Wojna w Wietnamie

Kalendarium Wydarzeń

Wyświetl Aktywność

Słownictwo

Wyświetl Aktywność

5 W i H

Wyświetl Aktywność

Kluczowe Dane

Wyświetl Aktywność

Następstwa

Wyświetl Aktywność

Oznacz Mapę

Wyświetl Aktywność

Podsumowanie wojny w Wietnamie

Przegląd

Departament Obrony USA podaje daty wojny wietnamskiej od 1 listopada 1955 do 30 kwietnia 1975. Była to wojna domowa toczona między komunistycznym Wietnamem Północnym, dowodzonym przez Hồ Chí Minha i jego następcę Le Duana, przeciwko rządowi Wietnam Południowy, kierowany przez kolejnych prezydentów od Ngo Đình Diệm do Nguyen Văn Thiệu.

Wojna była również uważana za zastępczą wojnę zimnej wojny. Wietnam Północny był wspierany przez kraje komunistyczne: Chińską Republikę Ludową, kierowaną przez Mao Zedonga i Związek Radziecki, kierowany przez Nikitę Chruszczowa. Wietnam Południowy był wspierany przez Stany Zjednoczone pod przewodnictwem 5 różnych prezydentów obu partii: Dwighta D. Eisenhowera do 1961, Johna F. Kennedy'ego do 1963, Lyndona B. Johnsona do 1969, Richarda M. Nixona do 1974 i Geralda R. Ford, który był prezydentem podczas upadku Sajgonu w 1975 roku.

Dwight Eisenhower po raz pierwszy wspomniał o swoim uzasadnieniu poparcia dla Wietnamczyków Południowych na konferencji prasowej 7 kwietnia 1954 r. Powiedział: „Nareszcie masz szersze rozważania, które mogą być zgodne z tym, co nazwałbyś zasadą „spadającego domina”. ustawione domino, przewracasz pierwszą, a z ostatnim stanie się pewność, że bardzo szybko się przewróci. Więc możesz mieć początek rozpadu, który miałby najgłębsze wpływy.” Eisenhower wierzył, że jeśli Wietnam ulegnie komunizmowi, reszta Azji Południowo-Wschodniej szybko pójdzie w ich ślady, jak upadające domino. Teoria domina stała się podstawą polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych podczas zimnej wojny i została wykorzystana do uzasadnienia amerykańskiego zaangażowania wojskowego na całym świecie – aby zapobiec popadnięciu krajów w reżimy komunistyczne.

Od 1954 roku każdy amerykański prezydent przez następne dwadzieścia lat podejmował decyzje, które w miarę wzrostu siły komunistycznego rządu i armii Wietnamu Północnego jeszcze bardziej eskalowały zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w Wietnamie. W trakcie wojny miliardy zostałyby wydane na sprzęt wojskowy, a około 2 700 000 amerykańskich mężczyzn i kobiet zostało wysłanych za granicę, by służyć w Wietnamie. Wojna wietnamska była pierwszą wojną, w którą zaangażowały się Stany Zjednoczone, w której nie udało im się zrealizować obiecanego celu – powstrzymania Wietnamu Południowego przed przekształceniem się w komunizm. Wokół wojny było wiele kontrowersji, a kraj był podzielony między zwolenników wojny i tych, którzy byli jej przeciwni. Wielu Amerykanów poczuło się rozczarowanych, gdy odkryli, że rząd nie jest przejrzysty. Inni uważali, że sama wojna jest niemoralna. Widzieli doniesienia o żołnierzach amerykańskich dopuszczających się brutalności i niepotrzebnie zabijanych cywilach. Jednak inni uważali, że niesprawiedliwy rasizm i seksizm, które istniały na froncie wewnętrznym, wymagają naszej uwagi, a nie wojny. Z tego powodu wojna w Wietnamie była również pierwszym przypadkiem, w którym amerykańscy weterani powrócili do domu z wrogością i antagonizmem, zamiast być mile widziani jako bohaterowie.

