“Gusto sana kitang tulungan subalit nangangamba ako sa maaaring mangyari. “Patawad! Ipagpapatuloy ko na ang aking paglalakbay.” wika ng lalaki at nagpatuloy sapaglalakad.
Naawa ang lalaki sa tigre subalit naisip niyang baka kainin siya nito.
“Sandali! Sandali! Huwag mong isipin iyan,” pakiusap ng tigre. “Huwag kangmag-alala, pangako hindi kita sasaktan. Nagmamakaawa ako, tulungan mo ako.Kapag ako ay nakalabas dito tatanawin kong malaking utang na loob!”
Tila labis na nakakaawa ang tinig ng tigre kaya bumalik ang lalaki upang tulunganito. Nakahanap siya ng troso at dahan-dahan niyang ibinaba sa hukay.
“Gumapangka rito,” sabi ng lalaki.
Gumapang ang tigre sa troso hanggang makaahon sa hukay. Nakita ng tigre anglalaking tumulong sa kaniya. Naglaway ang tigre at naglakad paikot sa lalaki.
“Sandali!” hindi ba nangako ka sa akin na hindi mo ako sasaktan? Ito baang paraan mo ng pagpapasalamat at pagtanaw ng utang na loob?” sumbat nglalaki sa tigre.
Wala na akong pakialam sa pangakong iyan dahil nagugutom ako! Hindi akokumain nang ilang araw!” tugon ng tigre
Wala na akong pakialam sa pangakong iyan dahil nagugutom ako! Hindi akokumain nang ilang araw!” tugon ng tigre
“Sige,” ang wika ng tigre. “Pero pagkatapos natin siyang tanungin,kakainin na kita. Gutom na gutom na ako.”
“Anong alam ngtao sa pagtanaw ng utang na loob?” tanong ng puno ng Pino. “Bakit ang mga dahonat sanga namin ang kinukuha ninyo upang mapainit ang inyong mga tahanan atmaluto ang inyong pagkain? Mga taon ang ibinibilang namin upang lumaki. Kapagkami’y malaki na pinuputol ninyo kami. Ginagamit ninyo kami sa pagtatayo nginyong mga bahay at pagpapagawa ng inyong mga kasangkapan. At isa pa, tao rinang humukay ng butas na iyan. Utang na loob! Huwag ka nang mag dalawang isip,Tigre. Sige pawiin mo ang iyong gutom.
Ipinaliwanag ng tigre at ng lalaki sa puno ng Pino ang nangyari. “