Bhí Áine ag siúl amach le Mairtín Ó Flanagáin, agus is punc é. Bhí sé an-ard agus caol, agus bhí bríste liathdubh, casóg bhándearg, agus teadcharbhat corcra air. Ar a aghaidh, bhí tatú réalta ar a éadain, biorán trína chluais a bhí ceangailte ag slabhra le biorán eile i gcúinne a bhéil, agus bhí a chuid gruaige i ocht spíce.Bhí iontas ar mam agus daid Aine ar dtús, agus d'iarr athair Áine,' Ba mhaith liom labhair leat sa chistin, an bhfuil sé cheart go leor?'.
A Áine, ba mhaith liom labhairt leat sa chistin
A mham, a dhaid, seo é Mairtín
Dia dhuit, is breá liom casadh oraibh
Nuair a bhí siad sa chistin, phéasc Daid, agus bhéic sé ar Áine. Ansin, chonaic se na deora go líonmhar i súile Áine, agus dúirt sí ' Cé acu is tabhactaí - an pictiúr nó an fráma?', mar níor labhair a daid le Mairtín fós.Sa deireadh, dúirt Daid, 'Tá mé sásta cur suas leis an duine sin anocht, ach ní fheicfidh mé é sa teach seo arís,agus sin sin'.Ansin, shiúil siad isteach sa seomra suí , agus bhí siad ag cainte le Mairtín ar feadh cúpla uair. Rinne Daid iarracht go masla Mairtín, ach d'fhreagair Mairtín go séimh agus tuisceanaí. Bhí Mairtín ar stalic do dhaoine nach bhfuil go leor airgid.. Ní raibh Daid sásta faoin stailc agus an slí a ghléasann sé.