Jesteśmy statkiem: historia baseballowej drużyny baseballowej Negro League Kadir Nelson

Postacie

Wyświetl Aktywność

Słownictwo Wizualne

Wyświetl Aktywność

Punkt Widzenia

Wyświetl Aktywność

Teksty Integrujące

Wyświetl Aktywność

Krótka Odpowiedź na Monit

Wyświetl Aktywność

Podstawowe pytania dotyczące We are the Ship: The Story of Negro League Baseball

1. W jaki sposób Liga Negro utorowała drogę współczesnemu baseballowi?
2. Jak segregacja wpłynęła na piłkarzy w Negro League?

Jesteśmy statkiem: historia podsumowania Negro League Baseball

Uważa się, że baseball został wynaleziony w XIX wieku; w połowie lat sześćdziesiątych XIX wieku większość profesjonalnych drużyn miała tylko białych piłkarzy. Murzyni, którzy grali, byli często źle traktowani, a pod koniec XIX wieku całkowicie zabroniono im profesjonalnej gry w baseball. Na początku XX wieku zespoły Murzynów zaczęły się rozwijać na całym północnym wschodzie i południu.

Andrew „Rube” Foster był menedżerem i zawodnikiem, który prowadził swój klub, Chicago American Giants, jak główną drużynę ligową. Po tym sukcesie Rube postanowił zorganizować całą murzyńską ligę baseballową, która byłaby konkurencyjna w stosunku do głównych lig; chciał, aby istniała Liga Amerykańska, Liga Narodowa i Liga Murzynów.

Rube wezwał wszystkich właścicieli czarnych drużyn baseballowych do uzgodnienia zasad i standardów w celu wyeliminowania najazdów graczy i złego zachowania na boisku i poza nim. Odniósł taki sukces, że biali właściciele murzyńskich drużyn zaczęli tworzyć własne rywalizujące ligi.

Granie w Negro League nie było łatwe; sędziowie popełniali wiele błędów, a podczas zaciętych meczów dochodziło do bójek. Niektórzy gracze nosili broń w mundurze dla ochrony. Niektórzy gracze błaznowali na boisku tak bardzo, jakby byli w filmach, i nikt nie prowadził dokładnych statystyk dotyczących graczy.

Podróżowanie było również bardzo trudne. Gracze Negro League podróżowali autobusami, a ze względu na segregację gracze nie mogli zdobyć wody, kupić jedzenia ani wziąć prysznica przed udaniem się do następnego miasta. Gracze spali w autobusie lub jedli przed meczem ze stoiska z hot dogami. Same boiska były w kiepskim stanie, ale gracze nie zwracali na to uwagi, ponieważ tak bardzo kochali tę grę.

W 1929 roku giełda amerykańska załamała się, powodując Wielki Kryzys. Murzynska Liga Narodowa rozpadła się, a Rube Foster zmarł. Wiele osób straciło pracę, a większość ludzi nie zarabiała żadnych pieniędzy; jednak „ludzi liczb”, czyli oszuści, byli w stanie zarabiać pieniądze nielegalnie grając w grę „liczby”, znaną obecnie jako loteria.

Gus Greenlee był królem gier liczbowych w Pittsburghu. Postanowił zająć się biznesem baseballowym i zaczął tam, gdzie skończył Rube; zreorganizował całą Ligę Narodową Murzynów i kupił sobie drużynę. Jego drużyna miała pięciu graczy, którzy znaleźli się w Baseball Hall of Fame i byli nie do pokonania, dopóki Greenlee nie wpadł w kłopoty z prawem z powodu swojej gry liczbowej.

Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, jak wielu świetnych piłkarzy było w Negro League. Kilku znanych graczy, takich jak Satchel Paige, Josh Gibson i Cool Papa Bell, może brzmieć znajomo, ale było wielu, którzy nigdy nie otrzymali uznania, na jakie zasługiwali.

W Ameryce Łacińskiej baseball był również bardzo popularny; menedżerowie traktowali swoich zawodników bardzo dobrze i nie było segregacji. Gracze z lig murzyńskich grali sezon w Ameryce Łacińskiej, ale często tęsknili za domem i wracali do domu.

Kiedy Ligi Murzynów grały z Białymi Ligami poza sezonem, musiały być bardzo ostrożne: nie mogły wygrać za dużo, bo inaczej nie dostałyby zapłaty; kibice mogli mówić, co chcieli, ale piłkarze nie mogli nic zrobić w odwecie; a wielu sędziów oszukiwało lub po prostu okropnie sprawdzało grę. Jednak piłkarze rozumieli się nawzajem i mogli podać sobie ręce i spojrzeć sobie w oczy na koniec meczu, ponieważ wiedzieli, że są równymi sobie ludźmi.

W 1941 roku Amerykanie weszli do II wojny światowej i wielu graczy zostało powołanych do wojska. Wojsko również było segregowane i większość czarnych nie była wysyłana do bitwy; zamiast tego zapewniali rozrywkę lub gotowali. Kiedy wrócili, tłumy stały się większe. Więcej osób uczestniczyło w meczach Negro League niż w głównych ligach, co zwróciło uwagę właścicieli głównych lig, którzy myśleli o integracji baseballu.

Wydawało się, że główne ligi nigdy nie podpiszą kontraktu z Murzynem, dopóki komisarz AB „Happy” Chandler nie wydał oświadczenia o zezwoleniu czarnym na grę w głównych ligach. Wytrzymał tylko kilka lat, ale utorował drogę Branch Rickeyowi, by zaryzykował murzyńskiego piłkarza. Jedynym pytaniem było teraz: „Kto pójdzie pierwszy?” Wybrali Jackie Robinsona ze względu na jego umiejętności baseballowe, a także umiejętność zachowania spokoju. Wśród murzyńskich piłkarzy były mieszane uczucia co do wyboru Jackie Robinsona. Na kierunkach ludzie bardzo źle traktowali Jackie Robinsona; ludzie pluli na niego, wysyłali mu groźby śmierci, a nawet grozili, że porwą jego syna. Mimo to Jackie zachował spokój, by nie zrujnować innym szansy gry w majorach. Jackie Robinson zmarł w bardzo młodym wieku 53 lat; zmienił jednak oblicze baseballu i zbliżył kraj do zaakceptowania Murzynów jako obywateli pierwszej kategorii.

Gdy piłkarze dołączyli do głównych lig, Liga Murzynów zaczęła się zmniejszać i do 1960 roku zniknęła. Gracze Negro League, którzy nie dostali się do głównych rozgrywek, czuli się szczęśliwi, że mogli zarabiać na robienie czegoś, co kochali, i są dumni, że przecierali szlaki takim facetom jak Jackie Robinson, którym się to udało.

Kup We are the Ship na Amazon