Favoriete quote van The Poet X

Overzicht van Activiteiten

Door leerlingen een favoriet citaat of favoriete scène uit het boek te laten kiezen, kunnen ze op persoonlijk niveau uitdrukken welke delen van het verhaal hen aanspraken. Op deze manier maken studenten een tekst-naar-zelf-verbinding die hun begrip van de personages en hun ontwikkeling of de thema's van de roman laat zien. Studenten kunnen achteraf hun storyboards delen en een korte discussie voeren over wat de citaten voor hen betekenen.

Sommige studenten kunnen uiteindelijk hetzelfde citaat kiezen, maar hebben verschillende perspectieven. Dit is altijd interessant voor studenten om te zien en kan een discussie openen over hoe niet iedereen dezelfde regels op dezelfde manier kan lezen op basis van hun eigen perspectieven en persoonlijke ervaringen.

Voorbeelden van citaten uit The Poet X

Hun blikken en woorden / zijn zwaar van alle dingen / ze willen dat je bent. / Het is ondankbaar om je een last te voelen. / Het is ondankbaar om mijn eigen geboorte te kwalijk te nemen. / Ik weet dat Twin en ik wonderen zijn. / Worden we er niet elke dag aan herinnerd?

Ik kijk naar haar gehavende knokkels. / Ik weet precies hoe ze is onderwezen / geloof.

En over deze appel, / waarom heeft God niet uitgelegd / waarom ze hem niet konden eten? / Hij gaf Eva nieuwsgierigheid / maar verwachtte niet dat ze het zou gebruiken? / Tenzij de appel een metafoor is? / Is de hele Bijbel een gedicht? / Wat is geen metafoor? / Is er iets van gebeurd?

Het is niet één ding / dat me doet afvragen / over de hoofdletter GOD / Over een heilige drie-eenheid / die de moeder niet omvat.

wat heeft het voor zin dat God mij het leven geeft / als ik het niet als het mijne kan leven? / Waarom betekent het luisteren naar zijn geboden / dat ik mijn eigen stem moet dempen?

De dichteres praat over zwart zijn, over vrouw zijn, / over hoe schoonheidsnormen het laten lijken dat ze niet mooi is. / Ik adem de hele drie minuten niet /terwijl ik naar haar handen en gezicht kijk, / het gevoel alsof ze rechtstreeks tegen mij praat. / Ze zegt de gedachten waarvan ik niet wist dat iemand anders ze had. / We zijn anders, deze dichter en ik. In uiterlijk, in lichaam, / in achtergrond. Maar ik voel me niet zo anders / als ik naar haar luister. Ik voel me gehoord.

Toen ik klein was / Mami was mijn held. / Maar toen kreeg ik borsten / en hoewel ze altijd extra hard voor me was, / haar aandacht werd iets anders, / alsof ze me wilde veranderen / in de non / ze zou nooit kunnen zijn.

En ik wist toen wat ik had geweten sinds mijn menstruatie kwam: / mijn lichaam was een probleem. Ik moest de moeite uit / uit het lichaam bidden dat God me gaf. Mijn lichaam was een probleem. / En ik wilde niet dat een van deze jongens het zou oplossen. / Ik wilde vergeten dat ik dit lichaam überhaupt had.

Maar zelfs zakelijke deals zijn beloften. / En we zijn nog steeds in een kerk getrouwd. / En dus liep ik nooit bij hem weg / hoewel ik mijn best deed om terug te gaan / naar mijn eerste liefde. / En bevestiging is de laatste stap die ik je kan geven.

Ik kan me niet herinneren / de laatste keer dat mensen stil waren / terwijl ik sprak, echt luisterend. / Niet sinds Aman. / Maar het is fijn om te weten dat ik hem niet nodig heb / om me gehoord te voelen. / Mijn kleine woorden / voel me belangrijk, voor een moment. / Dit is een gevoel waar ik verslaafd aan zou kunnen raken.

Ik steek mijn hand op / in de Engelse les / en beantwoord de vraag van mevrouw Galiano. / Omdat in ieder geval hier bij haar, / ik weet dat mijn woorden in orde zijn.

Omdat zoveel van de gedichten vanavond/voelden een beetje als onze eigen verhalen. / Zoals we zagen en werden gezien. / En hoe gek zou het zijn / als ik dat voor iemand anders deed?

Ik heb geen gedichten meer. Mijn geest wordt leeg. / Een brul tranen uit mijn mond. / "Verbrand het! Verbrand het. / Dit is waar de gedichten zijn,' zeg ik, / ik sla met een vuist tegen mijn borst. / “Wil je me verbranden? Wil je mij ook verbranden? / Je zou me verbranden, nietwaar, als je kon?”

“Ik weet alleen dat het leren geloven in de kracht van mijn eigen woorden de meest bevrijdende ervaring van mijn leven is geweest. Het heeft me het meeste licht gebracht. En is dat niet wat een gedicht is? Een lantaarn die gloeit in het donker.”

'Tot laat in de nacht schrijf ik en de pagina's van mijn notitieboekje zwellen op van alle woorden die ik erop heb gedrukt. Het voelt bijna alsof hoe meer ik de pagina beschadig, hoe sneller iets in mij geneest.”

'Alleen omdat je vader aanwezig is, / betekent niet dat hij niet afwezig is.'

"Ik zal nooit iemand mijn volledige hart laten zien en het vernietigen."

Niemand, ook je tweelingbroer niet, / zal de last / die je voelt door je geboorte begrijpen; / je moeder heeft zicht voor niets / behalve jullie twee en God; / je vader lijkt te dienen / een boetedoening, een eed van eenzaam stilzwijgen.

"Pero, tú no eres fácil." / Je bent zeker geen gemakkelijke.”

"Mijn ouders wilden waarschijnlijk een meisje dat in de kerkbanken zou zitten met mooie bloemen en een zachte glimlach. Ze hebben gevechtslaarzen en een mond die stil is totdat hij zo scherp is als een machete op een eiland.”

"Ze vertelt me dat woorden mensen toestemming geven om hun volledige zelf te zijn en zijn dit niet de gedichten die ik het meest nodig had om te horen?"

"Als je lichaam meer ruimte in beslag neemt dan je stem, ben je altijd het doelwit van goed gerichte geruchten."

'Je stilte geeft een donker huis. / Maar zelfs met het risico van verbranding, / zoekt de mot altijd het licht.”

"Een ding dat ik zeker weet, is dat reputaties langer meegaan dan de tijd die nodig is om ze te maken."

"Soms lijkt het alsof schrijven de enige manier is om pijn te voorkomen."

"Ik heb mijn huid zo dik gemaakt als ik ben."

"Ik sluit mijn ogen en laat mezelf in de muziek vinden waar ik altijd naar heb gezocht: een weg weg."

"Hij is niet elegant genoeg voor een sonnet, / te doordacht voor een vrij schrijven, / neemt te veel ruimte in mijn gedachten in / om ooit een haiku te zijn."

"Ze wist dat de wereld haar triomfen niet zou zingen sinds ze klein was, maar ze nam alle stereotypen en stopte ze in een wurggreep totdat ze de waarheid uitademden."

“Misschien zijn er geen woorden voor. Ik wil gewoon vastgehouden worden."