Favoriete scène in De kostwinner

Door leerlingen een favoriet citaat of favoriete scène uit het boek te laten kiezen, kunnen ze op persoonlijk niveau uitdrukken welke delen van het verhaal hen aanspraken. Op deze manier maken studenten een tekst-naar-zelf-verbinding die hun begrip van de personages en hun ontwikkeling of de thema's van de roman laat zien. Studenten kunnen achteraf hun storyboards delen en een korte discussie voeren over wat de citaten voor hen betekenen.

Sommige studenten kunnen uiteindelijk hetzelfde citaat kiezen, maar hebben verschillende perspectieven. Dit is altijd interessant voor studenten om te zien en kan een discussie openen over hoe niet iedereen dezelfde regels op dezelfde manier kan lezen op basis van hun eigen perspectieven en persoonlijke ervaringen.

Voorbeelden van citaten uit De kostwinner

"Het maakte haar boos, en omdat ze niets met haar woede kon doen, maakte het haar verdrietig."

'Ik heb dit meisje nodig om me te helpen lopen,' zou haar vader tegen elke Talib zeggen, terwijl hij naar zijn been wees. Hij had het onderste deel van zijn been verloren toen de middelbare school waar hij lesgaf werd gebombardeerd. Zijn binnenkant was ook op de een of andere manier gekwetst. Hij was vaak moe."

“Het zijn ongebruikelijke tijden. Ze roepen gewone mensen op om ongewone dingen te doen, gewoon om rond te komen.”

'We moeten dit onthouden,' zei Parvana. "Als de dingen beter worden en we opgroeien, moeten we niet vergeten dat er een dag was dat we kinderen waren toen we op een kerkhof stonden en botten opgroeven om te verkopen zodat onze families konden eten." 'Wil iemand ons geloven?' "Nee. Maar we zullen weten dat het is gebeurd."

"Afghanen houden van mooie dingen, maar we hebben zoveel lelijkheid gezien, dat we soms vergeten hoe geweldig zoiets als een bloem is."

"Ze zouden haar in een jongen veranderen."

'De meeste mensen in Afghanistan konden niet lezen of schrijven. Parvana was een van de gelukkigen. Haar beide ouders hadden gestudeerd en geloofden in onderwijs voor iedereen, zelfs voor meisjes.'

'De twee soldaten grepen haar vader vast. De andere twee begonnen het appartement te doorzoeken en schopten de resten van het diner over de mat. 'Laat hem met rust!' Moeder schreeuwde. 'Hij heeft niets misdaan!' 'Waarom ben je voor je opleiding naar Engeland gegaan?' schreeuwde de soldaat tegen vader. 'Afghanistan heeft je buitenlandse ideeën niet nodig!' Ze trokken hem naar de deur. 'Afghanistan heeft meer ongeletterde schurken zoals jij nodig,' zei vader. Een van de soldaten sloeg hem in het gezicht. Bloed uit zijn neus droop op zijn witte shalwar kameez.'

"Binnen in de kamer scheurden de andere twee soldaten de toshaks open met messen en gooiden dingen uit de kast. Vaders boeken! Onder in de kast was een geheim compartiment dat haar vader had gebouwd om de paar boeken te verbergen die niet waren vernietigd in een van de bombardementen. Sommige waren Engelse boeken over geschiedenis en literatuur. Ze werden verborgen gehouden omdat de Taliban boeken verbrandden die ze niet leuk vonden.'

'Moeder mocht niet het huis uit zonder een man, of zonder een briefje van haar man. 'Nooria, schrijf moeder een briefje.' 'Doe geen moeite, Nooria. Ik zal niet door mijn eigen stad lopen met een briefje op mijn boerka gespeld alsof ik een kleuter ben. Ik heb een universitair diploma!'"

'Het zou helpen als ze kon lezen, maar de enige boeken die ze hadden waren vaders geheime boeken. Ze durfde ze niet uit hun schuilplaats te halen. Wat als de Taliban weer binnenvielen? Ze zouden de boeken pakken, en misschien de hele familie straffen omdat ze ze hebben."

