Nawadnianie było innowacją, dzięki której ludzkość mogła regularnie uprawiać rośliny, żywność i zwierzęta gospodarskie, a tym samym stała się cywilizowana. Nawadnianie zapewniało stałą podaż żywności zarówno ludziom, jak i zwierzętom gospodarskim, umożliwiając ludziom zamieszkiwanie w częściach ziemi, które w naturalny sposób nie rosną podstawowych zasobów.
Nawadnianie rozpoczęło się w około 6000 pne w Egipcie i Mezopotamii. Te starożytne społeczeństwa odrodziły zalewające rzeki Nilu i Tygrysu / Eufratu między lipcem a grudniem, a po tym woda ponownie dostała się do rzek. Pierwszy duży projekt nawadniania miał miejsce w Egipcie około 3100 rpne i obejmował budowę tam i kanałów, które miały wpłynąć na wody powodziowe z Nilu do sztucznego jeziora zwanego "Moeris". Podobne systemy kanałowe istniały także w Ameryce prekolumbijskiej, Syrii, Chinach i Indiach.
Król Hammurabi jako pierwszy ustanowił przepisy wodne, w tym dystrybucję wody w oparciu o uprawiane akry i obowiązki rolników w zakresie utrzymania kanałów na ich terenie. Shadoof / shaduf, duży biegun zrównoważony na belce poprzecznej z liną i wiadrem związanym z jednym końcem i przeciwwagą na drugim końcu, został wymyślony około 1700 roku pne. To urządzenie zadziałało, ciągnąc linę, aby opuścić wiadro do źródła wody, a następnie podnosząc wiadro i kołysząc nim wokół słupa do pól wodnych lub do przenoszenia wody do innego źródła. Pozwoliło to na nawadnianie, gdy nie było powodzi i większych terenów, które wymagały uprawy.
Około 700 roku pne opracowano egipskie koło wodne. Używając podobnej technologii do dzisiejszych kół wodnych, urządzenie to opróżniało wodę do akweduktów lub koryt. To stworzenie było pierwszym urządzeniem podnoszącym, które nie było obsługiwane przez ludzi. Niedługo potem qanat stał się pierwszą techniką wykorzystywania wód gruntowych, budując pionową studnię na pochyłym terenie. Tunele wykopano poziomo przez dobrze dozwoloną wodę do grawitacji. Perskie koło wodne, zwane także sakią, jest pierwszym znanym zastosowaniem tego, co teraz znamy jako pompa. Koło to było napędzane przez woły. Około 250 pne grecki naukowiec wynalazł tamborek, który był śrubą w pustej rurce, którą obracano w celu zebrania wody. Wiatraki zostały opracowane w 500 rne, a dowody ich użycia istnieją w Persji (współczesny Iran).
Na całym świecie nawadnianie zaczęło się od kanałów i zbiorników wodnych, chociaż techniki wielu kultur były zróżnicowane. Syngaleska ze Sri Lanki została nazwana "mistrzami nawadniania" i jako pierwsi zbudowali sztuczne zbiorniki wodne. Chińczycy stosowali różne metody, w tym pompy łańcuchowe napędzane pedałami nożnymi, hydrauliczne koła wodne lub koła mechaniczne poruszane przez woły. Koreański inżynier wynalazł pierwszy miernik opadów w 1441 roku, umożliwiając rolnikom lepsze wykorzystanie informacji z ankiet. W Arizonie, w Stanach Zjednoczonych, kanały były wykorzystywane do nawadniania upraw już w 1200 roku pne. Nowoczesna technologia irygacyjna powstała prawdopodobnie w osadzie Mormon w Utah Great Salt Lake Basin około 1847 roku.
Obecnie stosuje się kilka rodzajów systemów nawadniających, takich jak nawadnianie powierzchni, nawadnianie kroplowe, nawadnianie tryskaczowe, nawadnianie i wiele innych. Rolnicy wybierają metodę najbardziej odpowiednią dla obszaru, upraw i dostępnych zasobów. Nawadnianie zmieniło ludzkie wzorce, umożliwiając ludziom posiadanie stałego źródła utrzymania, które można uprawiać na masową skalę. Dodatkowo pozwoliło cywilizacjom przetrwać, a nawet rozwijać się w trudnych warunkach i stale zamieszkiwać te obszary. Jednak wpłynęło to także na społeczeństwo w negatywny sposób. Kontrola wody i gruntów ornych została zmonopolizowana przez elity, i oczywiście pojawiły się wyzwania techniczne związane z dystrybucją, zanieczyszczeniem i suszą. Rozwój nawadniania przyczynił się do powstania "cywilizowanego" świata i rozwoju inżynierii, w szczególności hydrauliki.