Tło na temat Wietnamu

Wietnamska ziemia, historia i kultura

Wietnam to piękny kraj położony w Azji Południowo-Wschodniej, na wschodnim wybrzeżu półwyspu zwanego przez Francuzów Indochinami, którzy go skolonizowali. Ma malowniczy krajobraz bogatej, żyznej ziemi, kręte rzeki, takie jak Mekong na południu i Czerwona na północy, bagniste równiny lub delty, lasy tropikalne, masywne zielone góry i tysiącmilową linię brzegową wzdłuż Morza Południowochińskiego do wschód i południe. Wietnam jest długi i wąski i ma kształt litery „S”. Chiny leżą na północ od Wietnamu, a Laos i Kambodża na zachodzie. Historycznie większość Wietnamczyków była rolnikami mieszkającymi na wsi. Wojna wietnamska sprowadziła wielu ludzi do miast, ponieważ ich wioski zostały zniszczone. Wietnamczycy mają bogatą historię i kulturę sięgającą 5000 lat wstecz. Byli jednymi z pierwszych ludzi, którzy praktykowali rolnictwo tysiące lat temu. Wielu Wietnamczyków kieruje się „trzema naukami” konfucjanizmu, taoizmu i buddyzmu. Przez cały rok odbywa się wiele kolorowych festiwali, takich jak Tet, Nowy Rok Księżycowy, podczas których rodziny odwiedzają i zbierają się, aby świętować pysznym jedzeniem i uczcić ich przodków. Wietnam ma odrębną, smaczną i zdrową kuchnię z ryżem, owocami morza oraz świeżymi owocami i warzywami. Ziemia jest domem dla wielu rzadkich zwierząt, takich jak tygrysy indochińskie, antylopy Saola i nosorożce sumatrzańskie. Krajobraz i ludzie przetrwali niewyobrażalne trudy okupacji i niszczycielskich wojen, a mimo to pozostają odporni.

Okupacja francuska i powstanie Hồ Chí Minh

Wietnam był ofiarą wielu okupacji w swojej historii. Francuzi skolonizowali Wietnam od 1877 roku. Nazywali region Francuskimi Indochinami, który obejmował Tonkin, Annam, Cochin, Chiny i Kambodżę, a później Laos. Podczas kolonizacji Francuzi budowali miasta w stylu francuskim i wykorzystywali zarówno zasoby naturalne, jak i pracę Wietnamczyków. Podczas II wojny światowej Japończycy zajęli Wietnam, wypierając Francuzów. Kiedy Japończycy zostali pokonani w 1945 roku, przywódca Wietnamskiej Partii Komunistycznej, Hồ Chí Minh, wygłosił przemówienie do narodu wietnamskiego nazwane Deklaracją Niepodległości. Powołując się na amerykańską Deklarację Niepodległości, wezwał Wietnam do stania się niepodległym narodem, wolnym od obcej kontroli. Spotkał się z wiwatami swoich ludzi. Hồ Chí Minh wierzył w komunistyczne ideologie Karola Marksa i Włodzimierza Lenina. Chciał przynieść sprawiedliwość społeczną i równość ekonomiczną narodowi wietnamskiemu, który tak długo cierpiał i był podporządkowany obcym siłom. Uważał, że sposobem na osiągnięcie tego jest zjednoczenie kraju pod rządami komunizmu.

Jednak po II wojnie światowej Francuzi chcieli odzyskać kontrolę nad dawnymi koloniami. Argumentowali, że nie chcą, aby Wietnam stał się represyjnym krajem komunistycznym pod rządami Hồ Chí Minha. Zimna wojna zaczęła się od demokratycznych krajów, takich jak Stany Zjednoczone, przeciw krajom komunistycznym, takim jak Związek Radziecki i Chiny. Francuzi pragnęli również zachować zasoby, bogactwo i strategiczne wpływy, które zapewniały ich dawne kolonie. Francuzi przez dziesięć lat próbowali odzyskać i utrzymać kontrolę nad Wietnamem. Nazywało się to pierwszą wojną indochińską . Francuzi byli w stanie utrzymać południe, ale na północy walczyli z Hồ Chí Minhem i jego komunistyczną partią Viet Minh. Walki zakończyły się w 1954 roku decydującą bitwą pod Dien Bien Phu.

