Wszystkie Lato w Dniu przez Ray Bradbury

„Całe lato w jeden dzień”, opowiadanie Raya Bradbury'ego, zostało pierwotnie napisane w 1959 roku dla magazynu fantasy i science fiction . To futurystyczny obraz życia na Wenus. Chociaż teraz wiemy, że Wenus nie nadaje się do zamieszkania przez ludzi, ta praca przedstawia kwitnącą, choć nieszczęśliwą kolonię „rakietowych mężczyzn i kobiet” i ich rodzin. Na Wenus Bradbury'ego gwałtownie pada z siłą huraganu przez siedem lat, a słońce przebija się tylko przez przewidywalne dwie godziny między tymi ulewami.

Słownictwo Wizualne

Wyświetl Aktywność

Porównanie Ustawień

Wyświetl Aktywność

Oprawa

Wyświetl Aktywność

Wykres Fabularny

Wyświetl Aktywność

Podsumowanie „Całe lato w jeden dzień”

Margot przeprowadziła się z rodzicami na Wenus, gdy miała cztery lata. Pamięta Ziemię i ciepłe, słoneczne dni z wczesnego dzieciństwa. Na Wenus ona i jej dziewięcioletnia koleżanka z klasy z niepokojem czekają na dwugodzinne słoneczne okno, które będzie pierwszym pojawieniem się osadników Wenus od siedmiu lat. Koledzy z klasy Margot nie pamiętają świadomie słońca. Okrutnie zazdroszczą Margot.

W klasie dzieci z podnieceniem pytają nauczyciela o nadchodzące wydarzenie. Mówi, że naukowcy obiecali dwugodzinne wytchnienie od okropnych warunków, w jakich żyją. Przygotowując się do niej, uczniowie śpiewają piosenki, piszą wiersze, a na ścianach umieszczają obrazy słonecznych dni.

Margot, która wydaje się wyraźnie wyblakła i wyczerpana brakiem światła słonecznego, nie jest jedyną osobą podekscytowaną tym, ale ona jest najbardziej dotknięta. Odkąd przybyła na Wenus, nigdy nie była w stanie cieszyć się życiem pod ziemią i bez słońca. Jest zdesperowana, aby wrócić na Ziemię, a przynajmniej zobaczyć przez chwilę słońce.

Dzieci z Wenus nienawidzą Margot. Myślą, że jest dziwna. Jest tak dręczona przez sztormową pogodę, że czasami wpada na pół szaloną, a na pół w katatonię. Nie chce brać prysznica, bo za bardzo przypomina odgłos deszczu, i nie może brać udziału w grach, bo jest zdrętwiała. Dzieci drażnią się z nią, mówiąc, że słońce nie nadchodzi.

Chwilę przed pojawieniem się słońca dzieci wpychają Margot tunelami do szafy, zamykając drzwi. Widzą słońce i zapominają o Margot. Wszyscy wychodzą i bawią się, ciesząc się dwiema godzinami, zanim znowu zacznie padać deszcz.

Gdy dzieci wracają do swojego podziemnego domu, jedna z dziewczynek wspomina Margot i odczuwa poczucie winy. Przypomina innym dzieciom, co wszystkie zrobiły. Z wyczuwalnym poczuciem winy wszyscy idą do szafy i uwalniają jeńca.

Podstawowe pytania do „Całe lato w jeden dzień”

1. Czy nasze otoczenie może zmienić nasze podejście do życia?
2. Jak nasze działania wpływają na innych?
3. Jak autorzy skutecznie prezentują otoczenie?