Rdzenne Ludy Arktyki

Środowisko i Kultura

Wyświetl Aktywność

Słownictwo

Wyświetl Aktywność

Połączenia Literackie

Wyświetl Aktywność

Biografia

Wyświetl Aktywność

Ludność rdzenna regionu arktycznego i subarktycznego

Region Arktyki leży w najbardziej wysuniętych na północ częściach Ameryki Północnej, Azji i Europy wokół bieguna północnego. Arktyka w Ameryce Północnej rozciąga się od dzisiejszej północnej Alaski, północnej Kanady i Grenlandii. Ziemia to rozległa tundra , bardzo zimna i płaska. Ten surowy krajobraz pokryty jest przez cały rok lodem, śniegiem i zamarzniętą wodą. Ponieważ jest to zamarznięta pustynia, jest tam bardzo mało roślinności - tylko zarośla i rośliny tundry. Zimy są bardzo długie i wyjątkowo mroźne, a średnia temperatura wynosi -18 ° F. Ze względu na nachylenie ziemi przez miesiące w zimie jest mało światła słonecznego lub jego brak, te dni są znane jako noce polarne. Lata mają średnio 37 ° F i doświadczają odwrotnego efektu zwiększającego się światła dziennego tam, gdzie jest kilka miesięcy 24 godzin światła słonecznego, zyskując przydomek: Kraina północnego słońca. Oszałamiająca zorza polarna , czyli zorza polarna, jest widoczna w regionach arktycznych i subarktycznych. Zjawisko to to naturalny pokaz jaskrawych kolorów na ziemskim niebie. W Arktyce są dziesiątki różnych ludów tubylczych, w tym: Atabascan (Dene), Aleut, Yup'ik i Inuit (Iñupiat) na Alasce, Inuit (Inuvialuit) w Kanadzie i Inuit (Kalaallit) na Grenlandii.

Region subarktyczny znajduje się na południe od regionu arktycznego i obejmuje większość Alaski i Kanady, rozciągając się od Morza Beringa u wybrzeży Alaski przez Zatokę Hudsona do Morza Labradorskiego. Obszar ten ma również długie mroźne zimy i krótkie, łagodne lata. Ziemia pod powierzchnią ziemi w regionie subarktycznym jest trwale zamarznięta lub nazywana wieczną zmarzliną . Jednak górna warstwa gleby topi się wiosną i latem, odsłaniając trawy, krzewy, mchy, porosty i niektóre rośliny kwitnące, takie jak skalnica purpurowa. W regionie subarktycznym występuje tajga lub las borealny, który jest lasem drzew iglastych, takich jak sosny, świerki i modrzewie. Rdzenne ludy regionu subarktycznego obejmują między innymi Athabascan (Dene), Cree, Ojibwa, Atikamekw, Innu i Beothuk .

Zasoby naturalne

Pomimo trudnego środowiska regiony te charakteryzują się niezwykle różnorodną przyrodą. Wiele zwierząt żyje w zamarzniętej tundrze, w lasach borealnych lub w lodowatym morzu. Niektóre przykłady zwierząt obejmują Arktykę: lis, suseł, zając, rybitwę i wilk. Występują tu również karibu (renifery), niedźwiedzie polarne, bieliki, morsy, foki harfowe, orki, bieługi, rekiny, narwale, owce dall, gronostaje, maskonury, wydry morskie i rosomaki. Wiele zwierząt, takich jak lis polarny, ma fascynujące adaptacje do środowiska, takie jak zmiana koloru futra. Latem lisy polarne mają brązowo-szary płaszcz, który pasuje do traw i skał w rozmrożonym regionie. W zimie lis polarny ma szatę białą jak śnieg, więc nie będzie widoczna dla drapieżników.

Ze względu na trudny teren i klimat uprawa roli nie była możliwa, dlatego rdzenni mieszkańcy Arktyki i Subarktyki byli koczowniczymi: przemieszczali się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu zasobów naturalnych, aby zaspokoić swoje potrzeby w zakresie żywności, odzieży i schronienia. W cieplejszych miesiącach zbierali jagody, korzenie, zioła, cebulki i wodorosty, a także zbierali jaja dzikiego ptactwa jako pokarm. Rdzenne ludy Arktyki i Subarktyki również w dużym stopniu polegały na rybołówstwie i polowaniu na zwierzęta, takie jak foki i morsy. Polowano nawet na wieloryby za pomocą dużej łodzi zwanej umiakiem . Umiaki zostały zbudowane z ramy z drewna dryfującego, żeber morsa lub fiszbinu, pokrytej skórą morsa lub foki i pokrytej olejem, aby łódź była wodoszczelna. Umiaki były bardzo duże i mogły przewozić wielu ludzi na wielorybnictwo lub transport. Inną łodzią wynalezioną przez rdzenną ludność Arktyki były kajaki . Zostały one zbudowane do użytku przez jedną osobę i wiosłowane przy użyciu wiosła z podwójnym wiosłem. Kajaki były szybkie i ciche w wodzie i przydatne do polowań lub podróży. Po polowaniu kobiety tradycyjnie używały narzędzia zwanego ulu do czyszczenia, skórowania i przygotowywania zwierzęcia do gotowania. Ulu to nóż o krótkiej rękojeści z szerokim i płaskim ostrzem w kształcie półksiężyca.