7 maja 1954 r. francuskie Dien Bien Phu w Północnym Wietnamie wpadło w ręce komunistycznej armii Hồ Chí Minha, dowodzonej przez generała Võ Nguyên Giáp, po długim czteromiesięcznym oblężeniu. W lipcu 1954 podpisano traktat pokojowy: Porozumienie Genewskie . Umowa została podpisana przez Demokratyczną Republikę Wietnamu (Wietnam Północny), Chińską Republikę Ludową, Związek Radziecki, który poparł Wietnam Północny i Francję oraz Wielką Brytanię, która pragnęła, aby Wietnam Południowy pozostał niekomunistyczny. Zgodnie z porozumieniami Francuzi wycofaliby swoje wojska z Wietnamu Północnego, a Wietnam zostałby tymczasowo podzielony na dwie połowy wzdłuż 17 równoleżnika : komunistyczną Północ i niekomunistyczne Południe. Porozumienia Genewskie przewidywały, że w ciągu dwóch lat odbędą się wybory na prezydenta, który zjednoczy kraj, jednak tak się nie stało.

Konflikt amerykańsko-wietnamski

1955-1963

Po oficjalnym podziale Wietnamu przez Układy Genewskie Stany Zjednoczone udzieliły pomocy Wietnamowi Południowemu, aby wesprzeć niekomunistyczny rząd. Na Południu było wielu ludzi, którzy byli przeciw komunizmowi. Hồ Chí Minh wprowadził represyjne „reformy rolne” w Wietnamie Północnym w latach 1953-1956, które skolektywizowały grunty rolne i zmuszały ludzi do pracy na farmach w brutalnych warunkach. Setki tysięcy ludzi uciekło z Wietnamu Północnego na południe. Jednak na Południu panowała również nieufność do rządu Wietnamu Południowego. Prezydent Wietnamu Południowego, Ngô Đình Diệm, odmówił zaoferowania wolnych wyborów i był znany z korupcji. Diem był katolikiem i nie sympatyzował z buddyjską większością. Stany Zjednoczone i tak go poparły, opowiadając się za nim w stosunku do komunistów.

W 1957 r. w Wietnamie Południowym rozrosły się komunistyczne siły rebeliantów. Nazwali się Frontem Wyzwolenia Narodowego (NLF), ale Stany Zjednoczone nazwały ich Viet Cong . Viet Cong był sprzymierzony z Północą i dążył do pokonania rządu Wietnamu Południowego i przekazania Południa komunizmowi. Wywiązały się walki między Wietnamem a armią Wietnamu Południowego lub ARVN (Armia Republiki Wietnamu). Stany Zjednoczone wsparły ARVN i wysłały sprzęt wojskowy oraz doradców.

W marcu 1959 r. Hồ Chí Minh wezwał swoich obywateli do powstania i ogłosił „Wojnę Ludową”, aby zjednoczyć zarówno Północ, jak i Południe pod rządami komunizmu. Następnie we wrześniu 1960 r. zachorował Hồ Chí Minh. Przekazał większość swojej kontroli komunistycznemu przywódcy Le Duanowi. Hồ Chí Minh pozostałby potężnym i inspirującym figurantem dla swojego ludu, ale strategia na resztę wojny była w rękach Le Duana.

