Laging nakaupo si Pepe sa likod ng bangka. Nakataas ang kanyang mga paa sa malapad na kahoy kung saan nakaupo ang kani-kanilang mga ama.

Ang paghanga ni Pepe sa sama-samang paglipad ng mga ibon ay kaniyang pinapalakpakan.

Isang araw, namamangka si Pepe kasama ang kanyang ama sa ilog. Mahilig si Pepe sa pamamangka dahil bukod sa masaya ay mahilig din siyang pagmasdan ang matatayog na puno at ang magagandang halaman at bulaklak. Gusto rin niyang makakita ng iba't ibang ibon na nagpapahinga sa kanilang mga pugad. Napapalakpak siya sa tuwing nakakakita siya ng mga ibon na lumilipad nang magkasama.

Yehey! Ang ganda! Sabay-sabay sila sa paglipad!

“Dinaramdam ko po, Ama. Labis po kasi akong humanga sa nakita ko

Pero, huwag kang malikot. Baka lumubog ang bangka,

“Ama, nahulog po ang aking isang tsinelas!

Huwag kang mag-alala. Ibabalik ko ang bangka para kunin ang tsinelas mo

“Bakit mo itinapon ang iyong isa pang tsinelas?”

Para po pakinabangan ng makakukuha. Hindi po kasi niya magagamit ang isang tsinelas lamang

Natawa ang ama ni Pepe. Nagpatuloy siya sa pagsagwan habang si Pepe ay masayang pinagmamasdan ang mga nagsasayaw na ibon.