Polowanie na foki może być prowadzone przez małą grupę lub indywidualnego myśliwego i jego psy. Psy są bardzo ważne dla Eskimosów i innych kultur. Psy były nie tylko zwierzętami domowymi i towarzyszami, ale były niezbędne do przetrwania. Psy mogły nosić paczki i pomagać w polowaniu, wykorzystując nosy do wyczuwania lokalizacji fok pod lodem. Myśliwi bardzo dziękują „bogini morza”, gdy złapią fokę. Foka zapewnia wiele tego, co jest potrzebne do przetrwania surowych zim: mięso na jedzenie, tłuszcz na paliwo do gotowania, światło i ciepło z ognia, a także futro na ubrania, buty, koce i domy. Rdzenni mieszkańcy, tacy jak Eskimosi, bardzo szanują foki i wszystkie zwierzęta, na które polują, i żadna część nie została zmarnowana. Podobnie złowiony wieloryb może zapewnić wystarczającą ilość pożywienia dla całej wioski na zimę. Ich psy również są podziękowania za pomoc, którą zapewniają. Psy są kochane i traktowane z szacunkiem za istotną rolę, jaką odgrywają w przetrwaniu.

Innym ważnym zastosowaniem dla psów przez Eskimosów i innych rdzennych mieszkańców Arktyki są psy zaprzęgowe. Wataha psów została wychowana i wyszkolona do ciągnięcia sań wykonanych z kości zwierzęcej i sznurów z uszczelnienia, które przewożą ich właścicieli i towary przez lodową tundrę. Podróżowanie na sankach i spacery były głównymi formami transportu po lodzie pokrytym śniegiem i lodem. Kierowcy psich zaprzęgów nazywani są maszerami . Popularnym sportem stały się również wyścigi psich zaprzęgów. Iditarod to słynny wyścig psich zaprzęgów na dystansie 1000 mil, który co roku odbywa się na Alasce.

Oprócz fok, wielorybów i morsów polowano także na łosie, zające polarne, lisy polarne i owce góralskie. Karibu lub renifery były kolejnym ważnym zwierzęciem dla rdzennych mieszkańców Arktyki i Subarktyki. Futro karibu było używane do produkcji odzieży, takiej jak płaszcze, spodnie, czapki i rękawiczki. Płaszcze były często artystycznie i pięknie zdobione szklanymi koralikami, zębami karibu i kłami morsa. Kolejnym ciepłym elementem garderoby są specjalne buty zwane muklukami . Mukluks lub kamik to miękkie, wysokie, ciepłe buty, tradycyjnie wykonane ze skóry karibu lub foczej. Od 2000 lat gogle śnieżne są rzeźbione z kłów morsa z drewna, kości lub kości słoniowej. Były ważne, aby chronić oczy i zmniejszyć blask słońca od jasnego śniegu. Pierwsze narody, takie jak Cree of the Subarctic, wytwarzały rakiety śnieżne z drewna i skóry zwierząt, aby chodzić po głębokich zaspach śniegu zimą.

Przetrwanie ludów tubylczych zależało od ich wzajemnej współpracy. Dlatego, gdy myśliwy przynosił do domu fokę lub inny połów, chętnie i dumnie dzielił się nim z sąsiadami. Wioski składały się z od 6 do 30 domów. Domy były tymczasowymi schronieniami, ponieważ rdzenni mieszkańcy musieli przemieszczać się sezonowo, aby polować, łowić ryby i zbierać. Zimą ludzie tacy jak Eskimosi budowali igloo z grubych bloków lodu i śniegu. Mieli tunel na otwór, który pomógłby powstrzymać zimno. W głównej części mieszkania może osiągnąć 60 ° F. Igloo mogło wygodnie pomieścić do dwudziestu osób. Wiosną i latem domy były tradycyjnymi namiotami zbudowanymi z drewna wyrzuconego z morza lub szkieletu kości owiniętego futrem karibu lub skórą foki. Te namioty ze skóry były podobne do tipi zbudowanych przez ich południowych sąsiadów.