W maju 1961 roku prezydent Kennedy wysłał Zielone Berety, elitarne Siły Specjalne Armii USA, do Centralnych Wyżyn Wietnamu, aby zorganizowały Wietnamczyków Południowych do walki z Viet Cong. Stany Zjednoczone podejmowały teraz bezpośrednie działania w czasie wojny. W styczniu 1962 roku prezydent Kennedy zezwolił na opryskiwanie Agent Orange i innymi herbicydami i defoliantami w Wietnamie Południowym w celu zabijania upraw i lasów, które dawałyby żywność i osłonę siłom partyzanckim Viet Cong. Agent Orange okazał się później mieć przerażające skutki uboczne. Oprócz dewastacji ziemi powodował choroby i wady wrodzone.

Podczas gdy walki między Wietkongiem a armią Wietnamu Południowego trwały, prezydent Wietnamu Południowego Diem rozgniewał swoich obywateli, znęcając się nad buddystami na rzecz mniejszości katolickiej. W incydencie w maju 1963 r. rząd Wietnamu Południowego ostrzelał tłum protestujących buddystów, zabijając 8 osób, w tym dzieci. W czerwcu tego samego roku mnich buddyjski zaprotestował przeciwko rządowi Wietnamu Południowego, podpalając się; obrazy ze sceny stały się sławne i zaszokowały świat. Szwagierka prezydenta Diema, arogancka i żądna władzy Madame Nhu, niewiele zrobiła, by pomóc w walce. Cytuje się, jak mówi: „Niech się palą, a będziemy klaskać w dłonie. Jeśli buddyści życzą sobie kolejnego grilla, z przyjemnością dostarczę benzynę i zapałkę.

Mieszkańcy Wietnamu Południowego desperacko próbowali pozbyć się skorumpowanego prezydenta Diema i jego okrutnej rodziny. W listopadzie 1963 roku prezydent Kennedy potajemnie zatwierdził USA do pomocy w wojskowym zamachu stanu w celu obalenia Diema. Kennedy był jednak zszokowany, gdy prezydent Diem został natychmiast zamordowany po jego kapitulacji 2 listopada 1963 roku. Wielu Wietnamczyków świętowało koniec represyjnych rządów Diema, ale kraj stał się bardziej zdestabilizowany. Stany Zjednoczone zwiększyły swoje zaangażowanie, aby powstrzymać komunistów przed przejęciem władzy w tym okresie chaosu. Trzy tygodnie później prezydent Kennedy został tragicznie zamordowany 22 listopada 1963 roku podczas wizyty w Dallas w Teksasie.

1963-1968

Po śmierci Kennedy'ego jego wiceprezes, Lyndon Johnson, został prezydentem. Johnson był zdeterminowany, aby Wietnam Południowy nie uległ komunizmowi. Powiedział: „Nie stracę Wietnamu. Nie będę prezydentem, który widział, jak Azja Południowo-Wschodnia idzie drogą, którą poszły Chiny”. (24 listopada 1963).

Stany Zjednoczone nadal wysyłały do Wietnamu Południowego doradców i sprzęt. Punkt zwrotny nastąpił w sierpniu 1964 roku wraz z kontrowersyjnym incydentem w Zatoce Tonkińskiej. Stany Zjednoczone poinformowały, że łodzie patrolowe Wietnamu Północnego ostrzelały dwa niszczyciele US Navy. Później okazało się, że jest to bardziej skomplikowane, ponieważ amerykańskie niszczyciele uczestniczyły wówczas w misji przeciwko Wietnamowi Północnemu. Z tego powodu Kongres uchwalił Rezolucję Zatoki Tonkińskiej, w której stwierdzono, że Stany Zjednoczone mogą „podjąć wszelkie niezbędne środki, aby odeprzeć każdy zbrojny atak na siły Stanów Zjednoczonych i zapobiec dalszej agresji”. Ta rezolucja upoważniła do działań wojskowych w regionie, co pozwoliło Johnsonowi na wysłanie amerykańskich wojsk lądowych i to po raz pierwszy od czasu ich zaangażowania w wojnę. Stany Zjednoczone miały też po raz pierwszy zbombardować Wietnam Północny.

