Sa kagubata'y napadaan ang isang gererong nagngangalang Aladin. Bakas na bakas ang pagkahapo sakanyang mukha, ngunit hindi lamang pagkahapo maging kalungkutan din ay kanyang nararamdaman.
Kung kay Flerida'y iba ang umagawat di ang ama kong dapat na igalang.Hindi ko masabi kung ang pikang tanganbubuga ng libo't laksang kamatayan! -Aladin
Bababa si Marte mula sa itaas,sa kailalima'y aahon ang parkas;buong galit nila ay ibubulalas,yayakagin yaring kamay kong marahas!O pagsintang labis ng kapangyarihan,sampung mag- aama'y iyong nasasaklaw!Pag ikaw ang nasok sa puso ninuman,hahamaking lahat masunod ka lamang! -Aladin
Habang binabagtas ang mapanglaw na kagubatan ay narinig ni Aladin ang tinig ng isang nananaghoy.Inabutan niya ang ganitong hibik:"Ay mapagkandiling amang iniibig!Bakit ang buhay mo'y naunang napatid,ako'y inulila sa gitna ng sakit?"
Hanggang dito, ama'y aking naririnig,nang ang iyong ulo'y itapat sa kalis;ang panambitan mo't dalangin sa langit,na ako'y maligtas sa kukong malupit.Ninanasa mo pang ako'y matabunan ng bangkay sa gitna ng pagpapatayan,nang huwag mahulog sa panirang kamay ng konde Adolfong higit sa halimaw.Pananalangin mo'y di pa nagaganap,sa leeg mo'y biglang nahulog ang tabak;nasnaw sa bibig mong huling pangungusap ang "Adiyos bunso't buhay mo'y lumipas!"-Florante
Kung ang walang patid na ibinabaha ng mga mata ko'y sa hinayang nagmula,sa mga palayaw ni Ama't arugamalaking palad ko't matamis na luha.
Sandaling tumigil itong nananangis,binigyang - panahong luha'y tumagistisniyong naaawang Morong nakikinig...sa habag na halos magputok ang dibdib
May para kong anak na napanganyaya, ang layawsa ama'y dusa't pawang luha, hindi nakalasap kahit munting tuwa sa masintang inang pagdaka'y nawala!
Ang matatawag kong palayaw saakinng ama ko'y itong ako'y pagliluhin,agawan ng sinta't panasa - nasaing lumubog sa dusa't buhay ko'y makitil.