Z mojego umysłu przez Sharon Draper

Melodia to genialna dziewczyna o niemal fotografii. Ma niesamowite myśli i pomysły, ale nigdy nie dzieliła ich nikomu. W rzeczywistości nigdy nie mówi słowa. Melody żyje z mózgowym porażeniem dziecięcym, a ludzie nie zdają sobie sprawy, że jest utalentowana, ponieważ nie może kontrolować swojego ciała. Ona nigdy nie była w stanie komunikować, a ona jest bardzo sfrustrowany. Kiedy szkoła zaczyna korzystać z modelu integracji, Melody ma możliwość być wokół "normalnych" dzieci. Z pomocą bliźniego, pani Valencia, która uważa, że ​​Melody może robić niesamowite rzeczy, nową pomoc, Catherine i komputerowe urządzenie mówiące, Melody wreszcie znajdzie swój głos. Ona zaskakuje każdego, ile inteligencji ukrywa w jej dotkniętym ciele.

Wykres Fabularny

Wyświetl Aktywność

Postacie

Wyświetl Aktywność

Zarząd Komunikacji

Wyświetl Aktywność

Słownictwo Wizualne

Wyświetl Aktywność

Konflikt Literacki

Wyświetl Aktywność

Porównaj Znaki

Wyświetl Aktywność

Krótkie podsumowanie mojego umysłu

Melody jest niesamowicie inteligentna i ma imponującą pamięć. Ona pamięta każdy utwór, każdą osobę i każdy fakt, że kiedykolwiek przychodzi. Ma milion rzeczy do powiedzenia. Niestety, nigdy nie była w stanie nic powiedzieć ani komunikować w jakikolwiek znaczący sposób; urodziła się z mózgowym porażeniem dziecięcym i nie może kontrolować swojego ciała, w tym akordów głosowych. Do tej pory była jedynym dzieckiem. Rodzice dają jej całą miłość na świecie, ale nie zawsze ją rozumieją, ponieważ może tylko porozumieć się za pośrednictwem rozdrażnienia i małych ruchów jednym ramieniem.

Sąsiad Melody, słodka kobieta o imieniu Violet Valencia, zajmuje się nią często, gdy rodzice Melody pracują. Panna V ma tak dużą wiarę w Melody i nigdy nie pozwalała jej używać jej niepełnosprawności jako usprawiedliwienia. Panna V wie, jaka jest Melody, i chce Melody, aby wszyscy inni rozumieli to jako fakt. Popycha Melody do nauki, a nawet uczy ją czytać. Lekarze Melody nigdy nie myśleli, że jest zdolna do uczenia się, ale pani V kładzie je na swoim miejscu, nauczając ją czytać. Nawet założyła tablicę komunikacyjną, aby Melody mówiła ludziom, jak się czuje i czego potrzebuje. To nie jest wyobraźnia, ale Melody potrafi wskazać słowo głodne lub łazience, a ludzie mogą wiedzieć, czego potrzebuje. Już nie czuje, że jest uwięziona.

Kiedy matka Melody rodzi się w ciążę, Melody i jej rodzice martwią się, że dziecko również może mieć porażenie mózgowe. Penny, nowe dziecko, w ogóle nie ma żadnych problemów. Oprócz nowej siostry, Melody dowiaduje się również, że będzie mogła pójść do szkoły jako piąty absolwenta w modelu szkoły integracyjnej. Oznacza to, że będzie mogła uczestniczyć w regularnych zajęciach z "normalnymi" dziećmi. Melody wreszcie będzie miał okazję poczuć się jak (trochę) normalny dzieciak i zaprzyjaźniać się z własnym wiekiem.

Kiedyś zaczyna się szkoła, Melody dostaje jeden-na-jeden pomocnik, Catherine. Catherine jest bardzo miły i bardzo pomocny. Traktuje Melody jako prawdziwą osobę, a nie tylko zakwestionowane dziecko. Pomaga Melody w pełni wykorzystać zajęcia, w których uczestniczy. Nawet pomaga Melody nabrać nowego, wymyślnego komputera, który pomaga Melody naprawdę komunikować się z ludźmi wokół niej i pokazać, jak naprawdę jest inteligentna.

