Większość ludzi uczy się, jak się odpowiednio zachowywać - to znaczy postępuje zgodnie z zasadami, oczekiwaniami, rutynami i ustalonymi normami społecznymi - obserwując ludzi wokół siebie i dostosowując swoje zachowanie zgodnie z opiniami otrzymywanymi od innych. Jest to proces, który przebiega naturalnie przez etapy rozwojowe. Oczywiście kierujemy się zasadami, konsekwencjami i wskazówkami społecznymi, ale czasem te granice nie są wystarczające do rozwoju umiejętności społecznych. Tych, którzy nie potrafią nauczyć się tych zachowań w naturalny sposób, trzeba ich uczyć. Podobnie do zapewniania ukierunkowanych instrukcji matematycznych lub ELA, niektórzy studenci wymagają bezpośredniej instrukcji, jak się zachować.
Niepełnosprawności, takie jak zaburzenie spektrum autyzmu (ASD), zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD), zaburzenie zachowania, zaburzenia nastroju i trudności w uczeniu się, mogą utrudniać dziecku umiejętność dokładnego postrzegania sytuacji, empatii wobec innych i regulowania zachowania. Te deficyty utrudniają dzieciom uczenie się właściwego zachowania. Studenci, którzy stają w obliczu tych wyzwań, korzystają z bezpośredniego nauczania umiejętności społecznych. Historie społeczne są tylko jednym z wielu elementów programu umiejętności społecznych, które pomagają uczniom przygotować się do konkretnych sytuacji i wzmacniają pozytywne zachowania.
Historie społeczne zostały początkowo zaprojektowane tak, aby wspierać dzieci z ASD na zasadzie indywidualnej. Jednak praktycy zdali sobie sprawę z korzyści płynących z używania tych historii z dziećmi, które zmagają się z problemami społecznymi z różnych powodów, zarówno indywidualnie, jak i podczas zajęć grupowych.
Wykorzystywanie historii społecznych w nauczaniu całej grupy jest skuteczne, gdy cała grupa ma podobny deficyt umiejętności. Na przykład, jeśli cała grupa ma trudności z regulowaniem zachowań podczas wycieczek terenowych, społeczna opowieść o tym, czego się spodziewać i jak się zachować, przyniesie korzyści całej grupie.
Pan Yetz stworzył społeczną historię na Storyboard That aby wesprzeć swoją klasę w rozwijaniu odpowiednich zachowań podczas przejścia na promocje. Czytanie historii jako klasy stało się częścią codziennej rutyny. Po przeczytaniu historii ćwiczy z nimi zachowanie. Praktyka pozwala uczniom doświadczyć tego, co czytają, i daje panu Yetzowi możliwość przedstawienia opinii. Kiedy uczniowie wykażą postęp, pan Yetz zmniejszy swoje zaangażowanie w ten proces. Po pierwsze, jego uczniowie będą czytać historię samodzielnie, zanim zaczną ćwiczyć w grupie. W końcu, ponieważ klasa będzie w stanie konsekwentnie przechodzić bez incydentów, pan Yetz całkowicie odłączy klasę od historii. Zachowa spójność, kontynuując procedurę opisaną w historii i przekazując informacje zwrotne za każdym razem, gdy przejdą.
Pan Yetz stworzył swoją historię społeczną, najpierw identyfikując zadanie, które chciał, aby zostały wykonane. Chociaż jego grupa uczniów doświadcza wyzwań behawioralnych w ciągu dnia, odkrył, że przejścia były problematyczne dla wszystkich jego uczniów w danym momencie. Następnie zidentyfikował zachowania docelowe - zachowanie, które chciał wyeliminować - i wskazał, co chciałby zrobić jego uczniowie. Szkoła pana Yetza używa wyrażenia „bezpieczne ciało”, co oznacza takiego, który nie ucieka od personelu, tego, który nie rani siebie, i tego, który nie krzywdzi innych. „Spokojne ciało” to takie, które nie jest wzburzone i jest stabilne na swoim miejscu lub w przestrzeni w pomieszczeniu. „Cichy głos” oznacza brak rozmowy. Uczniowie bardzo dobrze znają te trzy frazy, ponieważ są one częścią codziennych oczekiwań. Pan Yetz postanawia trzymać się tego, co dzieci już wiedzą, aby wzmocnić wcześniejsze oczekiwania i utrzymać ciągłość w całej szkole. Następnie nakreślił kroki, które uczniowie muszą wykonać. Dla każdego kroku napisał zdanie lub dwa, które opisują, czego się spodziewać i działania, które powinni podjąć. Ponieważ wielu uczniów, którzy mają trudności z poznaniem oczekiwań społecznych i behawioralnych, ma również trudności z empatią lub widzeniem konsekwencji ich zachowania, uwzględnił wpływ, jaki ich zachowanie może mieć na innych. Wreszcie pan Yetz stworzył obraz za pomocą Storyboard That który ma towarzyszyć każdemu krokowi. Obraz ilustruje, co powinni zrobić uczniowie.
Pan Yetz wykorzystuje również historie społeczne, aby wspierać rozwój społeczny poszczególnych uczniów. Jego uczennica Stefanie z trudem radzi sobie z gniewem i frustracją w nieuporządkowanych czasach - zazwyczaj podczas przejść - chodząc po korytarzu oraz wsiadając i wysiadając z autobusu. Ma również trudny czas podczas lunchu, przerwy i wyboru w klasie.
