggestuurd zou worden naar Bishop's, omdat hij wist dat mevrouw Pennyweather hem naar het vreselijke staatsweeshuis zou sturen. Hoewel hij het niet leuk vond om gescheiden te zijn van zijn kleine broertje, smeekte hij mevrouw Sturbridge om haar hart voor Frankie te openen. Mike zei dat hij auditie zou doen voor een beroemde mondharmonicaband en bij de band zou gaan wonen, zodat mevrouw Sturbridge zich geen zorgen over hem hoefde te maken. Mevr. Sturbridge leek in te stemmen met Mike's deal.

De jongens begonnen een band te krijgen als gezin en noemden mevrouw Sturbridge tante Eunie. Ze speelde zelfs weer piano, iets waar ze mee stopte na de dood van haar zoon. Mike deed auditie voor de mondharmonicaband en maakte indruk op hen met zijn talent. Maar voordat hij de uitslag kreeg, vond hij een brief aan Eunice waarin de adoptie werd ingetrokken! Mike was er kapot van en besloot midden in de nacht met Frankie weg te rennen, zodat ze niet gescheiden zouden worden. In hun poging om te vluchten viel Mike op alarmerende wijze uit een hoge boom! Opnieuw wordt de lezer in spanning gelaten en vraagt ​​hij zich af wat er met Mike en Frankie zal gebeuren.

Deel drie: Ivy's verhaal

Ivy Maria Lopez woonde in 1942 met haar moeder, vader en broer Fernando in Californië. Haar ouders waren migrerende boeren die vaak verhuisden voor werk. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, ging Fernando vechten en de familie miste hem erg. Er kwam nog een schok toen Ivy hoorde dat ze opnieuw zouden verhuizen, dit keer naar een boerderij waar ze mogelijk een deel van de grond zouden bezitten nadat het pachtcontract was afgelopen. Haar ouders waren opgetogen, maar Ivy vond het jammer om haar favoriete leraar, haar beste vriendin en haar kans om in haar schoolband en op de radio te spelen met haar nieuwe speciale mondharmonica achter te laten.

Ivy en haar familie verhuisden naar de nieuwe boerderij, die ze huurden van de familie Yamamoto. De Yamamoto's waren na Executive Order 9066 vanwege hun Japanse afkomst gedwongen naar een concentratiekamp overgebracht. Ze moesten alles achterlaten en alleen kleine koffers meenemen. Daarom werden hun huis, land en al hun bezittingen onbeheerd achtergelaten op de boerderij. Het was nuttig voor de familie Lopez om tijdens hun afwezigheid voor de boerderij te komen zorgen, zodat de Yamamoto's hun bezittingen niet zouden verliezen. Ondanks de verschrikkelijke omstandigheden was Ivy's familie dankbaar voor deze kans.

Terwijl ze hun routine op de boerderij gewend raakten, keek Ivy ernaar uit om samen met haar nieuwe vriendin en buurvrouw Susan Ward naar school te gaan. Maar al op de eerste dag besefte ze dat ze vanwege haar Mexicaanse afkomst gedwongen was naar een aparte school te gaan! De blanke kinderen plaagden haar en maakten racistische en onwetende opmerkingen. Ivy was er kapot van. Zij begreep dit onrecht niet. Haar ouders beloofden de segregatie op welke manier dan ook te bestrijden.

Ondertussen kregen Susan en Ivy een hechte band, ondanks dat ze tijdens de schooldag gescheiden waren. Ze speelden na schooltijd samen in de schoolband waar Ivy bij mocht horen. Ivy maakte indruk op iedereen met haar talent op de mondharmonica. Toen ze het speelde, was ze vervuld van overtuiging en moed.

Ivy ontdekte dat Susan twee broers had die in de oorlog hadden gevochten en dat er één was omgekomen. Susans ouders waren nog steeds aan het bijkomen van het verlies. Ondanks het feit dat de broers van Susan beste vrienden waren met Kenny Yamamoto, hun buurman, en zelfs samen dienst namen, was Susans vader, meneer Ward, ervan overtuigd dat de Yamamoto's op de een of andere manier Japanse spionnen waren. Hij gaf hen de schuld van de dood van zijn zoon. Hij stond erop het Yamamoto-huis te doorzoeken op aanwijzingen. Maar in plaats van tekenen van spionage te vinden, vonden meneer Ward en de Lopez's een kamer vol instrumenten. Ze werden opgeslagen in bewaring voor tientallen Japans-Amerikaanse families die gedwongen waren naar de concentratiekampen te gaan en al hun kostbare bezittingen achter te laten.

Ivy bleef uitblinken op school en in de band, en haar leraar moedigde haar aan om fluit te gaan spelen. Kenny Yamamoto, die tijdelijk met verlof was van het leger, kwam de boerderij bezoeken om papieren te ondertekenen om het huurcontract van Lopez te formaliseren. Kenny was dankbaar dat de familie Lopez tijdens de afwezigheid van zijn familie voor de boerderij zou zorgen. Toen hij wegging, voelde Ivy zich genoodzaakt Kenny haar speciale mondharmonica te geven om te bewaren terwijl hij in oorlog was. Toen Ivy en Susan op een dag op weg naar huis van school een telegramboodschapper aan haar deur zagen staan. Telegramboodschappers betekenden alleen maar slecht nieuws! Meestal werden ze uitgezonden om de familie te waarschuwen, maar er sneuvelde een soldaat in de strijd! Ivy bad dat het goed ging met Fernando. Een derde keer vraagt ​​de lezer zich af wat het lot van de personages is.

