Favoriete scène uit The War That Saved My Life

Overzicht van Activiteiten

Door de leerlingen een favoriete quote of scène uit het boek te laten kiezen, kunnen ze uitdrukken welke delen van het verhaal op persoonlijk niveau bij hen resoneerden. Op deze manier maken studenten een tekst-naar-zelf-verbinding die hun begrip van de personages en hun ontwikkeling of de thema's van de roman aantoont. Studenten kunnen achteraf hun storyboards delen en een korte discussie voeren over wat de quotes voor hen betekenen.

Sommige studenten kiezen uiteindelijk hetzelfde citaat, maar hebben verschillende perspectieven. Dit is altijd interessant voor studenten om te zien en kan een discussie op gang brengen over hoe niet iedereen dezelfde regels op dezelfde manier kan lezen op basis van hun eigen perspectieven en persoonlijke ervaringen.

Voorbeelden van citaten uit The War That Saved My Life

'Ik begreep het. In mijn hele leven had ik Jamie nooit pijn gedaan. Ik zou hem nooit slaan, niet één keer. Nu zou ik als mama worden. "

"Omhoog. Grijp de stoel. Ik stabiel. Stap vooruit. Vallen. Up. Probeer het opnieuw."

“Als het echt slecht werd, kon ik in mijn hoofd weggaan. Ik had het altijd kunnen doen. Ik zou overal kunnen zijn, op mijn stoel of in de kast, en ik zou niets kunnen zien of horen of zelfs maar iets kunnen voelen. Ik zou gewoon weg zijn. "

'Je kunt niet weggaan. Je zal nooit. Je zit hier vast, hier in deze kamer, bommen of nee. "

'Ik weet niet wat ik moet zeggen', zei ze na een pauze. 'Ik wil je geen leugen vertellen en ik weet de waarheid niet.' Het was misschien wel het eerlijkste dat iemand ooit heeft gehad. zei tegen mij."

"Ik wilde veel dingen zeggen, maar zoals gewoonlijk had ik geen woorden voor de gedachten in mijn hoofd."

“Toen deed ik wat ik had moeten doen om mee te beginnen. Ik heb mezelf geleerd om te lopen. "

'Wij waren het, dacht ik. Jamie en ik. We waren in een konijnenhol gevallen, in Susan's huis gevallen, en niets was logisch, helemaal niet, niet meer. "

“Daarna was het gemakkelijk. Het was het meest onmogelijke dat ik ooit had gedaan, maar het was ook gemakkelijk. Ik klampte me vast aan Jamie en ik bleef vooruitgaan. "

'Ik staarde naar de krant. Ik zei: "Dit is niet lezen. Dit is tekenen. " 'Schrijven,' verbeterde ze. “Het zijn net als knopen en zomen. Die moet u leren voordat u op de machine kunt naaien. Je moet je brieven kennen voordat je kunt lezen. " Ik denk het wel, maar het was saai. Toen ik het zei, stond ze weer op en schreef iets onderaan het papier. "Wat is dat?" Ik vroeg. "'Ada is een zuurpruim,' 'antwoordde ze. 'Ada is een curmudgeon', kopieerde ik aan het einde van mijn alfabet. Het beviel me. "

'En zelfs als het voelde alsof mama me haatte, moest ze toch van me houden? Ze moest van me houden, want ze was mijn moeder, en Susan was gewoon iemand die vast kwam te zitten door voor Jamie en mij te zorgen vanwege de oorlog. "

"Overwinning," zei ze, "betekent vrede."

'Op de een of andere manier maakte Kerstmis me een beetje zenuwachtig. Al dit gepraat over samen zijn en gelukkig zijn en vieren - het voelde bedreigend. Alsof ik er geen deel van uitmaakte. Alsof ik niet mocht. En Susan wilde dat ik gelukkig was, wat nog enger was. "

'Maar nu ik eraan terugdenk, leek het een beetje raar om ongelukkig te zijn met een jurk als de piloten dood waren. Als ik het opnieuw had moeten doen, had ik in ieder geval hun namen geleerd. "

'Ik wilde dat mam net zo was als Susan. Ik had Susan niet echt vertrouwd om niet zoals mama te zijn. "

"Je voelt je veiliger in je slaapkamer, maar je bent eigenlijk veel veiliger in het asiel." Het maakte niet uit hoe ik me voelde. Ze dwong me elke keer dat de sirenes loeiden naar het asiel te gaan. Mannen kwamen en verwijderden alle wegwijzers van de wegen rond het dorp, zodat hij, wanneer Hitler binnenviel, niet zou weten waar hij was. Toen hij binnenviel, moesten we onze radio begraven. Jamie had er al een gat voor gegraven in de tuin. Toen Hitler binnenviel, mochten we niets zeggen, niets doen om de vijand te helpen. Als hij binnenviel terwijl ik aan het rijden was, moest ik onmiddellijk naar huis terugkeren, zo snel mogelijk via de kortste route. Ik zou weten dat het een invasie was, geen luchtaanval, omdat alle kerkklokken zouden luiden.

'Ik wist niet wat ik moest doen. Susan was tijdelijk. Mijn voet was permanent. "

"Ik wil niet alleen overleven"

'Ik was niet ontspannen. Ik droeg de groene jurk. Ik had het aangetrokken toen ik binnenkwam van een bezoek aan Butter, omdat ik wist dat het Susan zou plezieren, en dat deed het ook. Ze borstelde mijn haar en liet het los hangen, terwijl ze mijn nieuwe groene lint om mijn hoofd bond. 'Dat is een Alice-lint,' zei ze. "Het meisje in je boek, Alice, ze draagt zo haar haar." Ik voelde me een bedrieger. Het was erger dan toen ik probeerde te praten zoals Maggie. Hier was ik, lijkend op Maggie. Ziet eruit als een glanzend, helder meisje met haarlinten. Ziet eruit als een meisje met een gezin dat van haar hield. "

'Iets stoms zeggen maakt je niet stom,' zei Susan. "Gelukkig voor ons allemaal."

'Een stap, dacht ik. Stap voor stap. "