Thema's, symbolen en motieven Student Activity voor de dingen die ze Carried

Overzicht van Activiteiten

Thema's, symbolen en motieven komen tot leven wanneer u een storyboard gebruikt. In deze activiteit identificeren studenten thema's en symbolen uit de roman en ondersteunen ze hun keuzes met details uit de tekst.

Thema's om te zoeken en te bespreken

De lasten die we allemaal dragen

Het belangrijkste thema in de roman The Things They Carried is de last die we allemaal dragen. Het eerste hoofdstuk van de roman is gewijd aan de fysieke en emotionele lasten die de mannen met zich meedroegen terwijl ze marcheerden: de geweren, de uitrusting, de foto's, de letters, de hoop, de angst, de herinneringen en de schuld. Sommige van deze dingen creëren een fysieke last die moet worden gedragen; voor sommige mannen wegen de emotionele lasten meer dan de versnelling. Bijvoorbeeld, luitenant Cross voelt zich verantwoordelijk voor het denken aan zijn liefde voor Martha in plaats van de veiligheid van zijn mannen te waarborgen; als Ted Lavender wordt vermoord door een sluipschutter, draagt ​​luitenant Cross die schuld met zich mee, scheurt omhoog en verbrandt alle brieven van Martha.

Verhaal-Waarheid versus Gebeurtenis-Waarheid

Een ander belangrijk thema is de verkenning van de relatie tussen story-truth en happening-truth. O'Brien analyseert de verschillende facetten van een waar oorlogsverhaal in zijn hoofdstuk "How To Tell A True War Story". Een waar oorlogsverhaal "kan niet worden geloofd ... Vaak is het gekke spul waar en het normale spul niet, want de normale dingen zijn nodig om je de echt ongelooflijke gekte te laten geloven." O'Brien's verhalen presenteren vaak één verhaal, of lineair idee, en dan zal hij het later tegenspreken. Hij zal namen en plaatsen veranderen, maar hij zal ook ervaringen combineren en toegeven dat de "foto's soms in de war raken". Dit maakt het verhaal echter niet minder waar; een waargebeurd verhaal gaat niet altijd over geheugen. Het gaat over emotie. Emotionele waarheid is meer waar dan herinnering. O'Brien's verhalen houden niet altijd vast aan de details, maar ze geven hetzelfde gevoel en dezelfde thema's weer, wat een hogere waarheid is voor hem en andere soldaten. Hij schrijft: "Ik wil dat je voelt wat ik voelde. Ik wil dat je weet waarom de waarheid van het verhaal waarachtiger is dan de waarheid, waarheid. '

Schuld

Een bijkomend belangrijk thema in de roman The Things They Carried is schuld. Er is de duidelijke schuld die de mannen hebben van hun fouten, de mensen die ze hebben gedood, van kansen die niet zijn ingenomen en kansen die zijn verkwanseld. Er is ook een ander soort schuld, waarover Norman Bowker in een brief aan O'Brien schrijft. Bowker uit zijn frustratie dat hij niets te klagen heeft: hij heeft geleefd, hij is thuis, hij is weer veilig en geborgen. Toch kan hij geen baan behouden, voelt hij zich niet normaal en begrijpt hij het niet. Veel soldaten keren terug naar huis en komen plotseling tot de bevinding dat ze terug in oorlog zijn, waar het leven eigenlijk veel eenvoudiger is. Na het lezen van zijn brief, voelt O'Brien zich schuldig dat hij de angstaanjagende geesten die Bowker en anderen verzwolgen nooit heeft meegemaakt, maar realiseert zich vervolgens dat hij een soort catharsis door zijn schrijven vond. Zijn schrijven stelt hem in staat om zijn schuld te uiten over zijn fouten en keuzes, en de dingen die hij had gezien.

Aanvaarding

Een ander thema dat de roman The Things They Carried onderzoekt, is acceptatie. O'Brien gebruikt zijn geschrift om zijn eigen ervaringen te accepteren en om de verschillende soorten waarheid te onderzoeken waarvan hij weet dat ze bestaan. In de roman gaan de mannen de realiteit van hun situatie accepteren: de plichten die ze moeten vervullen; de dood van Kiowa, Curt Lemon en Ted Lavender; de acceptatie van hun rollen in de eenheid; de aanvaarding van het gevecht; de acceptatie dat er zelfs in oorlog schoonheid is. Rat Kiley komt de dood van zijn beste vriend Curt Lemon accepteren door een baby buffel neer te schieten, en kan dan de oorlog niet meer accepteren en schiet zichzelf in de voet. Wanneer ze naar huis terugkeren, kan Bowker zijn nieuwe rol als burger niet accepteren en zichzelf vasthouden; Ted Lavender aanvaardt zijn realiteiten door kalmerende middelen te nemen totdat hij wordt neergeschoten. De mannen gaan allemaal op verschillende manieren om met hun nieuwe situaties. O'Brien's verhalen proberen hun oorlogsverhaal te accepteren, de collectieve verhaalwaarheden die ook de happening-waarheden bevatten en die in één, samenhangend universum in hun gedachten bestaan.

Motieven, afbeeldingen & symbolen

verhalen

Een belangrijk terugkerend motief in de roman The Things They Carried is de discussie van O'Brien over het doel van verhalen. Hij vertelt hoe het vertellen van zijn verhalen niet noodzakelijk therapie voor hem is, maar het is louterend. Hij zegt dat het vertellen van oorlogsverhalen hen doet uitgaan van het verleden en het heden, en hun doel is om zich bij het verleden aan te sluiten. Hij analyseert zijn voorliefde voor het voortdurend vertellen van verhalen zo vele jaren na de oorlog als een 43-jarige man, wanneer zijn dochter Kathleen hem oproept. Hij veronderstelt dat hij waarschijnlijk over iets anders zou moeten schrijven, maar tegelijkertijd ziet hij het belang van de verhalen - het houdt zijn herinneringen, zijn vrienden en zelfs zijn fouten levend.

De man die ik heb gedood

Een belangrijk terugkerend symbool is de jonge Vietnamese man die O'Brien al dan niet heeft gedood. Dit past bij de overpeinzingen van O'Brien dat elke soldaat een last van oorlog draagt. Voor O'Brien lijkt deze man een van de grotere dingen te zijn die hij nog steeds draagt. O'Brien beschrijft de man in groteske details nadat hij hem vermoordde, maar dan speculeert hij over wie de man eerder was en sommige van de biografische details lijken in de buurt te komen van O'Brien's eigen leven. Hij maakt een band met de man, ook al is hij onduidelijk of hij hem wel of niet heeft gedood. Hoe dan ook, de man is een geest in de verhalen waar O'Brien duidelijk nog steeds mee worstelt.

Het veld waar Kiowa sterft

Een ander belangrijk symbool is het veld waar Kiowa sterft. In de meest aangename termen is het een veld vol moerassig afval: "de dorpentoilet". De mannen komen dichterbij en het veld wordt 's nachts aangevallen. Norman Bowker vertelt over naar een schreeuwende Kiowa gaan, maar wanneer hij bij hem komt, is hij al onder het vuil. Hij zinkt erin en Bowker laat zijn laars los, omdat hij zichzelf ook kan voelen glijden. Bowker zegt dat hij de Silver Star had kunnen winnen als hij niet voor de geur was geweest. Later, O'Brien onthult dat het niet Bowker was die zijn zenuwen verloor en de Silver Star die nacht; hij was het. Later gaat O'Brien het veld op met zijn dochter, Kathleen. Het is duidelijk dat Kiowa's dood nog steeds op hem drukt.