Z kolei Związek Radziecki i Chiny zwiększyły wsparcie Wietnamu Północnego za pomocą broni, sprzętu inżynieryjnego, żywności i środków medycznych. Ponadto Wietnam Północny zaczął wysyłać swoich regularnych żołnierzy, NVA (Armia Północnowietnamska), do Wietnamu Południowego, aby wesprzeć Viet Cong.

W listopadzie 1964 r. Johnson wygrał reelekcję, aw marcu 1965 r. do Wietnamu przybyły pierwsze oficjalne amerykańskie oddziały bojowe. Tajne notatki później ujawniły, że wielu w Waszyngtonie wiedziało, że sytuacja w Wietnamie jest tragiczna i że pokonanie Wietnamczyków Północnych okaże się kosztowne i prawdopodobnie niewykonalne. Johnson podobno powiedział: „Czuję się jak osioł złapany podczas gradobicia w Teksasie. Nie mogę uciekać, nie mogę się ukryć i nie mogę tego powstrzymać”. Pomimo tych prywatnych uczuć, w lipcu 1965 r. prezydent Johnson wezwał do większej liczby wojsk lądowych, zwiększając pobór do 35 000 każdego miesiąca. W 1966 r. liczebność wojsk amerykańskich w Wietnamie wzrosła do 400 tys., a do 1967 r. już 500 tys.

We wrześniu 1967 roku Nguyễn Văn Thiệu został wybrany na nowego prezydenta Wietnamu Południowego. Wiele bitew spowodowało ogromne straty po obu stronach. Jednak Stany Zjednoczone przekazały opinii publicznej, że są pewne, że pokonają Wietnamczyków Północnych. Jedną z ich miar sukcesu była liczba zabitych, czyli liczba żołnierzy wroga zabitych w potyczce lub operacji. Podczas wojny wietnamskiej armia amerykańska czuła, że odnosi sukcesy, o ile liczba zabitych żołnierzy Wietnamu Północnego lub Viet Congu przekracza ich własną.

Następnie, w styczniu 1968 roku, Wietnamczycy Północni rozpoczęli tak zwaną ofensywę Tet . 70 000 sił Wietnamu Północnego i Wietkongu przeprowadziło skoordynowaną serię ataków na ponad 100 miast i miasteczek w całym Wietnamie Południowym, w tym na główne miasta Hue i stolicę Wietnamu Południowego, Sajgon. Ambasada USA została nawet najechana. Ataki wstrząsnęły Stanami Zjednoczonymi i stały się punktem zwrotnym w wojnie. Był to początek poważnego braku pewności, że Wietnamczycy Północni mogą zostać pokonani.

W tym czasie protesty antywojenne zaczęły pojawiać się coraz częściej w Stanach Zjednoczonych. Niektórzy Amerykanie protestowali przeciwko śmierci cywilów z rąk amerykańskich bomb i wojska. Niektórzy protestowali, wysyłając swoich synów na wojnę, nie chcąc ryzykować życia dla sprawy, w którą nie wierzyli. Co tydzień umierały setki amerykańskich żołnierzy. Podczas gdy Pentagon traktował „liczbę ciał” jako miarę sukcesu, wielu Amerykanów uważało, że jakakolwiek liczba ofiar w USA to zbyt wysoka cena. Po raz pierwszy w historii wiadomości i obrazy z linii frontu były emitowane każdego wieczoru w wieczornych wiadomościach ze szczegółami graficznymi. 16 marca 1968 r. wojska amerykańskie dokonały straszliwej masakry w Mai Lai. Ponad 500 cywilów zostało brutalnie zamordowanych przez wojska amerykańskie, w tym kobiety, dzieci i niemowlęta. Obrazy i doniesienia prasowe z linii frontu doprowadziły niektórych Amerykanów do przekonania, że wojna jest albo niemoralna, albo nie do wygrania, albo jedno i drugie. Niektórzy postrzegali wojnę w Wietnamie jako wojnę bez końca. W przemówieniu zatytułowanym „Przebudzić się przez wielką rewolucję” z 31 marca 1968 r. Martin Luther King Jr. powiedział: „Ludzkość musi położyć kres wojnie albo wojna położy kres ludzkości, a najlepszym sposobem na rozpoczęcie jest położyć kres wojnie w Wietnamie, bo jeśli będzie trwała, nieuchronnie dojdziemy do punktu konfrontacji z Chinami, które mogą doprowadzić cały świat do nuklearnej zagłady. To już nie jest wybór, moi przyjaciele, między przemocą a niestosowaniem przemocy. albo niestosowanie przemocy, albo nieistnienie”. Martin Luther King, Jr. został tragicznie zastrzelony kilka dni później, 4 kwietnia 1968 r.

