Wyspa Niebieskich Delfinów Scott O'Dell

Wykres Fabularny

Wyświetl Aktywność

Tematy

Wyświetl Aktywność

Postacie

Wyświetl Aktywność

Słownictwo Wizualne

Wyświetl Aktywność

Porównaj i Kontrastuj Znaki

Wyświetl Aktywność

Dowód Tekstowy

Wyświetl Aktywność

Podsumowanie Wyspy Niebieskich Delfinów

Historia zaczyna się od Karany i jej brata Ramo, obserwujących, jak czerwony statek Aleutów płynie na ich wyspę. Kapitan Orłow podchodzi do ich ojca, wodza Chowiga, i mówi, że będą polować na wydry morskie. Wódz Chowig żąda połowy wydry morskiej, ponieważ jego ludzie są właścicielami ziemi i otaczających ją wód.

Kapitan Orłow i czterdziestu ludzi ruszają na wyspę i rozbijają obóz. Ojciec Karany mówi swoim ludziom, aby trzymali się z dala od obozu. Wieśniacy są posłuszni, ale uważnie obserwują Aleutów; podejrzewają, że mężczyźni wkrótce odejdą, a wieśniacy chcą się upewnić, że otrzymają swoją część.

Aleutowie pakują swój statek bez płacenia wiosce. Karana i jej starsza siostra Ulape chowają się na półce kanionu i patrzą, jak ich ojciec rozmawia z kapitanem Orłowem w sprawie ich układu. Wywiązuje się bitwa między myśliwymi a wieśniakami. Aleutowie wsiadają na swój statek, pozostawiając wielu ludzi z wioski martwych, w tym ojca Karany. Życie staje się bardzo trudne; kobiety zaczynają przejmować pracę, która była przeznaczona dla mężczyzn, a wspomnienia tych, które minęły, powodują, że ludzie popadają w depresję.

Nowy wódz Kimki płynie kajakiem na pobliską wyspę, by szukać pomocy. Kiedy Kimki nie wraca, mieszkańcy planują ucieczkę, jeśli zostanie zauważony kolejny statek Aleutów. Statki z lądu przypływają jednak w nocy, a ludzie wsiadają na nie, przestraszeni, ale szczęśliwi, że opuszczają wyspę. Mieszkańcy wioski muszą się spieszyć, nadchodzi burza, a statki nie mogą się zwlekać.

Karana, Ulape i Ramo wracają do swojej chaty i pakują kilka cennych rzeczy; w połowie drogi do statku Ramo uświadamia sobie, że zapomniał o włóczni. Na pokładzie Karana szuka brata; Mieszkańcy wioski, którzy dowodzili, twierdzą, że Ramo jest gdzieś na statku, ale Karana wie, że jej brat wrócił po swoją włócznię. Karana płynie z powrotem na brzeg, gdzie go znajduje. Obaj zostają sami na wyspie.

Karana i Ramo odkrywają, że ich chaty są spustoszone przez dzikie psy, ale udaje im się zebrać wystarczającą ilość jedzenia. Ramo nie może się doczekać odzyskania kajaka na ryby. Karana pozwala mu odejść, ale martwi się. Kiedy nie może dłużej czekać, szuka go. Karana odkrywa sforę dzikich psów, a wśród nich leżącego nieruchomo brata. Odstrasza psy i podnosi brata, zdając sobie sprawę, że już nie żyje. Karana zabiera jego ciało z powrotem do obozu i przysięga zabić wszystkie dzikie psy.

Karana nie może już dłużej mieszkać w wiosce; spala go i dla bezpieczeństwa śpi na szczycie dużej skały. Postanawia zrobić broń, mimo że jest to zabronione kobietom z jej plemienia. Karana buduje łuk, strzały i włócznię. Czuje się bezpiecznie z tą nową bronią i czeka na okazję do zabicia dzikich psów.

Mija wiele pór roku, a Karana jest tak samotna, że postanawia odzyskać kajak i popłynąć na wyspę jak Kimki. Bierze kajak, ale ma trudności z kierowaniem i uszczelnianiem przecieków. Bardziej przestraszona niż kiedykolwiek, postanawia, że należy do wyspy. Buduje ogrodzenie z kości słonia morskiego i wodorostów, które odstraszą dzikie psy, i tworzy półki w skałach, aby chronić jedzenie przed myszami i lisami.

Zdeterminowana, by zabić dzikie psy, Karana udaje się do ich jaskini ze swoim łukiem, strzałami i włócznią. Rani prowadzącego psa włócznią i strzela do dwóch kolejnych, po czym podąża za rannym psem do jaskini. Ledwo oddycha. Zabiera go z powrotem do swojego domu i zaczyna dbać o jego zdrowie. Po kilku dniach pies zaczyna zachowywać się jak jej zwierzak; czeka, aż wróci do domu, słucha jej i zostaje z nią w domu. Nazwała psa Rontu.

Karana odbudowuje swój kajak i ukrywa go w jaskini, na wypadek gdyby musiała kiedyś uciec. Dwa lata później Aleutowie znów przychodzą. Karana ukrywa się w jaskini z Rontu, nocą łowiąc ryby i zbierając korzenie.

Podczas gdy Karana szyje nową spódnicę na zewnątrz, Karana spotyka młodą dziewczynę Aleut o imieniu Tutok. Dziewczyna próbuje porozmawiać z Karaną, ale Karana wie, że to wróg i nic nie mówi. Po niepewnym pierwszym spotkaniu Karana i Tutok spędzają razem dni, ucząc się języka, śmiejąc się i wymieniając prezenty. Pewnego dnia Tutok nie wraca, a Karana odkrywa, że statek Aleutów odpływa.

Aleutowie już nigdy nie powrócą na wyspę. Rontu umiera; Karana łapie i oswaja innego psa, Rontu-Aru, którego uważa za syna Rontu. Karana i Rontu-Aru spędzają ze sobą wiele szczęśliwych chwil, ale Karana coraz częściej myśli o Tutoku i Ulape.

Trzęsienie ziemi uderza w wyspę, a Karana jest prawie wyrzucana z klifu do morza. Przeżyje, ale traci całe jedzenie, broń i kajaki. Zajęty rozpalaniem ognia Karana nie zauważa statku zmierzającego w stronę wyspy. Mężczyzna idzie wzdłuż brzegu wołając ją, ale Karana nie zdąży na czas i statek odpływa. Dwie wiosny później statek wraca, a Karana jest gotowa. Karana dowiaduje się, że statek, który zabrał jej ludzi, zatonął i nikt po nią nie wrócił. Karana odpływa z Rontu-Aru, obserwując delfiny i wspominając wszystko, przez co przeszła.

Wyspa niebieskich delfinów została opublikowana w 1960 roku i chociaż jest to powieść nagrodzona przez Newbery, przyznajemy, że niektóre obserwacje i stereotypy dotyczące rdzennej ludności zawarte w powieści są przestarzałe i potencjalnie problematyczne. Przed czytaniem, podobnie jak w przypadku innej literatury klasycznej, nauczyciele mogą omówić z uczniami znaczenie reprezentacji i wrażliwości. Mogą też rozważyć nauczanie historii zniewolenia Aleutów przez Rosjan.

Podstawowe pytania dotyczące Wyspy Błękitnych Delfinów

1. Z jakimi wyzwaniami mierzyła się Karana i jak je pokonała?
2. W jaki sposób tradycja rodzinna pomogła i utrudniła przetrwanie Karany?
3. Czy troska o innych jest ważną cechą? Dlaczego lub dlaczego nie?