Język, który przekazuje znaczenia, które są interpretowane w wyobraźni, a nie dosłownie
Język figuratywny to narzędzie literackie, które służy do tworzenia warstw znaczeń, do których czytelnik ma dostęp poprzez zmysły, symbolikę i urządzenia dźwiękowe. Wprowadza czytelnika głębiej w temat pracy, bez konieczności wyraźnego określania przez autora tematu dla czytelnika. Jest to sposób, w jaki czytelnik może wprowadzić słowa codziennej mowy za pomocą swoich umysłów i emocji, zamiast po prostu zrozumieć historię lub wiersz. Zachęca czytelnika do nawiązywania prawdziwych relacji z postaciami, fabułą i głębszym przesłaniem dzieła, które tworzy dla nich bardziej niezapomniane wrażenia. Podczas badania dzieł literackich pomocne może być zapoznanie się z definicjami i więcej niż jednym przykładem literatury. Przykłady i definicje w języku figuratywnym pomagają również zrozumieć, w jaki sposób wzbogacają one określone dzieło literackie, podczas gdy inne przykłady figur retorycznych mogą pomóc pisarzom fikcji w dodaniu nowych spostrzeżeń do ich pisarstwa.
Przeczytaj więcej o każdym typie poniżej:
Porównanie to porównanie dwóch różnych rzeczy za pomocą słów „jak” lub „jak”. Jest to sposób na narysowanie połączenia między dwoma pomysłami lub rzeczami i stworzenie głębszego poziomu znaczenia dla czytelnika. Znany z używania porównań w Tragedii Romea i Julii , William Shakespeare używa porównania, aby opisać zdumienie Romea pięknem Julii: „O, ona uczy pochodnie, by jasno płonęły! / Jej piękno wisi na policzku nocy, / Jak bogaty klejnot w uchu Etiopczyka. W tym porównaniu Romeo rozpoczyna motyw walki światła z ciemnością, gdzie Julia jest zawsze jaśniejącym światłem, a wokół niej wszystko staje się ciemne.
Podobieństwa są często używane również w powieściach dla młodszych czytelników. Na przykład w Esperanza Rising autor stwierdza, że wszystko w życiu Esperanzy było w porządku, jak lalki ustawione w rzędzie. Daje to czytelnikowi obraz, z którego może czerpać, że kiedy rzeczy są w linii i blisko, są w porządku.
W przeciwieństwie do porównań metafory porównują dwie różne rzeczy lub idee bez użycia „podobnych” lub „jak”; związek między nimi jest bardziej dorozumiany niż wyraźnie wyrażony przez autora. Celem metafory jest ustanowienie głębszego połączenia i kolejnej warstwy znaczenia dla postaci, fabuły lub tematu. Prostą metaforę można znaleźć w „ Kruku ” Edgara Allana Poe, kiedy narrator zauważa: „I każdy oddzielny dogasający żar tworzył swojego ducha na podłodze”, odnosząc się do dogasającego żaru ognia jako zamieniającego się w duchy, podobnie jak ducha pamięci Lenore, który wkrótce go odwiedzi.
Metafory są często używane w powieściach dla młodszych czytelników. Na przykład w Fish in a Tree autor używa metafory lub pionka, który staje się królową w szachach, mówiąc czytelnikom, aby się nie poddawali i że każdy może być liderem.
Rozszerzona metafora jest bardziej złożona niż prosta metafora, ponieważ jest zwykle wyrażana w całym dziele. Emily Dickinson słynie z używania rozszerzonych metafor, takich jak jej wiersz „ Bo nie mogłem zatrzymać się na śmierć ”, który wykorzystuje podróż z uosobieniem Śmierci, aby odzwierciedlić typową podróż życia od dzieciństwa do nieuchronnej śmierci. Rozszerzone metafory są czasami nazywane alegoriami , chociaż alegorie są zwykle używane w większych dziełach i nowelach, takich jak Animal Farm George'a Orwella.
