Langston Hughes był jednym z najbardziej znanych pisarzy renesansu w Harlemie. Stylistycznie pod wpływem muzyki jazzowej jego pismo starało się uchwycić codzienne doświadczenia czarnych Amerykanów.
Langston Hughes był jednym z najbardziej znanych pisarzy renesansu w Harlemie. Jego dzieła, choć dzielone ze światem literackim, były unapocjatywnie ukształtowane przez afrykańskie doświadczenia. W przeciwieństwie do wiodących czarnych intelektualistów swoich czasów, Hughes nie próbował zmieniać swojego języka lub motywów, aby odpowiadać białej widowni. Jego twórczość odzwierciedla duży wpływ zwykłego czarnego doświadczenia, jak również wybitną kulturę jazzową jego epoki.
Urodzony w 1902 roku James Mercer Langston Hughes, Hughes zaczął pisać w szkole średniej. Ukończył studia na Lincoln University w Pensylwanii i przez cały czas pracował w różnych szkołach, w tym w biurze, asystentze, pralni, marynarzu i, oczywiście, pisarzu. Hughes starał się reprezentować wspólnego człowieka, wykraczając poza swoją osobistą tożsamość, aby dać głos doświadczeniom milionów. Jego język i tematy były proste i dostępne. W swojej autobiografii "Big Sea" z 1940 r. Definiuje swoje tematy jako "robotników, szaleńców i śpiewaków oraz poszukujących pracy na Alei Lenox w Nowym Jorku lub na Siódmej Ulicy w Waszyngtonie lub Południowym stanie w Chicago - ludzi, dziś i jutro, pracując W tym tygodniu i wystrzeliwszy następnego, pobitych i zaskoczonych, ale zdecydowanych nie być całkowicie pobitym, kupując meble na planie ratunkowym, wypełniając dom z pokojami, aby pomóc zapłacić czynsz, mając nadzieję na nowy garnitur na Wielkanoc - Przed czwartym lipca ".
Przez całą karierę pisarską Hughes napisał powieści, sztuki, opowiadania, poezję i regularną gazetę. Popularnymi wśród nich były jego "proste" opowieści - opowiadania o powtarzającym się charakterze Jesse B. Semple, nazywanym "prostym". Krótkometrażowe relacje Prosta podkreślały codzienne problemy, które doświadczyły czarnej czytelniczości Hughesa.
Dziś Hughes pozostaje najbardziej znany wielu z jego uderzającej poezji. Wprawdzie poeci, jak Paul Laurence Dunbar, Carl Sandburg i Walt Whitman, Hughes często używa w swoich wierszach anaphora lub powtórzenia. Wpływ Whitmana jest szczególnie widoczny w wierszach takich jak "ja też" i "Let America Be America Again", w którym Hughes ponownie odwiedza niektóre słynne obrazy egalitarne Whitmana i wyzwania ich rzeczywistości dla Afroamerykanów. Dzieło Hughesa wyróżnia się jednak od jego wpływów, podobnie jak jazzowy rytm. Wiersze takie jak "The Weary Blues" czy "Po 'Boy Blues" jednoznacznie naśladują powtórzenie i kadencję piosenek bluesowych. Poprzez tę formę muzyki tak wyraźnie, Hughes pomógł legitymizować jazz jako formę sztuki. Jak jazz użył pieśni, aby powiedzieć różne emocje życia, więc Hughes użył pisanego słowa, aby uchwycić złożone, ale powszechne uczucia miłości, bólu, marzeń, niesprawiedliwości, wściekłości i innych. Jego płodna twórczość, popularność i poetycki dar sprawiły, że stał się jednym z najbardziej wpływowych głosów Harlemu i Ameryki XX.
"Ja także, śpiewam Amerykę. Jestem ciemniejszy brat. Posyłają mnie do kuchni w kuchni, gdy przyjeżdża towarzystwo, ale ja się śmieję, dobrze jeść i czuję się silny ... ja również jestem Ameryką ".
"Trzymaj się snów, jeśli marzenia umrą, Życie jest złamanym skrzydlatym ptakiem, które nie może latać".
"Nie potrzebuję mojej wolności, gdy umrę. Nie mogę żyć na jutrzejszym chlebie. Wolność jest silnym nasieniem zasadzonym w wielkiej potrzebie. Ja też tu mieszkam.