Struktura Przewodnika dla Nauczycieli Ziemi

Schemat Warstw Ziemi

Wyświetl Aktywność

Słownictwo

Wyświetl Aktywność

Dyskusja Starter

Wyświetl Aktywność

Płytki Tektoniczne Ziemi

Wyświetl Aktywność

Ruch Płyty Tektonicznej

Wyświetl Aktywność

Struktura tła Ziemi

Ziemia ma z grubsza kształt kulisty, a średni promień wynosi około 4000 mil. Składa się z różnych warstw: rdzenia wewnętrznego, rdzenia zewnętrznego, płaszcza, skorupy i atmosfery. Około 70% powierzchni Ziemi jest pokryte wodą, o średniej głębokości 2,5 mil dzięki rzekom i stawom. Skalista planeta jest otoczona warstwą gazów zwaną atmosferą. Atmosfera składa się głównie z azotu, ale także zawiera tlen, argon i dwutlenek węgla. Ta atmosfera chroni nas i pomaga utrzymać życie na Ziemi.

Rdzeń znajduje się w centrum Ziemi. Jest on podzielony na zewnętrzny rdzeń i wewnętrzny rdzeń . Rdzeń wewnętrzny jest solidny i składa się ze stopu żelazo-nikiel. Jest bardzo gorąco, a temperatura wynosi około 5500 ° C. Zewnętrzny rdzeń jest również wykonany z żelaza i niklu i otacza wewnętrzny rdzeń. Rdzeń zewnętrzny jest pod mniejszym ciśnieniem niż rdzeń wewnętrzny i jest w stanie ciekłym.

Płaszcz znajduje się pod skorupą i jest najgrubszą warstwą na Ziemi, o średniej grubości 1800 mil. Płaszcz stanowi prawie 85% objętości Ziemi. Składa się ze skał krzemianowych bogatych w magnez i żelazo. Płaszcz jest częściowo stopiony i porusza się. Nierówne ciepło w płaszczu powoduje prądy konwekcyjne, co oznacza, że magma ciągle się porusza. Gorąca magma unosi się w kierunku skorupy, a następnie ochładza się i opada z powrotem w kierunku cieplejszego rdzenia.

Skórka to cienka skalista warstwa otaczająca planetę. Różni się od płaszcza pod nim. Składa się z wielu różnych rodzajów skał magmowych, metamorficznych i osadowych. Skórka nie jest jednolicie gruba i waha się od 3-30 mil grubości. Najgrubsza część skorupy ziemskiej jest znana jako skorupa kontynentalna i znajduje się tam, gdzie jest ziemia. Najcieńsza część skorupy jest znana jako skorupa oceaniczna i znajduje się pod oceanami. Temperatura skorupy zmienia się wraz z głębokością: im głębiej idziesz, tym jest cieplej.

Powierzchnia Ziemi jest podzielona na części zwane płytami tektonicznymi . Linia, w której spotykają się dwie płyty, nazywa się granicą lub linią uskoków. Największą ze wszystkich płyt tektonicznych jest Płyta Pacyfiku, która znajduje się pod Oceanem Spokojnym i ma powierzchnię 103 milionów km ² . Płyty te ciągle się poruszają, choć niezbyt szybko; poruszają się tylko kilka centymetrów każdego roku. Poruszają się z powodu ruchu magmy w płaszczu; płytki „unoszą się” na płaszczu. Czasami talerze blokują się i nie przechodzą obok siebie. To magazynuje elastyczną energię potencjalną, a kiedy płyty ślizgają się, energia ta jest uwalniana jako fale sejsmiczne. Jeśli uwolniona energia jest wystarczająco duża, fale sejsmiczne mogą być bardzo duże i są znane jako trzęsienia ziemi.

Interakcje między płytami są albo zbieżne, rozbieżne , albo przekształcają granice . Na zbieżnej granicy płyty poruszają się ku sobie. Jeśli granica znajduje się między skorupą oceaniczną a skorupą kontynentalną, wówczas skorupa oceaniczna będzie podróżować pod (subduct) płytą kontynentalną, ponieważ skorupa oceaniczna jest bardziej gęsta. Jeśli spotykają się dwie płyty oceaniczne, gęstsza płyta podda się pod płytkę o mniejszej gęstości. Kiedy spotykają się dwie płyty kontynentalne, napierają na siebie i mogą tworzyć łańcuchy górskie. Na rozbieżnej granicy płyty oddalają się od siebie. Nowa skorupa powstaje w wyniku wzrostu magmy i wypychania jej z płaszcza przez przestrzeń między płytami. Przykładem tego jest Grzbiet Środkowoatlantycki. Każdego roku szerokość Oceanu Atlantyckiego rośnie o 2,5 cm ze względu na powstanie nowej litosfery. Na granicy transformacji płyty przesuwają się obok siebie. Granica między płytą północnoamerykańską a płytą pacyficzną jest przykładem tej interakcji.