Tuwing araw ng Lunes at Miyerkules maririnig ang ang malalaking boses ng magbobote na kilala sa tawag na Ka Bote...
Amihan
Hindi ko alam nak
Saan na kaya si Ka Bote. Ang bait baya nun.
Babalik yan siya bukas, wag kang mag-alala
Totoo, ang ingay niya talaga
Babalik kaya siya, nay?
Talaga ba? Anong nangyari?!
Nay, bakit po wala si Ka Bote kanina?
Alam mo ba wala si Ka Bote ngayon?
Hindi ko alam, pero buti nga wala na siya
Isang araw...
Isang Araw...
HOY! PABAYAAN MO SIYA!
TULONG
ARF! ARF! ARF!
ARF! ARF! ARF!
Ang ganda sa katahimikan
Saan na si Ka Bote?!
TAY NAKITA MO SI KA BOTE?!
Zzzz...
Ayos lang sana siya...
namangha ang lahat sa biglaang pagtubo ng isang maliit na puting halaman sa iba’t ibang bahagi ng nayon. Ito ay tinawag nilang “kabote” bilang pagkilala sa kabayanihan ni Ka Bote na sa pag- usad ng panahon ay naging pinagmulan rin ng salitang “kabotehan” na nagmula sa taguring Ka Bote at pangalan ng nayon ng Amihan na kalauna’y nagbago ng baybay mula sa letrang “o” sa kabote ay napalitan ng “u” na naging kabute at ang “e” naman sa salitang kabotehan ay napalitan ng “i” na naging kabutihan.