Ogród Jesieni Siu Wai Anderson

Krótka opowieść "Autumn Gardening" autorstwa Siu Wai Andersona daje studentom nowy sposób na zrozumienie "perspektywy". Studenci w Stanach Zjednoczonych zazwyczaj mają bardzo zachodni pogląd na bombardowania Nagasaki i Hiroszimy: bomby pomogły nam wygrać wojnę. Jednak w Japonii było ponad sto tysięcy osób, które zostały zabite przez te bomby i uzyskały więcej rannych, a niektóre do końca życia. Stany Zjednoczone zaprezentowały swoją siłę w akcji, która zakończyła II wojnę światową; jednak decyzja podjęta z ogromnym kosztem. Prawdopodobnie dlatego, że mówi się, że prezydent Truman przezwyciężył to. Ta wyjątkowa perspektywa ocalałego z jednej z bomb ma wskazywać czytelnikom, że opowieść jest zawsze więcej niż jedna.

Wykres Fabularny

Wyświetl Aktywność

Motywy, Symbole i Motywy

Wyświetl Aktywność

Perspektywiczny

Wyświetl Aktywność

"Podsumowanie ogrodów jesiennych"

Jeden ostry listopadowy poranek, w Nowej Anglii, Mariko Abe otrzymuje list od swojego drogiego przyjaciela Mitsuye'a. Mitsuye pisze do Mariko, że jest członkiem grupy hibakusha, czyli japońskich ocalałych z bomb. Zaprosili ją, aby wystąpiła w następnym wydarzeniu, które zostanie transmitowane na żywo. Jak Mariko czyta, jest bardzo odłączona, szczęśliwa, że ​​jej przyjaciel został poproszony o coś tak prestiżowego, ale myśląc, że Mitsuye jest znacznie odważniejszy niż ona ma wstać i porozmawiać o tym. Kiedy Mitsuye prosi Mariko, aby do niej dołączyła, Mariko zamarza.

Mariko od razu nawiązuje kontakt z Mitsuye w gospodarstwach w dolinie San Joaquin w Kalifornii. Oboje zostali odesłani do Japonii przez swoje rodziny za "dobre" japońskie wykształcenie, więc obaj byli w Hiroszimie w dniu, kiedy bomba została wyrzucona. Mitsuye ożenił się z właścicielem restauracji; Mariko otrzymała szkolenie jako pielęgniarka. Mariko oddalona była o dwie mile od bomby, a kiedy przeżyła, na twarzy wbiły się jej małe kawałki szkła. Te i inne problemy zdrowotne zaczęły pojawiać się, gdy Mariko stała się starsza, włączając w to postępującą astmę. Jednak obawia się opowiadania lekarzom o jej stanie przetrwania, bo boi się, że straci ubezpieczenie zdrowotne.

Rodzina Mariko została internowana w obozie w Kalifornii, a anty-japońskie nastroje po wojnie ją potrząsnęły. Rodzina przeniosła się do Bostonu, a po zmarłych rodzicach osiadła w pobliżu domu Paula Pawła. Niedługo potem po przeprowadzce do Nowej Anglii, Mariko dowiedział się, że Mitsuye także ruszył na wschód i mieszkał w Queens w Nowym Jorku. Szybko odnowili przyjaźń. Mitsuye rozwinął białaczkę w wyniku skutków Bomb, a jej mąż umarł na skutek zatrucia promieniotwórczego.

Mariko walczy z wnioskiem w piśmie Mitsuye'a. Mariko nadal czuje się powściągliwa winy za "granie w Boga" podczas przeszukiwania gruzu bomby. Niektórzy pacjenci musieli opuścić, ponieważ ich urazy były zbyt poważne i pracowała ze szybko wyczerpującymi dostawami ze szpitala. Mariko pamięta, że ​​próbuje podejmować decyzje w oparciu o to, co wiedział, ale pozostała przygnębiona pozostaje w dalszym ciągu, nawet przez te wszystkie lata.

Mariko powraca do listu Mitsuye'a, a frazę "Możemy mówić za zmarłych" wyskakuje na nią. Nigdy o tym nie myślała. Mariko, która czuła się pusta i samotnie, odkąd zdarzyło się, że bomby bliznęły ją psychicznie i fizycznie, zastanawia się, czy wreszcie znalazła dla siebie cel. Zastanawia się, czy to dlatego przetrwała, żeby mogła przemawiać za zmarłymi.

Mariko powraca do swojego ogrodu, myśląc sobie, że może ona potrafi mówić o ofiarach, które starała się pomóc i zgubiła, a tym, których zostawiła. Wygląda na to, że do końca historii opanowała nową decyzję.

Istotne pytania dotyczące "Ogrodów Jesiennych"

1. Jak perspektywa pomaga rozwinąć narrację o wydarzeniu światowym?
2. Co to jest wina winy, a co się stało?
3. Dlaczego dla ocalałych z katastrofalnych wydarzeń jest ważne "świadczenie"?