Pan Yetz współpracował ze Stefanie przy rozwijaniu umiejętności radzenia sobie z problemami. Odniosła największy sukces, uciekając od sytuacji i biorąc pięć głębokich oddechów, gdy jest zła lub sfrustrowana. Pan Yetz stworzył historię społeczną, która wzmacnia stosowanie tych strategii. Czyta z nią historię każdego ranka podczas samodzielnego czytania, a następnie przeglądają jej strategie radzenia sobie. Kiedy Stefanie będzie w stanie stosować te strategie bardziej konsekwentnie, pan Yetz będzie stopniowo zmniejszać swoją rolę w procesie zwiększania własnej skuteczności Stefanie. Poprosi ją, aby przeczytała historię samodzielnie, a następnie spotka się z nią, aby ćwiczyć umiejętności radzenia sobie z nią. W końcu Pan Yetz pozwoli jej ukończyć całe ćwiczenie niezależnie. Kiedy Stefanie demonstruje umiejętność podążania za krokami opisanymi w jej historii społecznej, pan Yetz całkowicie ją odłączy.
Opracowując historię społeczną Stefanie, pan Yetz najpierw zidentyfikował jej docelowe zachowanie. Agresywne działania Stefanie są najbardziej szkodliwe dla jej sukcesów w szkole, zarówno pod względem naukowym, jak i społecznym. Zidentyfikował sytuacje, w których ona gra. Zamiast określać konkretne czasy, takie jak „przerwa” lub „na korytarzu”, użył terminów „zły” i „sfrustrowany”, ponieważ są to emocje, które Stefanie potrafiła rozpoznać w odczuciu tuż przed zachowaniem docelowym. Pan Yetz zidentyfikował jej zachowanie, konsekwencje, jakie może mieć jej zachowanie, jej strategie radzenia sobie oraz pozytywne wyniki wynikające ze stosowania jej strategii radzenia sobie. Dla każdego z tych elementów pan Yetz skonstruował proste zdanie lub dwa. Wreszcie złożył to wszystko za pomocą obrazów, które utworzył w Storyboard That.
{Microdata type="HowTo" id="862"}Historie społeczne mogą być wykorzystywane w klasie jako forma bezpośredniego nauczania poprzez uczenie uczniów umiejętności społecznych i odpowiednich zachowań w jasny i uporządkowany sposób. Nauczyciele mogą wykorzystywać historie społecznościowe, aby udzielać wyraźnych instrukcji dotyczących sytuacji społecznych, z którymi mogą się spotkać uczniowie, takich jak nawiązywanie przyjaźni lub reagowanie na dokuczanie. Dzieląc te umiejętności na małe, łatwe do opanowania kroki i korzystając z pomocy wizualnych, historie społeczne mogą pomóc uczniom zrozumieć, czego się od nich oczekuje i jak zachowywać się w różnych sytuacjach społecznych. Ponadto historie społeczne mogą być wykorzystywane do nauczania regulacji emocji i umiejętności radzenia sobie, co może wspierać zdrowie psychiczne i dobre samopoczucie uczniów.
Tak, historie społecznościowe mogą być używane w połączeniu z innymi metodami nauczania, aby wspierać uczniów w nauce i rozwijaniu umiejętności. Niektóre skuteczne metody nauczania, które można stosować obok historii społecznych, obejmują odgrywanie ról, modelowanie i bezpośrednie instrukcje. Odgrywanie ról obejmuje uczniów ćwiczących umiejętności społeczne w bezpiecznym i kontrolowanym środowisku, w którym mogą wypróbować różne strategie i otrzymać informację zwrotną. Modelowanie obejmuje nauczycieli lub innych uczniów demonstrujących pożądane zachowanie, co może pomóc uczniom uczyć się poprzez obserwację. Bezpośrednie nauczanie polega na tym, że nauczyciele wyraźnie uczą danej umiejętności lub zachowania, dzieląc je na małe, łatwe do opanowania kroki. Łącząc historie społeczne z tymi innymi metodami nauczania, nauczyciele mogą zapewnić kompleksowe i multimodalne podejście do nauczania umiejętności społecznych, które może być szczególnie skuteczne w przypadku uczniów o różnych potrzebach edukacyjnych. Ważne jest, aby nauczyciele wybrali metodę nauczania, która najlepiej odpowiada konkretnej umiejętności, której uczą, oraz indywidualnym potrzebom uczniów.
Historie społeczne mogą być skuteczne dla wszystkich uczniów, nie tylko tych niepełnosprawnych. Są szczególnie przydatne dla uczniów, którzy mają problemy z umiejętnościami społecznymi lub mają trudności z regulowaniem swoich emocji. Historie społecznościowe mogą być dostosowane do potrzeb poszczególnych uczniów i mogą być wykorzystywane w różnym wieku i o różnych umiejętnościach.
Aby zmierzyć skuteczność historii społecznościowych w klasie, możesz użyć różnych metod, takich jak obserwacja, śledzenie danych i informacje zwrotne od uczniów i rodziców. Szukaj zmian w zachowaniu uczniów i rozwoju społeczno-emocjonalnym i dostosuj swoje historie społeczne, aby upewnić się, że spełniają potrzeby uczniów.