Personifikacja to przypisywanie cech ludzkich rzeczom niebędącym ludźmi, takim jak przedmiot nieożywiony, zwierzę lub abstrakcyjna idea. Personifikacja służy do uproszczenia bardziej złożonej koncepcji, zapewnienia humoru lub lepszego spojrzenia na skomplikowaną ideę lub sytuację. Jest najczęściej używany w poezji, aby stworzyć obraz lub pomóc w ustaleniu nastroju. Robert Frost używa personifikacji w swoim wierszu „ Zatrzymując się w lesie w śnieżny wieczór ”, kiedy nadaje koniowi ludzkie cechy: „Potrząsa dzwoneczkami swojej uprzęży / Pyta, czy jest jakiś błąd”. Konie nie zadają pytań, ale zdezorientowanie konia wydaje się odzwierciedlać zdezorientowanie narratora i niechęć do dalszego poruszania się.
Personifikacja to także zabawny i interesujący sposób na dodanie humoru do powieści dla czytelników w wieku podstawowym. W Kiedy złapiesz tygrysa , zamiast po prostu stwierdzić, że deski podłogowe skrzypią, autor każe Lily błagać ich, by byli cicho, gdy jęczą pod jej stopami.
Symbolizm wykorzystuje przedmioty, postacie i motywy, aby stworzyć wzór o głębszym znaczeniu, który wyróżnia się w umyśle czytelnika. Zwykle używa czegoś fizycznego do przedstawienia szerszej, bardziej abstrakcyjnej idei. Symbole zazwyczaj oświetlają głębsze przesłanie lub temat w pracy, a czasami uzyskują dostęp do wspólnych archetypów , aby stworzyć uniwersalne zrozumienie ich znaczenia. W „ Szkarłatnym Ibisie ” Jamesa Hursta sam ibis reprezentuje młodszego brata Doodle: przebył długą drogę do miejsca, do którego nie należy, wydłużona szyja, krzywe nogi i czerwony odcień sugerujący słabość, której nie można pokonać.
Książki nauczane w klasach szkół podstawowych i gimnazjów często zawierają symbolikę, ucząc uczniów głębszego myślenia na wczesnym etapie. RJ Palacio używa wielu symboli w swojej książce Wonder. Jednym z przykładów symboliki jest maska; Auggie używa masek, aby zakryć twarz, ukrywając swoje uczucia, a także siebie.
Dosłowne znaczenie hiperboli to „oczywista przesada lub przesada, aby coś powiedzieć”. Nie należy go traktować poważnie, a zwykle po zbadaniu ujawnia głębsze znaczenie. Hiperbole występują najczęściej w poezji, ale pojawiają się także w potocznych kliszach czy powiedzeniach. Wyrażenia hiperboliczne odchodzą od dosłownego sensu wypowiedzi i zawierają bardziej abstrakcyjne idee i język. Na przykład „strzał słyszany na całym świecie” to zwrot używany do opisania pierwszego strzału oddanego przez brytyjskich żołnierzy do nieuzbrojonych obywateli kolonialnych, który rozpoczął wojnę o niepodległość. Chociaż rzeczywisty wystrzał nie był słyszany na całym świecie, konsekwencje tego wystrzału zmieniły historię świata.
Makbet czuje również, że nigdy nie zostanie oczyszczony ze swojego morderczego czynu zabicia króla Duncana w Tragedii Makbeta Williama Szekspira. Makbet lamentuje: „Ocean Neptuna zmywa tę krew / Czyści z mojej ręki? Nie. Ta moja ręka będzie raczej / Mnóstwo mórz wcieli się, zaznaczając zielone jedno czerwonym. W tej scenie nawet oceany nie zmyją rąk Makbeta z krwi króla Duncana.
Obrazy docierają do wszystkich zmysłów czytelnika w celu stworzenia potężnych przeżyć umysłowych i wyraźniejszego obrazu postaci i wydarzeń, a także reakcji emocjonalnych na te wydarzenia. Obrazy wykorzystują opisy wzroku, dźwięku, smaku, dotyku i zapachu, aby wskazać czytelnikowi nastrój, ton i temat. Obrazy są często tworzone przez innych, w tym metafory, porównania, onomatopeje, symbolizm i personifikację. Obrazowanie jest również bardzo ważne w poezji. Na przykład w książce Poeta X autorka pokazuje czytelnikowi, jak bardzo współczuje Xiomara swojej matce, pokazując czytelnikowi, z czego składają się długie dni jej matki.
