Structuur van de Earth Teacher Guide

Lagen van het Aardeschema

Activiteit Bekijken

Woordenschat

Activiteit Bekijken

Discussie Starter

Activiteit Bekijken

Aarde Tectonische Platen

Activiteit Bekijken

Tectonische Plaatbeweging

Activiteit Bekijken

Structuur van de aarde-achtergrond

De aarde heeft ongeveer een sferische vorm, met een gemiddelde straal van ongeveer 4000 mijl. Het bestaat uit verschillende lagen: binnenkern, buitenkern, mantel, korst en atmosfeer. Ongeveer 70% van het aardoppervlak is bedekt met water, met een gemiddelde diepte van 2,5 mijl dankzij rivieren en vijvers. De rotsachtige planeet is omgeven door een laag gassen die bekend staat als de atmosfeer. De atmosfeer bestaat voornamelijk uit stikstof, maar bevat ook zuurstof, argon en koolstofdioxide. Deze atmosfeer beschermt ons en helpt het leven op aarde in stand te houden.

De kern bevindt zich in het midden van de aarde. Het is opgesplitst in de buitenste kern en de binnenste kern . De binnenste kern is solide en bestaat uit een ijzer-nikkellegering. Het is erg heet, met een temperatuur waarvan wordt aangenomen dat deze ongeveer 5500 ° C is. De buitenste kern is ook gemaakt van ijzer en nikkel en omringt de binnenste kern. De buitenste kern staat onder minder druk dan de binnenste kern en bevindt zich in een vloeibare toestand.

De mantel zit onder de korst en is de dikste laag ter wereld, met een gemiddelde dikte van 1.800 mijl. De mantel maakt bijna 85% van het volume van de aarde uit. Het is samengesteld uit silicaatrotsen die rijk zijn aan magnesium en ijzer. De mantel is semi-gesmolten en beweegt. Ongelijke hitte in de mantel veroorzaakt convectiestromen en dat betekent dat magma constant in beweging is. Heet magma stijgt naar de korst, koelt dan af en zakt terug naar de warmere kern.

De korst is een dunne rotsachtige laag die de planeet omgeeft. Het is anders dan de mantel eronder. Het bestaat uit veel verschillende soorten stollingsgesteenten, metamorfe en sedimentaire gesteenten. De korst is niet uniform dik en varieert van 3-30 mijl dik. Het dikste deel van de aardkorst staat bekend als continentale korst en wordt gevonden daar waar land is. Het dunste deel van de korst staat bekend als oceanische korst en wordt onder oceanen gevonden. De temperatuur van de korst varieert met de diepte: hoe dieper je gaat, hoe heter het is.

Het oppervlak van de aarde is opgesplitst in stukken die tektonische platen worden genoemd . De lijn waar twee platen samenkomen, wordt een grens of een breuklijn genoemd. De grootste van alle tektonische platen is de Pacifische plaat, die onder de Stille Oceaan ligt en een oppervlakte heeft van 103 miljoen km ² . Deze platen bewegen constant, hoewel niet erg snel; ze bewegen slechts een paar centimeter per jaar. Ze bewegen door de beweging van magma in de mantel; de platen "zweven" bovenop de mantel. Soms komen deze platen vast te zitten en bewegen ze niet langs elkaar heen. Dit slaat elastische potentiële energie op en wanneer de platen slippen, komt deze energie vrij als seismische golven. Als de afgegeven energie groot genoeg is, kunnen deze seismische golven erg groot zijn en staan ze bekend als aardbevingen.

De interacties tussen platen zijn convergent, divergent of transformatiegrenzen . Op een convergente grens bewegen platen naar elkaar toe. Als de grens ligt tussen oceanische korst en continentale korst, dan zal de oceanische korst zich onder (subduct) de continentale plaat verplaatsen omdat de oceanische korst dichter is. Als twee oceanische platen samenkomen, zal de dichtere plaat zich onder de minder dichte plaat onderwerpen. Wanneer twee continentale platen elkaar ontmoeten, drukken ze tegen elkaar op en kunnen ze bergketens vormen. Op een uiteenlopende grens bewegen platen van elkaar weg. Nieuwe korst wordt gevormd door heet magma dat oprijst en omhoog duwt vanuit de mantel door de ruimte tussen de platen. Een voorbeeld hiervan is de Mid-Atlantische Rug. Elk jaar groeit de breedte van de Atlantische Oceaan met 2,5 cm door het creëren van een nieuwe lithosfeer. Op een transformatiegrens bewegen platen langs elkaar. De grens tussen de Noord-Amerikaanse plaat en de Pacifische plaat is een voorbeeld van deze interactie.