1968-1975

Prezydent Johnson nie ubiegał się o reelekcję, mówiąc, że powinien skupić się na obowiązkach prezydenta, a nie na prowadzeniu kampanii. W listopadzie 1968 r. Richard M. Nixon wygrał wybory prezydenckie w USA, obiecując przywrócenie „prawa i porządku” w odpowiedzi na liczne protesty antywojenne w całym kraju. Obiecał także zakończyć pobór, na który tak wielu Amerykanów się niepokoiło. W 1968 roku w Wietnamie znajdowało się 540 000 żołnierzy amerykańskich. W 1969 Nixon ustanowił „loterię projektów”. Uważał, że dzięki temu projekt systemu będzie bardziej sprawiedliwy. Jednocześnie rozpoczął powolne wycofywanie wojsk amerykańskich z Wietnamu, mówiąc, że nastąpi stopniowa „wietnamizacja” wojny. Plan polegał na tym, aby armie południowego Wietnamu stały się wystarczająco silne, aby walczyć samodzielnie bez obecności USA.

We wrześniu 1969 r. Hồ Chí Minh zmarł na atak serca w Hanoi, co spowodowało żałobę po uwielbionym patriarsze w Wietnamie Północnym. Jednak Le Duan i inni nadal przewodzili sprawie i wojna trwała nadal. Chociaż wstępne rozmowy pokojowe między wszystkimi stronami wojny rozpoczęły się w 1968 roku, utknęły w martwym punkcie i nic nie osiągnięto. W 1970 roku prezydent Nixon wysłał swojego doradcę ds. bezpieczeństwa narodowego, Henry'ego Kissingera, by negocjował pokój z Le Duc Tho z rządu Hanoi. Rozmowy te nie obejmowały wszystkich stron i miały na celu obejście procesu na rzecz szybszego pokoju. Z jednej strony negocjując pokój, Nixon nakazał tajne zbombardowanie Kambodży, gdzie Stany Zjednoczone podejrzewały, że istniały komunistyczne obozy bazowe i strefy zaopatrzenia. Działania te nadal pogłębiały nastroje antywojenne w kraju. W Stanach Zjednoczonych utrzymywał się wzrost protestów antywojennych, z których jeden zakończył się tragiczną strzelaniną w Kent State . 4 maja 1970 roku Gwardia Narodowa ostrzelała antywojennych demonstrantów na Uniwersytecie Stanowym Kent w Ohio. Czterech uczniów zginęło, a dziewięciu zostało rannych. Wielu było w szoku. Niektórzy obwiniali protestujących, inni uważali, że wojsko zabija nie tylko tych w Wietnamie, ale także ich własnych w domu.

Stany Zjednoczone w dalszym ciągu systematycznie redukowały swoje wojska w Wietnamie, a do 1971 r. wojska amerykańskie zostały zredukowane do 140 000. Rozmowy pokojowe również trwały, ale przez cały czas szalały bitwy. Następnie w czerwcu 1971 metaforyczna bomba została zrzucona na dom. The New York Times opublikował serię artykułów opisujących wyciekające dokumenty z Departamentu Obrony dotyczące wojny. Były one znane jako Dokumenty Pentagonu . Pokazali, że rząd USA nie był przejrzysty w kwestii swoich działań w Wietnamie i stale zwiększał zaangażowanie USA, jednocześnie bagatelizując to dla opinii publicznej. Zaufanie publiczne do rządu spadło do najniższego poziomu.