Oksymoron łączy dwa sprzeczne słowa lub idee w jedno zdanie, aby podkreślić ideę lub problematyczne połączenie dla czytelnika. W poezji oksymorony są używane do bardziej artystycznego efektu, do tworzenia potężnych, sprzecznych obrazów w umyśle czytelnika. Szekspir był dobrze znany z takich sprzeczności, zwłaszcza w swojej sztuce Tragedia Romea i Julii. Niektóre z jego najsłynniejszych oksymoronów ze sztuki pojawiają się, gdy Julia początkowo wierzy, że Romeo jest mordercą z zimną krwią, ale jednocześnie nie może uwierzyć, że ktoś tak piękny mógł popełnić tak brzydki czyn. Woła: „Piękny tyranie! Diabeł anielski! / Kruku z gołębim piórem, baranku z wilczym piórem! / Pogardzana istota najbożniejszego pokazu / W przeciwieństwie do tego, czym słusznie się wydajesz.
Oksymorony to prostsze wersje paradoksów.
Paradoks to stwierdzenie zawierające dwie pozornie sprzeczne idee, ale mimo to prawdziwe. Jest to mocniejsza wersja oksymoronu, ponieważ skłania czytelnika do jednoczesnego spojrzenia na obie strony prawdy. George Orwell używa paradoksów w swojej powieści 1984 , z mantrami Wielkiego Brata: „Wojna to pokój”; "Wolność jest niewolnictwem"; "Ignorancja jest siłą." Chociaż może to nie mieć sensu w obecnym świecie, w Oceanii wojna utrzymuje status quo; ci, którzy podążają za linią Partii, są pozostawieni sami sobie, a ci, którzy nie wiedzą zbyt wiele, nie cierpią z powodu dostrzegania wszystkich otaczających ich sprzeczności.
Onomatopeje to słowa imitujące dźwięki w języku mówionym. Onomatopeje są używane głównie w poezji i często służą do tworzenia obrazów, symboliki lub powtórzeń, które często wskazują na temat lub przesłanie wiersza. Edgar Allan Poe używa onomatopei, aby wprowadzić nastrój treści, a następnie przerażenia w swoim wierszu „ Dzwony ”, które stają się coraz bardziej groźne w miarę zbliżania się śmierci:
„Usłyszcie głośne dzwony alarmowe,
Bezczelne dzwony!
Co za opowieść o terrorze, teraz opowiada ich turbulencja!
W zaskoczonym uchu nocy
Jak oni wykrzykują swój strach!
Zbyt przerażony, by mówić,
Mogą tylko krzyczeć, krzyczeć,
Rozstrojony…
Jak brzęczą, zderzają się i ryczą!”
Onomatopeja jest często używana do pokazania uczuć i myśli postaci. Uczucia Mii bulgoczą w niej jak butelka napoju gazowanego w Przestrzeni w kształcie mango. Autorka pokazuje czytelnikowi, jakie to uczucie wynurzać się na powierzchnię, używając słów, które można by wykorzystać do opisania bulgoczącej butelki po napojach gazowanych, która zaraz pęknie.
Apostrof, w języku symbolicznym, to bezpośredni adres do nieobecnej osoby, przedmiotu lub abstrakcyjnej idei. Apostrof jest często używany do rozpoczęcia wiersza w celu ustalenia głównego tematu lub nastroju. Jest to również sposób, w jaki autor może wykorzystać personifikację do wyjaśnienia złożonego pomysłu lub wprowadzenia dowolnej postaci do dzieła. Jednym z najbardziej znanych przykładów apostrofu jest Tragedia Makbeta Szekspira , w której sztylet Makbeta ożywa, uosabiając jego własne sumienie, gdy przygotowuje się do zabicia króla Duncana. Makbet, jednocześnie przerażony i zahipnotyzowany, mówi: „Czy to sztylet, który widzę przed sobą / Sztylet w kierunku mojej ręki? Chodź, pozwól mi cię przytulić! / Nie mam cię, a jednak wciąż cię widzę”.
