Si Mullah Nassreddin ay kilala bilang pinakamahusay sa pagkukuwento ng katatawanan. Tinagurian siyang alamat ng sining sa pagkukuwento dahil sa mapagbiro at puno ng katatawanang estilo sa pagsulat.

Libo-libong kuwento ng katatawanan ang naiambag ni Mullah Nassreddin sa kanilang lipunan. Isang araw, naimbitahan si Mullah Nassreddin upang magbigay ng talumpati sa harap ng maraming tao.

Nagsimula ang talumpati sa kanyang pagtanong. "Alam niyo ba ang aking sasabihin?" Tanong ni Mullah sa mga nanonood. "Hindi," pagsagot naman ng mga tao kung kaya't kaniyang sinabi, “Wala akong panahong magsalita sa mga taong hindi alam ang aking sasabihin,” at siya ay umalis.

Napahiya ang mga tao. Inanyayahan siyang muli upang magsalita kinabukasan. Nang muli niyang tanungin ang mga tao ng katulad na katanungan ay sumagot sila ng “Oo." Sumagot si Mullah Nassreddin, “Kung alam na pala ninyo ang aking sasabihin, hindi ko na sasayangin ang marami ninyong oras,“ muli siyang umalis .

Ang mga tao ay nalito sa kanyang naging sagot. Sa panghuling pagkakataon, nagtanong na naman si Mullah Nassreddin. “Alam ba ninyo ang aking sasabihin?” Handa na ang mga tao sa kanilang isasagot, ang kalahati ay nagsabi ng “Hindi” at ang kalahati ay sumagot ng “Oo.”

Sa huling pagkakataon, muling nagsalita si Mullah Nassreddin. “Ang kalahati ay alam ang aking sasabihin, kaya’t kayo ang magsasabi sa kalahati na di alam ang aking sasabihin,” at siya ay lumisan.