'Houd je je studie bij?' vroeg mevrouw Weera. 'De ouders van mijn vader geloven niet in meisjes die onderwijs krijgen, en aangezien we in hun huis wonen, zegt mijn moeder dat we moeten doen wat ze zeggen.' 'Vindt u het erg dat u zich als een jongen kleedt en naar uw werk gaat?'"

"'Wil je dit echt doen?' Nooria knikte. "Kijk naar mijn leven hier, Parvana. Ik haat het om onder de Taliban te leven. Ik ben het zat om voor de kleintjes te zorgen. Mijn schoollessen zijn zo zelden dat ze bijna geen waarde hebben. Er is geen toekomst voor mij hier. In Mazar kan ik tenminste naar school gaan, over straat lopen zonder een boerka te dragen, en een baan krijgen als ik klaar ben met school. Misschien kan ik in Mazar een soort leven hebben. Ja, ik wil dit.'"

"Als we Afghanistan hadden verlaten toen we de kans hadden, had ik mijn werk kunnen doen!" 'Wij zijn Afghanen. Dit is ons thuis. Als alle goed opgeleide mensen vertrekken, wie zal het land dan weer opbouwen?'

"Ze mocht helemaal niet buiten zijn. De Taliban hadden alle meisjes en vrouwen in Afghanistan bevolen om binnen te blijven. Ze verboden zelfs meisjes om naar school te gaan. Parvana moest haar zesde klas en haar zus Nooria verlaten mocht niet naar haar middelbare school. Hun moeder was van haar baan als schrijfster voor een radiostation in Kabul getrapt.'

"Parvana rende haar achterna. Ze moest rennen om de lange, snelle stappen van haar moeder bij te houden, maar ze durfde niet achterop te raken. Er waren een paar andere vrouwen op straat en ze droegen allemaal de gereguleerde boerka, waardoor ze ze lijken allemaal op elkaar. Als Parvana haar moeder uit het oog zou verliezen, was ze bang dat ze haar nooit meer zou vinden.'

"Parvana was nog nooit in een gevangenis geweest, maar ze had andere familieleden die waren gearresteerd. Een van haar tantes is samen met honderden andere schoolmeisjes gearresteerd omdat ze protesteerde tegen de Sovjetbezetting van haar land. Alle Afghaanse regeringen hebben hun vijanden in de gevangenis gezet. 'Je kunt niet echt Afghaan zijn als je niemand kent die in de gevangenis heeft gezeten,' zei haar moeder soms.'

"Water halen duurde erg lang. Maryam had al bijna anderhalf jaar niets anders gezien dan de vier muren van hun kamer. Alles buiten de deur was nieuw voor haar. Haar spieren waren niet gewend aan de meest basale oefeningen. Parvana hielp haar de trap op en af, net zo voorzichtig als ze had moeten doen om vader te helpen.'

"Haar woede smolt toen ze zag dat haar moeder het pakket met Hossains kleren oppakte en op de bovenste plank van de kast legde. Haar moeder keek altijd verdrietig als ze Hossains kleren aanraakte."

'Nooria bedekte zichzelf volledig met haar chador en kneep zichzelf tot een kleine bal. Jonge vrouwen werden soms gestolen door soldaten. Ze werden uit hun huizen weggerukt en hun families hebben ze nooit meer teruggezien.'

In het begin waren het de Sovjets die hun grote tanks het land in rolden en met oorlogsvliegtuigen vlogen die bommen dropten op dorpen en het platteland. Parvana werd geboren een maand voordat de Sovjets begonnen terug te keren naar hun eigen land. 'Je was zo'n lelijke baby, de Sovjets konden er niet tegen om met jou in hetzelfde land te zijn,' vertelde Nooria haar graag.'

"Nu werd het grootste deel van het land gecontroleerd door de Taliban. Het woord Taliban betekende religieuze geleerden, maar Parvana's vader vertelde haar dat religie ging over mensen leren hoe ze mens moeten zijn, hoe ze vriendelijker kunnen zijn. "De Taliban maken Afghanistan niet vriendelijker plek om te wonen!" zei hij."