Identyfikacja języka figuratywnego jest ważną umiejętnością, którą uczniowie muszą zdobyć i wykorzystać, aby zrozumieć i docenić warstwy znaczeniowe, które autor określi dla opowiadania, powieści lub wiersza. Umiejętność rozróżnienia ich użyteczności jest również ważna przy pisaniu własnych utworów. Korzystając z szablonu, takiego jak ten poniżej, poproś uczniów, aby zlokalizowali w analizowanej pracy jak najwięcej elementów i stworzyli wizualne przedstawienie używanego języka.
Możesz także tworzyć arkusze językowe dla uczniów do użytku cyfrowego lub offline. Potrafią wizualnie uporządkować informacje, co może być doskonałym sposobem na przygotowanie się do krótkiego eseju lub referatu. Możesz łatwo dostosować arkusze do działania lub projektu.
Język figuratywny sprawia, że pisanie jest popularne, a umiejętność pisania językiem figuratywnym jest bardziej wyrazem artystycznym niż nauką ścisłą. Pojęcia i techniki literackie wyrażają sposób ukazywania wyrażeń, ale niekoniecznie stanowią podręcznik, jak ich używać w poszczególnych utworach. Zamiast tego zrozumienie typów może pozwolić na bardziej autentyczny zakres ekspresji, gdy jest to wymagane. Można je uznać za przyjętą konwencję lub rodzaj rusztowania dla pisarzy.
Storyboard That ma wiele działań, które możesz skopiować bezpośrednio na swoje konto nauczyciela, aby wykorzystać je ze swoimi uczniami. Oto trzy przykłady działań.
Język figuratywny to sposób używania słów do tworzenia obrazu lub opisywania czegoś w sposób niedosłowny. Służy do uczynienia pisania bardziej interesującym i wyrazistym poprzez tworzenie porównań, wywoływanie emocji i malowanie żywych obrazów w umyśle czytelnika. W przeciwieństwie do języka dosłownego, który oznacza dokładnie to, co mówi, język figuratywny używa metafor, porównań i innych środków, aby zasugerować znaczenie wykraczające poza dosłowną definicję słów.
Dziesięć powszechnych typów języka figuratywnego to porównanie, metafora, personifikacja, hiperbola, idiom, aluzja, symbolizm, ironia, onomatopeja i obrazy.
Język figuratywny to potężne narzędzie, którego pisarze mogą używać do tworzenia bardziej wciągających i niezapomnianych wrażeń dla swoich czytelników. Jednym z powszechnych typów języka figuratywnego są porównania, które porównują dwie rzeczy za pomocą „jak” lub „jak”. Porównania są idealne do tworzenia żywych i powiązanych obrazów, ponieważ pomagają czytelnikom zrozumieć pojęcie, porównując je z czymś, co już znają. Na przykład „Jej uśmiech był jasny jak słońce” to porównanie, które porównuje uśmiech do słońca, aby oddać jego blask i ciepło. Innym rodzajem języka figuratywnego jest metafora, która porównuje dwie rzeczy bez użycia „jak” lub „jak”. Metafory są idealne do tworzenia głębszego i bardziej złożonego zrozumienia pojęcia, ponieważ sugerują ukryty związek między dwiema pozornie niezwiązanymi ze sobą rzeczami. Na przykład „Życie to podróż” to metafora, która sugeruje, że życie jest pełne zwrotów akcji i że musimy radzić sobie z jego wyzwaniami i możliwościami, jak podróżnik w podróży. Inne rodzaje języka figuratywnego, takie jak personifikacja, hiperbola i idiomy, mogą być również używane do tworzenia określonych efektów i poprawy ogólnej jakości tekstu.