Nakuha niya ang kanyang kalupi, ang kalupi na nagpabago sa kanyang buhay, ang kalupi na tanda ng kanyang pagkakamali na dapat ay itama, at ang kalupi na magsisilbi ring pag-asa upang bumangon muli sa buhay.
WAKAS...
Pasensya na po kayo ale. Hindi ko po sinsadya. Nagmamadali ho ako eh.
ANO KA BA!? KAY SIKIP NA NGA NG DARAANAN AY PATAKBO KA PA KUNG LUMABAS!
HABANG NAMIMILI...
Nang magbabayad na si Aling Marta kay Aling Gondang ng kanyang nabili napansin nitong nawawala ang kanyang kalupi
“Bakit ho?”
“E...e, nawawala ho ang aking pitaka.
SA POLICE OUTPOST...
“Maski kapkapan ninyo‘ko nang kapkapan e wala kayong makukuha sa akin. Hindi ho ako mandurukot.”
“Nasiguro ko hong siya dahil nangako’y kanyang banggain, e, naramdaman ko ang kanyang kamay sa aking bulsa, hindi ko lang ho naino kaagad pagkat ako’y nagmamadali.”
“Saan mo dinala ang dinukot mo sa aleng ito?”
Walang ibang naisip si Aling Marta sa kung sino ang kumuha ng kanyang kalupi kundi ang batang gusgusin na bumunggo sakanya sa labas ng palengke kaya'y agad niya itong hinanap.
“Ang mabuti ho’y ipapulis ninyo"
"NAKITA RIN KITA! IKAW ANG DUMUKOT SA PITAKA KO, ANO? HUWAG KANG MAGKAILA!"
“Ano hong pitaka? Wala ho akong kinukuha sainyong pitaka.”