Prezydent Nixon kontynuował wycofywanie wojsk i do 1972 r. w Wietnamie znajdowało się 69 000 żołnierzy amerykańskich. Jednak w marcu 1972 roku Wietnamczycy Północni przypuścili kolejny poważny atak znany jako Wielkanocna Ofensywa . Z kolei w grudniu 1972 roku prezydent Nixon zarządził ofensywę powietrzną, która zrzuciła 20 000 ton bomb na gęsto zaludnione regiony Wietnamu Północnego w okolicach Hanoi i Haiphong. Po tych śmiertelnych atakach w styczniu 1973 r. osiągnięto wreszcie porozumienie pokojowe.

Porozumienia pokojowe w Paryżu były porozumieniem między USA a Wietnamem Północnym w celu zakończenia wojny wietnamskiej. Negocjowali je Henry Kissinger i Le Duc Tho. Obaj mężczyźni zostali nagrodzeni Pokojową Nagrodą Nobla w 1973 roku za swoje wysiłki, ale Le Duc Tho odmówił jej przyjęcia. Porozumienia zostały podpisane 27 stycznia 1973 r. przez rządy Wietnamu Północnego, Wietnamu Południowego, USA i Viet Congu. Umowa usunęłaby wszystkie pozostałe siły zbrojne USA w zamian za powrót jeńców. W USA było 591 jeńców wojennych, w tym przyszły senator USA John McCain. Zakończono bezpośrednią interwencję wojskową USA, a walki pomiędzy trzema pozostałymi mocarstwami zostały tymczasowo wstrzymane (na mniej niż jeden dzień).

Podczas gdy wojska amerykańskie oficjalnie opuściły Wietnam, Nixon złożył obietnicę prezydentowi południowowietnamskiemu Thiệu, że pomoże, jeśli suwerenność Południa będzie zagrożona przez Północ. Jednak w sierpniu 1974 roku prezydent Nixon zrezygnował z urzędu, gdy stanął w obliczu oskarżenia z powodu skandalu Watergate. Wiceprezydent Gerald R. Ford został prezydentem, aw styczniu 1975 roku oświadczył, że armia amerykańska zakończyła swoje zaangażowanie w Wietnamie.

Po paryskich porozumieniach pokojowych i wycofaniu wojsk amerykańskich, Wietnamczycy Północni wykorzystali odejście USA i rozpoczęli kampanię przejęcia całego Wietnamu Południowego. Siły Wietnamu Południowego próbowały ich powstrzymać, ale nie mogły. Kiedy Stany Zjednoczone nie zrobiły nic, aby się zemścić, Wietnamczycy Północni kontynuowali oblężenie, dopóki 30 kwietnia 1975 r. nie zdobyli stolicy Południowego Wietnamu, Sajgonu. Podczas gdy Stany Zjednoczone pomogły ewakuować tysiące, ponad 120 000 osób uciekło z Wietnamu po Wietnamie zdobył Sajgon. Radio Sajgon nadało swoją ostatnią wiadomość:  „To będzie ostatnia wiadomość ze Stacji Sajgońskiej. To była długa walka i przegraliśmy… Ci, którzy nie wyciągają wniosków z historii, zmuszeni są ją powtórzyć… .. Sajgon wylogowuje się." Do lipca 1975 r. Wietnam Północny i Południowy zostały formalnie zjednoczone pod rządami komunistycznymi i przemianowane na Socjalistyczną Republikę Wietnamu.

