Die Winter zondag SMILE gedicht analyse voor het onderwijs gedichten
Texte du Storyboard
S - Structuur
M - Begrip
I - Imagery
L - Taal
E - Effect
Het spijt me, pap. Ik hou van je.
Deze drie-strofe, vrij vers gedicht wordt verteld door een volwassen zoon herinneren de zorg van zijn vader tijdens zijn kinderjaren. Hij begint met een beschrijving van de pijnlijke lichamelijke arbeid zijn vader speelde in de kou elke ochtend. De tweede strofe contrasteert meer ontspannen 's ochtends van de zoon met onbaatzuchtige karweitjes van zijn vader. In de laatste strofe, de spreker betreurt zijn jeugdige onvermogen om te herkennen en vergelden daden van liefde van zijn vader.
Hoewel hij was niet een warme man, de vader van de spreker toonde liefde dagelijks door kleine, unappreciated acts. Terwijl hij zijn verleden herinnert, de nu volwassen spreker voelt een mengsel van dankbaarheid en schuld. Het gedicht herinnert lezers van de offers die ouders voor hun kinderen en de vaak stille en onzichtbare aard van de liefde.
De dominante beelden in het gedicht zijn van koude en warmte. De spreker ouderlijk huis is koud, en zijn relatie met zijn vader lijkt stijf, maar elke dag zijn vader offert zijn eigen comfort om een vuur te bouwen en te verwarmen van het huis. Het vuur en de warmte zijn voorstellingen van de liefde van de vader.
De koude wordt benadrukt door de dictie en geluidsapparaten. De "BlueBlack cold" gecreëerd "gebarsten handen die deden pijn", samen met de klanken van 'versplintering' en 'breaking "in het huis. Alliteratie met de letters "b" en "c" benadrukken de verandering van het breken, chattering, en beven. Deze brutale taal maakt het offer van de vader groter lijken.
nostalgische toon van de spreker roept een gevoel van spijt en verdriet. Lezers kunnen dit verdriet te delen en worden verplaatst naar de kleine daden van liefde hun familieleden uit te voeren waarderen.