Wij zijn de Schip: Het verhaal van de Negro League Baseball door Kadir Nelson

Characters

Activiteit Bekijken

Visueel Vocabulaire

Activiteit Bekijken

Standpunt

Activiteit Bekijken

Teksten Integreren

Activiteit Bekijken

Kort Antwoord op een Prompt

Activiteit Bekijken

Essentiële vragen voor Wij zijn het schip: het verhaal van de Negro League Baseball

1. Hoe heeft de Negro League de weg vrijgemaakt voor het moderne honkbal?
2. Welke invloed had segregatie op balspelers in de Negro League?

Wij zijn het schip: het verhaal van de Negro League Baseball Samenvatting

Aangenomen wordt dat honkbal in de 19e eeuw is uitgevonden; halverwege de jaren 1860 hadden de meeste professionele teams alleen witte balspelers. Negers die wel speelden, werden vaak mishandeld en tegen het einde van de 19e eeuw mochten ze helemaal geen professioneel honkbal meer spelen. Aan het begin van de 20e eeuw begonnen negerteams overal in het noordoosten en het zuiden te groeien.

Andrew "Rube" Foster was een manager en speler die zijn club, de Chicago American Giants, leidde als een Major League-team. Na dit succes besloot Rube een hele neger-honkbalcompetitie te organiseren die concurrerend zou zijn met de grote competities; hij wilde dat er de American League, de National League en de Negro League zouden zijn.

Rube riep alle eigenaren van zwarte honkbalteams bijeen om het eens te worden over regels en normen om de invallen van spelers en slecht gedrag op en buiten het veld te elimineren. Het was zo succesvol dat blanke eigenaren van negerteams hun eigen rivaliserende competities begonnen te vormen.

Spelen in de Negro League was niet makkelijk; umpires maakten veel fouten en er braken gevechten uit tijdens close games. Sommige spelers droegen wapens in hun uniform ter bescherming. Sommige spelers speelden zoveel op het veld dat het leek alsof ze in de film zaten en niemand hield nauwkeurige statistieken over de spelers bij.

Reizen was ook erg moeilijk. Negro League-spelers reisden in bussen en vanwege segregatie konden spelers geen water halen, eten kopen of douchen voordat ze naar de volgende stad reden. Spelers sliepen voor de wedstrijd in de bus of aten bij de hotdogkraam. De velden zelf waren in slechte staat, maar spelers keken er voorbij omdat ze zo van het spel hielden.

In 1929 crashte de Amerikaanse aandelenmarkt en veroorzaakte de Grote Depressie. De Negro National League viel uiteen en Rube Foster stierf. Veel mensen verloren hun baan en de meeste mensen verdienden geen geld; "nummermannen", of afpersers, waren echter in staat om illegaal geld te verdienen door het "nummerspel" te spelen, nu bekend als de loterij.

Gus Greenlee was de koning van het getallenspel in Pittsburgh. Hij besloot in de honkbalbusiness te stappen en ging verder waar Rube was gebleven; hij reorganiseerde de hele Negro National League en kocht een team voor zichzelf. Zijn team had vijf spelers die in de Baseball Hall of Fame terechtkwamen en onverslaanbaar waren, totdat Greenlee vanwege zijn getallenspel in de problemen kwam met de wet.

Veel mensen realiseren zich niet hoeveel geweldige balspelers er in de Negro League waren. Een paar beroemde spelers zoals Satchel Paige, Josh Gibson en Cool Papa Bell klinken misschien bekend in de oren, maar er waren er velen die nooit de erkenning kregen die ze verdienden.

In Latijns-Amerika was honkbal ook erg populair; managers behandelden hun spelers heel goed en er was geen segregatie. Spelers uit de Negro Leagues speelden een seizoen in Latijns-Amerika, maar kregen vaak heimwee en keerden terug naar huis.

Toen de Negro Leagues buiten het seizoen tegen de White Leagues speelden, moesten ze heel voorzichtig zijn: ze konden niet te veel winnen, anders zouden ze niet betaald krijgen; de fans konden zeggen wat ze wilden, maar de spelers konden niets doen als vergelding; en veel van de scheidsrechters speelden vals, of waren gewoon verschrikkelijk in het callen van de wedstrijd. De balspelers begrepen elkaar echter en konden elkaar de hand schudden en elkaar aan het einde van de wedstrijd in de ogen kijken omdat ze wisten dat ze gelijkwaardige mannen waren.

In 1941 kwamen Amerikanen in de Tweede Wereldoorlog en veel van de spelers werden opgeroepen. Het leger was ook gescheiden en de meeste zwarten werden niet naar de strijd gestuurd; in plaats daarvan zorgden ze voor entertainment of kookten ze. Toen ze terugkeerden, werd de menigte groter. Er woonden meer mensen de Negro League-wedstrijden bij dan de grote competities, wat de aandacht trok van eigenaren van de Major League die erover dachten honkbal te integreren.

Het leek erop dat de grote competities nooit een neger-balspeler zouden contracteren totdat commissaris AB "Happy" Chandler een verklaring aflegde over het toestaan van zwarten om in de majors te spelen. Hij hield het maar een paar jaar vol, maar hij maakte de weg vrij voor Branch Rickey om een gokje te wagen op een negerbalspeler. De enige vraag was nu: "Wie zou er als eerste gaan?" Ze kozen Jackie Robinson vanwege zijn honkbalvaardigheden en zijn vermogen om kalm te blijven. Er waren gemengde gevoelens onder de negerbalspelers over de keuze van Jackie Robinson. In de majors behandelden mensen Jackie Robinson erg slecht; mensen spuugden naar hem, stuurden hem doodsbedreigingen en dreigden zelfs zijn zoon te ontvoeren. Toch bleef Jackie kalm, om de kans voor anderen om in de majors te spelen niet te verpesten. Jackie Robinson stierf op de zeer jonge leeftijd van 53; hij veranderde echter het gezicht van honkbal en bracht het land dichter bij het accepteren van negers als eersteklas burgers.

Toen balspelers zich bij de grote competities voegden, begon de Negro League af te nemen en in 1960 was hij verdwenen. De Negro League-spelers die de majors niet haalden, voelden zich gelukkig dat ze betaald konden worden om iets te doen waar ze van hielden, en zijn er trots op dat ze het voortouw hebben genomen voor jongens als Jackie Robinson die het wel hebben gehaald.

Koop Wij zijn het schip op Amazon