Wojna w Wietnamie miała niszczące konsekwencje. Szacuje się, że w trakcie wojny zginęło 2 miliony wietnamskich cywilów po obu stronach. Zginęło około 1,1 miliona żołnierzy Wietnamu Północnego i Wietkongu. Około 250 000 żołnierzy południowowietnamskich i 58 220 żołnierzy amerykańskich straciło życie. Ponad 2 miliony mężczyzn i kobiet służyło w Wietnamie, a wielu, którzy przeżyli, wróciło do domu z obrażeniami zarówno psychicznymi, jak i fizycznymi. Wielu zasmuciło się powrotem do atmosfery, która nie honorowała ich poświęceń. Cel, jakim było utrzymywanie postawy antykomunistycznej w Wietnamie Południowym, nie powiódł się. Działania Stanów Zjednoczonych podczas wojny spowodowały, że wielu zaczęło kwestionować moralność Ameryki i przejrzystość jej rządu. Stawiało pod znakiem zapytania, co to znaczy być patriotą. John Kerry, weteran wojny w Wietnamie, powiedział: „Widziałem odwagę zarówno w wojnie w Wietnamie, jak iw walce o jej powstrzymanie. Nauczyłem się, że patriotyzm obejmuje protest, a nie tylko służbę wojskową”. Były prezydent Richard Nixon twierdził: „Żadne wydarzenie w historii Ameryki nie jest bardziej błędnie rozumiane niż wojna w Wietnamie. Ważne jest, aby uczyć dzisiejszych uczniów faktów, różnych perspektyw i wszystkich niuansów wojny w Wietnamie. Ze wszystkich stron była śmierć, zniszczenie i okrucieństwo. Ze wszystkich stron była też odwaga i poświęcenie. Dzisiejsi studenci są jutrzejszymi liderami i dobrze by zrobili, gdyby posłuchali lekcji wyciągniętych z tych burzliwych dwudziestu lat.

Podstawowe pytania dotyczące wojny w Wietnamie

1. Jakie czynniki skłoniły Wietnam Północny do konfliktu z Wietnamem Południowym?
2. Jakie czynniki skłoniły Stany Zjednoczone do zaangażowania się?
3. Jak niedokładne przypuszczenia i nieporozumienia wpłynęły na wysiłki wojenne Wietnamczyków i Stanów Zjednoczonych?
4. Co spowodowało eskalację zaangażowania USA w Wietnamie?
5. W jaki sposób przywódcy rządów powinni decydować o najlepszym sposobie działania w czasie wojny?
6. W jaki sposób społeczeństwa decydują, kto najlepiej nadaje się do prowadzenia wojny i jak należy ich zaciągnąć?
7. Czy dla wojska (i społeczeństwa) ważne jest dostosowanie się do płynnych i zmieniających się sytuacji? Czemu?
8. Jak wyglądała rozbieżność między doniesieniami mediów o wojnie a doniesieniami rządu?
9. W jaki sposób prawo społeczeństwa do poznania prawdy może istnieć obok potrzeby rządu do utrzymania bezpieczeństwa narodowego?
10. Co przetrwali amerykańscy żołnierze w Wietnamie? Przez co przechodziły ich rodziny w domu?
11. Co znosili żołnierze wietnamscy?
12. Co znosili Wietnamczycy?
13. Jak amerykańska opinia publiczna odniosła się do wojny w Wietnamie i jak te uczucia zmieniły się z biegiem czasu?
14. Jakie różne poglądy ludzie mieli w tamtym czasie na wojnę w Wietnamie? Jakie mogły być niektóre przyczyny ich odmiennych opinii?
15. Jakie obowiązki spoczywają na narodach, pomagając zapewnić pokojowy porządek świata?

Literatura i zasoby

• Inside Out and Back Again by Thanhha Lai
• The Things They Carried by Tim O'Brien
• „Środowe wojny” Gary D. Schmidt
• The Presidency of Richard Nixon
• Tinker vs. Des Moines

Źródła i dalsza lektura

• https://www.pbs.org/kenburns/the-vietnam-war/
• https://www.history.com/news/vietnam-war-origins-events
• https://kids.nationalgeographic.com/geography/countries/article/vietnam
• https://www.bbc.co.uk/bitesize/guides/z8kw3k7/revision/1
• https://alphahistory.com/vietnamwar/vietnam-war/