Concrete poëzie gebruikt zijn vorm en visuele structuur om zijn betekenis te weerspiegelen of een artistiek doel te vervullen. Concreet gedichten regelen vaak woorden in de vorm van een afbeelding. Ze kunnen ook spelen met een fysieke verschijning van een gedicht door de kapitalisatie en leestekens te wijzigen, woorden en zinnen in onverwachte plaatsen te veranderen, woorden aanzienlijk over de pagina te verspreiden en te vertrouwen op witte ruimte om betekenis en schoonheid te verlenen.
Concrete poëzie is een poëzie die gebruik maakt van zijn vorm en visuele structuur om zijn betekenis te weerspiegelen of een artistiek doel te vervullen. Soms betekent dit dat de woorden van een gedicht een specifieke vorm maken, zoals de zwaan en zijn reflectie in John Hollander's gedicht "Swan and Shadow". Andere concrete gedichten kunnen spelen met een fysiek verschijning van een gedicht door gebruik te maken van ongewone hoofdletters en interpunctie, verbroken woorden en zinnen op onverwachte plaatsen, spreken van woorden aanzienlijk over de pagina en vertrouwen op witruimte om betekenis en schoonheid te bevorderen. Concreet dichters zorgen voor zo veel en vaak meer over het verschijnen van een gedicht als over de woorden van een gedicht. Bijgevolg zijn concrete gedichten niet over het algemeen bedoeld om hardop te lezen, want veel van hun betekenis zou verloren gaan in een zuiver mondelinge vertegenwoordiging.
Hoewel er bewijs is dat de oude Grieken gedichten hebben gevormd om objecten voor te stellen, is de concrete poëzie in de moderne wereld een relatief recente literaire vorm. Modernistische dichters speelden in de vroege 20ste eeuw met vorm en afstand, zoals in de werken die zich voordoen als Ezra Pound. De experimentele poëzie van EE Cummings belichaamde ook veel concrete elementen, omdat het gebroken was van de structurele normen van de traditionele poëzie en ingewikkelde woordbreuk en afstand in de boodschap van zijn gedichten. Deze fusie van fysiek formaat met thematische inhoud blijft in deze poëzie tot op heden. Veel dichters van de 20ste en 21ste eeuw weven concrete elementen door hun poëzie. Langston Hughes's bekende 'Moeder tot Zoon', bijvoorbeeld, omvat korte kronkelende lijnen om de ruwe, gebroken trapstappen van de metaforische trap van het gedicht te vertegenwoordigen.
Na de jaren 1950 evolueerde de concrete poëzie in een nog meer beeldgebaseerde vorm. In zekere zin werden de woorden ondergeschikt gemaakt aan het artistieke beeld. Deze latere dichters scheiden woorden, lettergrepen, letters en leestekens om afbeeldingen te maken. Deze vorm van poëzie stimuleert een artistieke synthese van verbale en visuele elementen. Creatieve dichters blijven vandaag met dit formulier spelen door fotografische en zelfs geluidselementen in hun poëtische kunst op te nemen.