Deel vier: Epiloog

Deel vier begint met Friedrich Schmidt, vele jaren later, terwijl hij zich de gebeurtenissen van die noodlottige dag in Duitsland herinnert aan boord van de trein naar Dachau.In de commotie begon de trein het station te verlaten. Om te voorkomen dat ze vastzaten in de trein, sprongen de nazi-soldaten eruit en lieten Friedrich op wonderbaarlijke wijze achter. Friedrich slaagde erin naar Dachau te reizen en zijn vader te redden met het smeergeld dat Elisabeth hem had gegeven. Friedrichs vader, Martin, werd zwaar geslagen en ondervoed en het duurde maanden voordat hij herstelde. Uiteindelijk begaven Martin en Friedrich zich naar Zwitserland, waar ze oom Gunther ontmoetten en de oorlog wisten te overleven.

Friedrich studeerde muziek in Zwitserland en verwezenlijkte zijn droom om een ​​groot dirigent te worden. Aan het einde van de roman, in 1951, is hij te zien terwijl hij een optreden dirigeert in Carnegie Hall in New York City. Zijn vader en oom Gunter zitten trots in het publiek. Ze hopen nog steeds dat ze zich ooit met Elisabeth zullen herenigen en halen herinneringen op aan hoe ver ze zijn gekomen.

Vervolgens ziet de lezer Mike Flannery, gekleed in een smoking en mevrouw Sturbridge, meneer Howard en Frankie begroeten in Carnegie Hall. Hij herinnert zich dat hij vele jaren geleden zijn val gelukkig overleefde met niets meer dan wat schaafwonden en blauwe plekken. Het bleek dat mevrouw Sturbridge (tante Eunie) de jongens inderdaad wilde adopteren. Ze verbrandde de brief die Mike had gevonden om het te bewijzen. En ze wilde niet alleen Frankie adopteren, maar ook Mike! Ze gingen allemaal samenwonen met meneer Howard en meneer en mevrouw Potter en leefden gelukkig. Mike werd lid van de Harmonica Band en speelde een jaar met hen. Toen besloot hij zich meer op piano te concentreren en gaf zijn mondharmonica aan een groep die ze inzamelde voor mensen in nood. Mike voelde zich verplicht de bijzondere mondharmonica door te geven.

Mike bleef zijn droom nastreven om concertpianist te worden en werd na de middelbare school toegelaten tot het prestigieuze Julliard. Tijdens de Tweede Wereldoorlog sloot hij zich aan bij het leger, maar na zijn tournee keerde hij terug naar de muziek. Aan het einde van het verhaal, in 1951, speelt Mike een pianosolo in Carnegie Hall in New York, terwijl zijn ondersteunende familie, tante Eunie, Frankie en meneer Howard in het publiek hem aanmoedigen.

Vervolgens ziet de lezer Ivy als een jonge vrouw die zich klaarmaakt voor haar debuut op de fluit in Carnegie Hall. Ze denkt met het telegram terug aan die angstaanjagende dag vele jaren geleden. Haar familie was opgelucht toen ze erachter kwamen dat Fernando gelukkig alleen gewond raakte tijdens de actie. Hij kwam thuis uit de oorlog en trouwde uiteindelijk met een leraar die werkte op de gecombineerde school waar Ivy's ouders en vele anderen hard aan hadden gewerkt om de segregatie te desegregeren. De Yamamoto's kwamen na de oorlog ook naar huis en konden hun boerderij terugkrijgen. Kenny Yamamoto had op wonderbaarlijke wijze de oorlog overleefd, allemaal dankzij de gelukkige mondharmonica die Ivy hem had gegeven! Ivy bleef haar passie voor muziek nastreven en werd een ervaren fluitiste. Aan het einde van het verhaal, in 1951, is Ivy de nieuwe jonge fluitspeler van het Empire Philharmonic in New York. Ze geeft een optreden in Carnegie Hall en in het publiek wordt ze aangemoedigd door haar dierbare vriend Kenny Yamamoto.

Ten slotte worden we eind 19e eeuw teruggebracht naar Trossingen, naar Otto. Toen hij opgroeide, werd hij mondharmonicamaker in een winkel in Trossingen en vervulde uiteindelijk zijn plicht als "Boodschapper" door de noodlottige mondharmonica naar de winkel te brengen. Hij markeerde het met een rode M en van daaruit zou de mondharmonica de hele wereld over reizen, van Duitsland naar Pennsylvania naar Californië en weer terug. Zoals het lot het wilde, kwam de vrijheid van Eins, Zwei en Drei toen ze Kenny Yamamoto van de rand van de dood redden nadat ze gewond waren geraakt in de oorlog. De mondharmonica had voorkomen dat een kogel zijn hart doorboorde! De betovering van de heks werd verbroken en de drie zussen werden eindelijk herenigd met hun moeder en broer. Ze werden omgedoopt tot Arabella, Roswitha en Wilhelminia en leefden daarna gelukkig omringd door hun liefhebbende familie.