Ο δρόμος για τον Ευρυμέδοντα ποταμό ήταν μακρύς. Κάθε τόσο έβλεπες στρατιώτες που τους μετέφεραν πληγωμένους , στρατιώτες που έχασαν την μάχη με τις πληγές τους. Όλοι όμως πάλευαν γενναία
Προχωρώντας προς το σημείο σύγκρουσης το μονοπάτι ήταν αβάσταχτο και τα λεπτά έμοιαζαν αιώνες. Όταν ήρθε η στιγμή που έφτασαν στο πεδίο της μάχης όλα έμοιαζαν βγαλμένα από εφιάλτη. Ήξεραν ότι ο χρόνος τους τελίωνε.Ο Διαγόρας κοιτάζοντας αυτό το φρικιαστικό θέαμα, από την αφηρημάδα του, δέχτηκε μια επίθεση από ενα βέλος και μονομιάς σωριάστηκε στο βαμμένο με αίμα χώμα. Απαρηγόρητος και αβοήθητος είδε έναν αντίπαλο τοξοβόλο να σημαδεύει προς το μέρος του. Ο Διαγόρας είδε όλη τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια του και με βαριά καρδιά αποδέχτηκε την μοίρα του. Προτού αφήσει την τελευταία του πνοή , ο Αλκίνοος το άλογο που μετά από εκείνη τη στιγμή θα έμενε στην ιστορία, από αγάπη και αφοσίωση προς τον αναβάτη του τον Διαγόρα θυσίασε τον εαυτό του γνωρίζοντας ότι δεν θα είχε την ευκαιρία να ξαναδεί την γυναίκα και το νεογέννητο μικρό του κάνοντας ένα εντυπωσιακό άλμα και σώζοντας την ζωή του Διαγόρα.