Tradycje i wierzenia

Rdzenne ludy Arktyki i Subarktyki są ekspertami w opowiadaniu historii, używaniu mitów i legend do nauczania moralności i harmonijnego życia z ziemią. Są wykwalifikowanymi rzemieślnikami rzeźbiącymi amulety myśliwskie z poroża kości morskiej, kości lub karibu w kształcie fok lub innych zwierząt. Stworzyli również ikony religijne i drewniane maski, które przypominały zwierzęta, aby modlić się o udane polowania. Przywódcy religijni zwani szamanami komunikowali się z duchami, aby modlić się o zdrowie i polowanie. Śpiew, taniec, opowiadanie historii i poezja były obecne podczas spotkań towarzyskich i religijnych. Poszanowanie zwierząt, na które polowali, było centralnym punktem ich religii. Wierzyli, że kiedy zabijane są zwierzęta, ich duch przenosi się na inne zwierzę. Dla rozrywki grano w tradycyjne gry, takie jak knuckle hop i blanket toss, które są kontynuowane w dzisiejszych społecznościach.

Inuici i inne rdzenne kultury Arktyki okazywały serdeczne powitanie swoim bliskim przez ocieranie nosów. Było to naturalne, ponieważ większość twarzy i ciała była pokryta zimnem. Najczęściej robią to matki z dziećmi, a nie formalne powitanie, jak sugerują niektóre nieporozumienia. Innym przykładem dezinformacji jest termin Eskimo, który, choć powszechnie znany, jest przez wielu uważany za obraźliwy i nie powinien być używany. Termin „Eskimo” był słowem nadanym przez europejskich odkrywców i kolonizatorów w celu opisania rdzennych mieszkańców północy, których napotkali, a nie określenia, które ludy tubylcze tradycyjnie używałyby dla siebie. Dlatego zawsze lepiej jest być bardziej precyzyjnym w odniesieniu do grupy osób, które opisujesz, używając ich poprawnych nazw, takich jak: Kalaallit na Grenlandii, Inuvialuit w Kanadzie, Eskimosi (Iñupiat), Aleut lub Yup'ik na Alasce , na przykład.

Rdzenne ludy Arktyki i Subarktyki znalazły sposoby na odkrywanie, adaptację i rozwój w niezwykle trudnym środowisku. Ziemia bogata w unikalne cechy geograficzne i różnorodną przyrodę jest siłą napędową ludzi, którzy przeżyli tysiąclecia dzięki zrównoważonej kulturze łowieckiej, która była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Podobnie jak w przypadku innych rdzennych ludów, duży wpływ wywarło na nich przybycie europejskich kolonizatorów i zaprzestanie ich ziem przez Stany Zjednoczone i Kanadę. Pod koniec XIX wieku kolonizacja ziemi, dyskryminacja i choroby przenoszone przez obcych zdziesiątkowały rdzenną ludność. Zarówno Stany Zjednoczone, jak i Kanada promowały politykę, która zmusiłaby rdzenną ludność do pójścia do szkół z internatem, gdzie celem było zapomnienie o języku i kulturze ich urodzenia i zastąpienie ich dominującą kulturą zachodnią. Wymazanie kultury i dyskryminacja, które stworzyły te „szkoły z internatem”, od pokoleń negatywnie wpływały na ludy tubylcze w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

Ludność rdzenna dzisiaj

Podobnie jak większość świata, Arktyka stoi w obliczu poważnych zagrożeń związanych ze zmianami klimatycznymi. Globalne ocieplenie powoduje topnienie lodu morskiego i lodowców oraz topnienie wiecznej zmarzliny. To zagraża wioskom przybrzeżnym powodziami, większymi burzami i erozją. Pomimo tych wielu trudności ludy tubylcze nadal się rozwijają, zachowując swoją kulturę, a także żyjąc w nowoczesny sposób. Ludy tubylcze są niezwykle zróżnicowane i nigdy nie można ich uznać za jedną grupę monolityczną. Mieszkańcy rdzennego dziedzictwa wnieśli i nadal wnoszą wielki wkład we wszystkie aspekty życia: sztukę, architekturę, rolnictwo, naukę, rząd i wiele innych. Wielu mieszka w domach w nowoczesnym stylu, korzysta ze skuterów śnieżnych, GPS, a nawet opracowało aplikacje, które pomagają uczyć dzieci ich ojczystego języka. Podczas gdy wielu rdzennych mieszkańców żyje inaczej niż ich przodkowie, wielu praktykuje swoje tradycyjne zwyczaje, aby zachować swój styl życia dla przyszłych pokoleń.

Dzięki zajęciom zawartym w tym planie lekcji uczniowie zademonstrują, czego nauczyli się o rdzennej ludności regionu arktycznego / subarktycznego . Zapoznają się ze swoim środowiskiem, zasobami, tradycjami i kulturą.

Podstawowe pytania dla rdzennej ludności regionu arktycznego / subarktycznego

1. Kim są ludy tubylcze regionu arktycznego / subarktycznego?
2. Gdzie znajduje się region arktyczny / subarktyczny i jakie jest jego środowisko?
3. Jak środowisko wpłynęło na rozwój kultury i tradycji rdzennej ludności regionu arktycznego / subarktycznego?