W ciągu kilku miesięcy od otrzymania nowego komputera komunikacyjnego, Melody wygrała konkursy w szkole i stała się członkiem zespołu prestiżowego zespołu pokazowego quizu. Melody jest też nowym przyjacielem, Rose, w zespole. Niestety, w drużynie jest także znęcacz o imieniu Claire. Rose jest cheerleaderka Melody, a Claire stale kładzie Melody. Ona nawet zarzuca Melody oszukiwaniu. Nauczyciel / doradca zespołu, pan Dimmings, niechętnie wierzy, że Melody jest na tyle zdolna, aby być w zespole, ale przyznaje, że się myli, gdy Melody jest jedyną osobą, która doskonale sprawdza test testów. Rodzice V i Melody są dumni z tego, że tworzyli zespół. Melody i pani V studiują wiele tygodni, przygotowując się do regionalnego quizu, który będzie transmitowany na żywo. Choć Melody jest zdenerwowana, jest podekscytowana.

Melody pomaga prowadzić zespół do zwycięstwa i zarabiają na wycieczkę do krajowego show quizowskiego w Waszyngtonie. Zespół świętuje jadąc na obiad i Melody ma trudności z dostaniem się do restauracji i jedzeniu. (I to nie jest dostęp do handicapu i ma bardzo trudne jedzenie w każdym razie.) Claire rzuca się przy stole. Kończy się uroczystość, a Melody czuje się jak chociaż Claire była tą, która stworzyła scenę, Melody była tym, na czym patrzył. Miejscowe media idą szaleńczo, a lokalna gazeta opowiada o zwycięskiej drużynie, ale skupia się na Melody i jej handicapie. Zespół jest nieszczęśliwy, że Melody dostaje całą uwagę. Melody i jej koledzy z zespołu ćwiczyli się codziennie po szkole przez dwa tygodnie.

Wreszcie, kiedy nadejdzie wielki dzień, Melody i jej mama jedziemy na lotnisko, aby dowiedzieć się, że istnieje ogromny system pogodowy, który spowodował, że linie lotnicze odwołały wszystkie loty. Co gorsza, zespół Melody spotkał się na śniadaniu, nie zaprosił jej i przybył na lotnisko wcześniej. Dało to im możliwość złapania wcześniejszego lotu, gdy linie lotnicze zaczęły anulować. Nikt nazywał Melody, aby jej nie powiedziała.

Drużyna traci bez Melody. Jej matka mówi, że powinna pozostać w domu ze szkoły. To nieszczęsny deszczowy dzień, a jej mama uważa, że ​​lepiej będzie nie widzieć zespołu pierwszego dnia. Melody nalega na to. Póki co wycofują się z podjazdu, Penny biegnie za samochodem i zostaje trafiona. Melody próbowała ostrzec mama, ale nie była w stanie. Była bezradna. Czuje się jak miała dzień, kiedy jej goldfish wyskoczyła z miski. Melody jest szalona, ​​że ​​Penny będzie miała uszkodzenie mózgu i kończy się jak ona, na wózku inwalidzkim, niezdolnym do porozumiewania się. Czuje się, że to jej wina za naleganie na chodzenie do szkoły.

Penny jest w porządku. Melody powraca do szkoły, a jej koledzy z drużyny są winni za to, że zostawili ją za sobą, a także przygnębieni. Próbują dać jej tandetne, małe trofeum udziałów, ale ona smashes. Uważa, że ​​na to zasługują. Pan Dimmings przeprasza Melody za niedocenienie jej. Melody opuszcza klasę integracji.

Podstawowe pytania z mojego umysłu

1. Jak ważna jest zdolność do komunikowania się?
2. Jak mogą się zwodzić pozory?
3. Jaki wpływ ma nasze zachowanie wobec innych?